«На выпадак, калі савецкія войскі прыдуць у Чэхаславакію! Вось аб чым ужо думаюць у Маскве, на фронце!.. Наша чарга настае! Наша свята надыходзіць!»— заспявала ў сэрцы Тураўца.
Здавалася, усё навокал раптам пасвятлела. Даўно ён не ведаў такой радасці. Першы дзень мая прынёс яе нібы ўзнагароду за ўсе апошнія трывожныя ночы i дні.
Хутка загучаў марш, але гукі яго раптам абарваліся,— радыст, зберагаючы энергію, выключыў рацыю. Туравец загадаў уключыць яе.
Па радыё чыталі вершы:
Тураўцу здалося, што гэта ўся неабсяжная вольная Радзіма, што ляжала па той бок фронта, вітала ix i зычыла ім поспеху ў барацьбе.
— Пісаць?— запытаўся вачыма радыст.
— Абавязкова!
3...
Туравец паклаў навушнік i, падняўшыся, павярнуўся да людзей, якія чакалі яго слоў.
— Радзіма святкуе май, сябры, у працы...— прамовіў Туравец усхваляваным голасам, абводзячы вясёлымі вачыма твары партызан.— Краснадарцы скончылі сяўбу. A ў Туркменнстане пачалася ўжо ўборка ячменю...
I Туравец стаў перадаваць змест агляду. Ён стараўся ўспомніць усё, што чуў, непакоіўся, каб не забыць што-небудзь. Гаварыў ён непаслядоўна, паводле таго, як успамінаў, але гэта не змяншала ўражання ад яго слоў. Усе слухалі незвычайна ўзрушана.
Гледзячы на ix, камісар падумаў, як цяпер, у ix становішчы, усім патрэбны гэтыя весткі, весткі з Масквы, як чакаюць ix. Трэба, каб яны хутчэй дайшлі да ўсіх, трэба зараз жа перадаць ix усім, ва ўсе роты, ва ўсе ўзводы, кожнаму байцу. Ён зірнуў на радыста:
— Перапісаў?
— Зараз скончу.
Туравец пашкадаваў, што няма цяпер друкарні, з ёй пайшло б інакш. Што ж, перапісваць, дык перапісваць! Ён паклікаў некалькі партызан, папрасіў Габдуліна, каб той дапамог, i сеў разам з імі сам.
Калі лісткі былі перапісаны, Туравец спецыяльнымі пасыльнымі разаслаў ix па атрадах. На дарогу ён наказаў:
— Што б ні было, данясіце...
У атрад імя Кутузава Туравец пайшоў сам. Яму хацелася асабіста перадаць весткі.
Раніца ўбіралася ў сілу. Сонца паднялося вышэй, купаючыся ў глыбокім засмужаным блакіце. Ад лесу патыхала духменню. Прабіваючыся праз густое зеляніва бяроз i асін, галіны якіх угары перапляліся ў вялізную мярэжу, праменні зіхацелі на яшчэ вільготнай кары, на траве. Светлыя пасмы, як шаўковыя істужкі, усюды весела пярэсцілі цяністы прыцемак зарасніку. Дрэвы стаялі маўклівыя, не варушачы ні адной галінкай, па-святочнаму ўрачыстыя. Незлічонае птушынае царства на розныя галасы славіла радасць існавання, першы майскі дзень.
Туравец зноў думаў пра блакаду, успамінаў нядаўнюю ноч, але цяпер гэта ўяўлялася інакш. Адчуванне няўдачы i вялікай, амаль непапраўнай бяды адступіла, дало месца іншым пачуццям,— ён цяпер бачыў начныя падзеі з вышыні, з якой быў відаць увесь фронт. «Трэба паказаць i другім, што далей, за кругам блакады...»
Атрад імя Кутузава быў на самым неспакойным участку. Тут увесь ранак не сціхала кулямётная перастрэлка.
Над КП, выючы, праносіліся міны i выбухалі то каля каманднага пункта, то далей, у лесе.
Калі камісар дабраўся да КП, камандзір атрада аб нечым размаўляў з віхрастым, у маскхалаце хлопцам, які дакладваў пра вынікі разведкі. Перапыніўшы размову з разведчыкам, камандзір атрада паціснуў сваёй шырокай мяккай рукой руку Тураўца i паскардзіўся:
— Дрэнь справы ў мяне. Гітлер, як з хмары, сыпле бомбы ды міны. А мы кожны патрон лічым. Гранаты кончыліся. Больш маўчым ды слухаем. Вайна не вельмі цікавая... Ты з нейкай навіной, здаецца?
— Так, з навіной. З добрай навіной, Іван Савіч!— прамовіў Туравец.— Першамайскія звесткі маскоўскага радыё!
— З Масквы?! Пакажы!
Камандзір атрада, не спяшаючыся, пачытаў лісткі. Гэта быў высокі плячысты мужчына з густымі, нібы вылінялымі брывамі i разумнымі запалымі вачыма, якія ўсё прыкмячалі.
— Добрыя навіны, — задаволена адгукнуўся ён, скончыўшы чытаць зводку, i адразу, без лішніх слоў, перайшоў да справы: — Вось што, мусіць, нараду палітрукоў, думаеш? Правільна, нараду трэба абавязкова. Але я магу зараз палітрукоў зняць толькі на паўгадзіны. Не больш. I то не ўсіх. З трэцяй i восьмай, адразу кажу, не магу. Баюся за гэтыя дзве.