Ён хутка, парывіста выхапіў з палявой афіцэрскай сумкі працёртую па кутках карту, разлажыў на каленях:
— Вось тут!.. Разведчыкі кажуць— два кулямётныя гнязды i роты дзве гітлераўцаў у акопах. Але гэта нічога. Тут ярок добры, скрытны, хмызняк; можна непрыкметна падабрацца. Вось тут... Давай абдумаем усё падрабязна.
— Габдулін, сюды! — гукнуў ён раптам.
I яны ўтраіх сталі абмяркоўваць план бою: дзе сабрацца для прарыву, як i калі якому атраду атакаваць, калі правесці жанчын i дзяцей. Дамовіліся пра сігналы.
— Пішы загад! — сказаў Ермакоў начштабу.
Габдулін напісаў толькі першыя словы, як знадворку пачуўся трудны жаночы голас:
— Можна?
У будан увайшла Маша — Марыя Андрэеўна, невысокая, чарнявая жанчына ў белай касынцы, з-пад якой спераду выбіваліся густыя, расчэсаныя на два бакі валасы.
— A, доктар! Доктару можна заўсёды, — адгукнуўся начштаба.
— Дзе тут у вас раненыя? — запыталася яна знарок весела, каб прыхаваць няёмкасць. — Мяне прасілі зрабіць перавязку.
Туравец, убачыўшы Марыю Андрэеўну, адразу ўстаў, не зводзячы з яе шчаслівых, уважлівых вачэй.
«Вось яна! Як добра, што прышла».
Услед за гэтым з'явілася здзіўленне: «Хто яе прасіў?» Туравец крадком зірнуў натаварышаў, але ні адзін з ix не падаў i знаку. Габдулін, схіліўшыся над скрынкай, старанна пісаў загад, камбрыг, над нечым вельмі думаючы, складваў карту.
Марыя Андрэеўна палажыла сумку на стол, запыталася жартаўліва, афіцыйна:
— Ну, што ў вас, таварыш камісар?
— Хадзем, начштаба, нельга замінаць... доктару.
— А вы i не замінаеце! Пацыент у мяне, бачу, не цяжка ранены...
— Не, не!
Габдулін i Ермакоў вышлі. Яна пачала развязваць вузел павязкі, але ад таго, што яна спяшалася i рукі дрыжалі, вузельчык не даваўся. Яна разрэзала бінт нажніцамі i тады стала хутка раскручваць павязку. За той час, калі Марыя Андрэеўна гэта рабіла, яна ні разу не падняла вачэй на Тураўца, але па яе руках, нецярплівых i дрыготкіх, было відаць, як яна хвалюецца.
Павязка прысохла да раны. Марыя Андрэеўна аддзірала яе так асцярожна, што Туравец амаль не чуў болю. Моўчкі агледзеўшы крывавую пляму на руцэ, Марыя Андрэеўна прыціснула да грудзей далоні сваіх ласкавых мяккіх рук, нібы суцішаючы ўстрывожанае дыханне, i глыбока, з палёгкай уздыхнула.
— Я ўжо думала, што вас жывога няма... — прызналася яна, скончыўшы перавязку, — а тут... дробязь, дзіцячая рана. Дарэмна толькі хвалявалася.
Марыя Андрэеўна апошнія словы прамовіла, як бы іранізуючы над сабой, але ёй гэта не ўдалося. Вельмі ж вялікая радасць свяцілася ў вачах, каб можна было яе схаваць ці прыкрыць іроніяй.
Туравец адказаў ёй у тон:
— I зусім не дарэмна. Добра рану перавязалі.
— Як зрабіў бы кожны іншы.
— Кожны? Так, як вы сёння, — ніхто!
— Праўда?— яна ўважліва, ужо без усмешкі паглядзела на камісара.
Неспадзявана, хутка адвярнуўшыся, Марыя Андрэеўна пачала ўкладваць у сумку пінцэт, флакон з рыванолем, чысты бінт, — яна чамусьці вельмі заспяшалася.
— Трэба хутчэй ісці ў шпіталь, там новых раненых прынеслі...—надзяваючы на плячо сумку i па-ранейшаму ўнікаючы яго позірку, нібы апраўдваючыся, сказала яна.
Туравец не стаў яе затрымліваць.
Пасля яе ў Тураўца было на душы светла i трохі сумна. Ён падумаў пра ix адносіны. «Дзіўна, мы адчуваем сябе блізкімі, i некаторыя з таварышаў здагадваюцца пра наша пачуццё, а мы яшчэ не сказалі ні аднаго слова аб тым, што хаваем у сэрцы».
Яна чагосьці ўвесь час старанілася, i ён таксама ашукваў сябе. Толькі сёння... Як яна аддзірала павязку! Маша, Маша, што ж гэта будзе далей?..
5...
Перад поўднем Туравец рашыў па дарозе з дзецьмі i Нінаю зайсці ў сямейны лагер. Хацелася паглядзець, як людзі ўладзіліся, i папярэдзіць пра начны бой. Лaгeр размяшчаўся ў сасновым гушчары. Яшчэ зводдаль, падыходзячы, Туравец пачуў тужлівае дамавітае рыканне, якое здалося дзіўна мірным i спакойным.
Прыгадалася: аднойчы ў дзяцінстве ён — пастушок — шукаў у лесе карову, якая адбілася ад гурту. Нічыпар блукаў басанож па бясконцаму, здавалася, лесу i ахрыплы то ca злосцю, то з пяшчотай гукаў: «Манька-а, Манька-а». Тады, аблазіўшы мо' паўлесу, ён пачуў сярод ляснога шуму такое ж самотнае рыканне i ўзрадавана заспяшаўся ў той бок.
Увайшоўшы ў лагер, Туравец пачуў дзіцячы плач, жаночы голас, які заспакойваў дзіця, потым убачыў з-за жоўта-сіняватых ствалоў сосен людзей, павольных i маўклівых, бязладна раскіданыя клункі з дамашнім скарбам i лазовыя каробкі.