— Раз, два! Цвярдзей!
— Напра-а-ва!.. Нале-е-ва!
Сонцаву ў першы ж дзень страявая апрыкрала. Ён займаўся ёю так, нібы выконваў нудны абавязак, прыдуманы невядома для якой патрэбы. Быстроў не вешаў галавы, пасмейваўся сабе, сыпаў каламбурамі і, здавалася, быў зусім задаволены сваім лёсам.
— Ты што блішчыш, як медны грош? — сказаў аднойчы з непрыхільнасцю Сонцаў.
— Таму, што Сонцаў не свеціць, — i раптам загаварыў сур'ёзна, па-змоўніцку: — Свята сёння ў мяне.
— Якое?
— Першая ў гэтым тыдні... пятніца!
I, кпліва пасміхаючыся, ляпнуў таварыша па плячы.
Каму прышлася да спадобы страявая, дык гэта лейтэнанту Гогабярыдзе. Лейтэнант кіраваў страявымі заняткамі ў роце. Ён быў добрым, можна сказаць, прыроджаным страевіком.
Да вайны Гогабярыдзе, які быў тады сержантам, сваімі здольнасцямі i поспехамі на гэтай ніве славіўся на ўвесь полк. Ніхто не ўмеў, напэўна, так прыгожа i лёгка рабіць усё, што належала па страявому кодэксу, як гэты стройны фарсісты танкіст. У вайне яму прышлося развітацца ca сваім палком, a ў новых часцях аб яго здольнасцях мала хто ведаў.
Цяпер Гогабярыдзе зноў захапіўся любімай справай...
Над усім гэтым было галоўнае, што непакоіла кожнага — ці хутка дадуць машыны?
На перапынках, разлёгшыся на траве, сабраўшыся ў кружок, ці перад вячэрняй праверкай часта заводзілі размовы пра ix, успаміналі, нібы любых. Многа каму здавалася тое, што яны робяць цяпер, няважным, амаль непатрэбным, сапраўднае, вартае ўвагі, лічылі, пачнецца тады, калі прыдуць танкі, калі ўсе сядуць зноў у «трыдцацьчацвёркі».
Нязвыклым было пасля фронта салдатам гэтае мірнае жыццё. Усё чамусьці незразумелым i зманлівым здавалася: i цішыня, i бяспечны спакой, ад якіх адвыклі даўно. Насцярожана слухалі паўзабытыя гукі ціхага ляснога жыцця, чакаючы недаверліва, што цудоўную веснавую казку лесу раптам зменіць трывожная ява.
Гэты настрой быў i ў Аляксея, які рабіў свае ротныя справы з няведамай раней абыякавасцю, без цікавасці кіраваў заняткамі.
Разы два камбат гаварыў пра яго роту, як пра горшую, але Аляксей адносіўся да гэтага больш як калі спакойна. Ён жыў адным —чаканнем, чаканнем, калі мінуць ціхія, пуставатыя дні i настане сапраўднае, жаданае.
У канцы першага тыдня сабраўся партыйны сход брыгады. Сышліся ў клубе — на палянцы, дзе ўжо былі ўкапаны радамі лавачкі; размясціліся на першых трох радах.
Палкоўнік Бяссонаў рабіў даклад пра становішча брыгады i пра задачы. Ён амаль не гаварыў пра агульную абстаноўку, a стаў расказваць пра роты, пра паводзіны камандзіраў, i ў радах адразу наступіла цішыня.
— Чакаць папаўнення — не значыць, што можна сядзець, склаўшы рукі, ды хадзіць на вёску да баб. Тут у нас — ядро, — толькі тады, калі яно будзе моцным, мы зможам з'яднаць папаўненне i ўмацаваць брыгаду... A ў нас ёсць дзеячы, у тым ліку, не сакрэт, i камуністы, якія рашылі адпачыць, думаюць жыць на першай перадачы! Курорта захацелі!
Аляксей пры гэтым адчуў, што ў грудзях паявіўся халадок, сядзець стала нязручна. Ён неспакойна паварухнуўся: «Зараз пра мяне скажа»...
Але Бяссонаў загаварыў пра камандзіра трэцяга батальёна. «Здаецца, абміне»... Аднак палкоўнік не абмінуў.
— Я заўважыў, што Лагуновічу таксама курорта захацелася. Стаміўся Лагуновіч! Зямлянкі абсталяваны кепска... Заняткі па тактыцы ўчора не падрыхтаваў...
Аляксей сустрэўся позіркам з камбрыгам — у твар яго ўдарыла здрадлівая гарачыня. Хацелася ўскочыць, кінуць у адказ: «Няпраўда, справа зусім у іншым!..» Але ён стрымаўся. Ён кепска чуў, што гаварыў палкоўнік далей, у памяці асела крыўднае — «таксама курорта захацелася».
Дасталася Аляксею яшчэ i ад камбата.
— Ну, наваліліся!.. — стараючыся схаваць няёмкасць, паспрабаваў пажартаваць старшы лейтэнант. — Што гэта сёння ўсе на мяне — усе шышкі.
Лейтэнант Якавенка, які сядзеў поруч, адгукнуўся:
— Знаюць, на каго ім сыпацца! Правыльно воны сыплюцца.
— Чаму гэта правілына?
Але Якавенка не адказаў. Старшы лейтэнант, заўважыўшы, якую сур'ёзную міну нагнаў на свой твар таварыш, глянуў на прэзідыум: на ix пазіраў Бяссонаў.
Пасля сходу, калі вярнуліся ў зямлянку, Аляксей зноў пачаў перапыненую размову:
— Значыцца, ты лічыш, што правільна?
— З адною папраўкай. Можэ, мала далі?
— Ты жартуеш... А мне, чорт пабяры, крыху прыкра: перад усёй брыгадай аславілі.
— Але — сутнасць правільная?
— Сутнасць? У тым i справа, што сутнасць не правільная. Ну, ёсць такое, аслабіў пояс. А чаму? Таму, што курорта захацелася?