Ён вёў апавяданне таксама i далей, павольна, падрабязна, хоць тое, што ён рабіў, было паўтарэннем аднаго прыёму.
— Колькі ж вы... паўзлі?— зацікавіўся лейтэнант Якавенка, нібы не ведаў. Ён сядзеў між танкістаў у адным з дальніх радоў.
— Метраў... чатырыста — не інакш.
— Здорава! — прамовіў з захапленнем Касцючэнка.
— Пакуль я «манеўраваў», Быстроў біў з гарматы i кулямёта па аўтаматчыках. Завялі «трыццацьчацвёрку» ў лагчыну. Шчарбіна пабег за цягачом, а мы з Быстровым i лейтэнантам засталіся пры машыне... А потым Шчарбіна прывёў цягач, нас узялі на буксір i вывезлі на рамонтную базу.
— Не вас, а танк на рамонтную базу,— заўважыў нейкі жартаўнік.
Слухачы засмяяліся, але ix смех быў прыязны.
Падбадзёраны першым поспехам, Сонцаў пачаў гаварыць вальней i цікавей. Ён i не спыніўся б, каб Аляксей не напомніў, што пара канчаць.
— Ну як, таварыш гвардыі старшы лейтэнант, лекцыя... нішто сабе?— не ўтрываў ён, калі танкісты, перагаварваючыся, перакідваючыся жартамі, пачалі разыходзіцца. Яго расчырванелы, у рабацінні, твар задаволена ззяў.
— Вельмі добра, Сонцаў. Сам прафесар пазайздросціў бы!
Пашукаўшы позіркам між танкістаў, Аляксей падаўся да Якавенкі, які таксама сабраўся ісці адсюль. Яны пайшлі разам.
— Як табе падабаецца, друг мой строгі, наша першая спроба? Удалася?
— У асноўному...
— Так што, твая думка такая, што можам i сваю акадэмію адкрываць?
— Ну, вжэ i акадэмію... Пакуль шчо хоць курсы па павышэнню кваліфікацыі. Нэ трэба адразу так высока сягаць.
Калі ішлі разам па лясной утаптанай сцежцы, строгі друг прамовіў:
— Дарэчы, одна практычная заўвага, таварышу ротны. Я непакоюся, чы нэ будуць лекцыі однабаковымі.
Аляксей жартаўліва, па-вучнёўску, не разумеючы, зірнуў на Якавенку.
— Трэба показваць нэ толькі лепшае, але i памылкі, якія былі ў баях. На памылках, таварышу Лагуновіч, таксама можно вучыць.
3...
Надвячоркам, ледзь наступіла вольная хвіліна, па ўзлессю рассыпаліся частыя пералівістыя гукі Старшы лейтэнант падышоў да гуртка, што акружыў гарманіста: у сярэдзіне, пабліскваючы вачыма, Касцючэнка іграў на гармоніку салдацкую песню. Ён угінаў плечы, нібы дапамагаючы рукам. Некалькі галасоў дружна падцягвалі.
— Давай тую, партызанскую!— папрасіў маўклівы Архіпаў, калі песня сціхла.
Касцючэнка, не спяшаючыся, расцягнуў гармонік, прайшоўшыся два разы па белых гузіках, потым заспяваў прыцішаным голасам:
На опушке леса старый дуб стоит,
А под тем под дубом партизан лежит.
Он лежит, не дышит, он как будто спит,
Золотые кудри ветер шевелит.
Байцы сціхлі. На Аляксея з гэтымі словамі дыхнула родным i блізкім, як добры ўспамін. Яму раптам захацелася адысці ад усіх, застацца аднаму са сваімі думкамі, i ён пайшоў па звілістай сцежцы ў поле. З лесу ўслед яму даносілася:
Ты скажи хоть слово матери своей.
Ой, болит сердечко по тебе, Андрей.
Думкі перанеслі Аляксея туды, дзе Ніна. Перад вачыма ўзнік той гарадок, дзе яны былі некалі з таварышам. Аляксей паспрабаваў уявіць цяперашні воблік Ніны, але не мог, яна паўстала такой, якой была да вайны.
Яго поўнілі ўспаміны. Малюнкі далёкага былога набліжаліся, ажывалі, стаялі перад вачыма. Асабліва ясна яму прыгадаліся дні, калі ён працаваў інжынерам. «Я сумавала, цябе не было цэлы дзень»,— нібы пачуўся голас Ніны... Калі яна казала гэта?.. Успомніўся завод за горадам... Аляксей цэлымі днямі не выходзіў з цэха. Развітваўся з Нінай ранкам, a вяртаўся ўвечары. Працаваў ён з задавальненнем, але ўсё ж жыў чаканнем сустрэчы з Нінаю; вяртаючыся дамоў, ён кожны раз спяшаўся.
Ніна звычайна выходзіла насустрач...
«Цэлы дзень не было!.. Мы тады ростань мералі днямі, нават не днямі — гадзінамі».
Яму прыгадаўся той вечар, калі яны пазнаёміліся. Аляксей тады вучыўся ў Палітэхнічным інстытуце, на, апошнім курсе. Таварышаў па пакоі запрасілі знаёмыя дзяўчаты з універсітэта ў госці, i хлопцы разам з сабою пацягнулі i яго. Аляксей спачатку ўпіраўся, бо тады пачаў пісаць свой дыпломны праект, i акурат не давалаея адна задача, над якой ён біўся i якая не выходзіла з галавы. Хлопцы пацягнулі сілком.
Там Аляксей i ўбачыў яе.