Ой, гэтая любоў! Расцвіла не ў час, як кветкі на прадвесні. Хіба цяпер пра любоў думаюць! Але ж не, яна не слухаецца Валіных разваг, ёй трэба сваё. Толькi захопішся справаю, забудзешся, a ў памяці зноў паўстае ўчарашні дзень, яго спахмурнелы твар: «Чаму ты не адвучыш гэтага..?»
Раўнівы які! I чаго ён хмурыцца з-за камбрыга, які ёй ніяк не падабаецца. I ўслед за гэтым да сэрца падступае цёплая хваля: раўнуе — значыцца, любіць! Каб не любіў, не злаваў, не раўнаваў бы.
Усё-такі, як ні думай, яна вінавата. Чаму ж яна ўчора не сказала пра гэта? Памірыліся б, i ўсё было б добра сёння. У яе заўсёды так: спачатку зробіць глупства, а пасля каецца.
Яна ўсю ноч дзяжурыла, а цяпер адпрасілася ў Марыі Андрэеўны на гадзіну-дзве спаць, i вось замест таго, каб адпачываць, думае пра Васіля.
Што ж, пра такога хлопца варта думаць. Пэўна ў свеце няма такога шчырага, сінявокага i... адчайнага! Толькі б усё з ім было добра! Каб ні адна куля не зачапіла.
А можа, чым гадаць i трывожыцца, лепш пайсці да яго, пабачыць i сказаць, як яна любіць, — горача, аднаго-адзінага, назаўсёды...
Валя адразу як бы схамянулася, хутка падалася да сцежкі, якая вяла да яго атрада. Яна можа ўправіцца пабыць там i вярнуцца назад у час. А што не паспіць — невялікая бяда! Ці першы раз ёй прыходзіцца па двое сутак не спаць? Ды ёй сёння i не хочацца спаць.
Валя ішла хутка i лёгка, яе як бы нёс на крылах вецер. Сэрца білася нецярпліва: хутчэй, хутчэй! Быццам падганяла. Столькі радасці, столькі пяшчоты да «адчайнага» свайго было ў ім!
Калі Валя стала падыходзіць туды, дзе біўся атрад, то падумала: «Смяяцца хлопцы будуць, што прышла».
Ну, i няхай смяюцца! Ёй усё роўна, што скажуць іншыя.
Час-ад-часу поблізу выбухвалі міны, чуліся блізка стрэлы.
Валі было крыху страшнавата, але яна стрымлівала сябе. Яна не хоча быць горшай за Васіля, а ён жа тут ваюе ўжо другія суткі. Валя спытала ў сустрэчнага партызана, дзе тут Драздова рота, i стала смела прабірацца туды.
Яна амаль у поўны рост падышла да акопчыкаў. Шчасце яе, што фашысты не заўважылі. Шашура першы раптам ca свайго акопчыка ўбачыў яе поблізу i крыкнуў:
— Лажы-ся!
Яна не паслухалася адразу.
— Лажыся, заб'юць! — крыкнуў Шашура строга. Яна апусцілася на зямлю i па яго загаду паўзком дабралася да акопчыка.
— Ты куды гэта, каліна-маліна, сабралася? — запытаўся з хітраватай усмешкай падрыўнік.
Яна адказала проста:
— Мне трэба пабачыць Крайко Васіля. Справа да яго ў мяне ёсць.
— Якая ж гэта справа? А-а, сакрэт!
I заўсёды гэтаму падрыўніку ахвота пасмяяцца з чалавека, прымусіць пачырванець.
— Сакрэт.
— Толькі для аднаго яго?
— Для аднаго.
Шашура ўсё з той жа хітрынкай, усміхаючыся, прамовіў:
— Шкада! Сакрэт гэты, сястрыца мілая, нельга перадаць!.. Туды нельга зараз прайсці: фрыцы прастрэльваюць. Прыдзецца, сястрычка, да ночы пачакаць.
— А можа, зараз усё-такі можна?
— Ніяк нельга. I Ермакоў забараніў. Ужо аднаго няўдачу так падрэзалі...
— А як ён... Вася, жывы?
— Жывы! А чаму яму, твайму Васю, не жыць? Сядзіць сабе ў зямлі ды пастрэльвае! Што ж усё-ткі перадаць?
— Скажыце, каб ён зайшоў да мяне... калі можна. Я яму скажу штосьці важнае.
Яна вярталася назад павесялелай. Што ж, што не пабачыліся, ёй можна радавацца: Вася жывы. А будзе жывы, прыдзе, i яна раскажа ўсё, усё.
3...
Усю ноч прачакалі самалёт з фронта, — марна, не дачакаліся яго. На світанні прышла радыёграма, што вылецець не ўдалося з-за нялётнага надвор'я на трасе.
Гэты, пяты, дзень блакады быў асабліва цяжкі. «Юнкерсы» бамбілі атрады, як ніколі дагэтуль, часта i моцна. Шалелі драпежныя «месеры», што амаль увесь час круціліся, гулі над лесам. Да ўсяго пачаў грозны наступ голад. Людзі другі дзень нічога не елі, ім выдавалі толькі па кавалачку нясоленага мяса. Туравец бачыў, як у акопах курчылася чацвёра чалавек ад болю ў жываце: даваліся ў знакі балотная брудная вада i недаваранае мяса.
У атрадзе Кутузава парторг паскардзіўся Тураўцу на камандзіра ўзвода Калібярду:
— Не пазнаць чалавека, нібы падмянілі ные ўсё, як нямазаныя вароты...
Туравец ведаў Калібярду. Перад самай блакадай ён два разы ўдзельнічаў у разгроме гарнізонаў, дзе праславіўся як спрытны i баявы камандзір. Камісар спачатку распытаўся пра Калібярду ў палітрука роты, а потым, як бы між іншым, пагаварыў ад душы з байцамі, каб ведаць ix настрой i думкі. Некаторыя байцы, заўважыў ён, былі прыгнечаны.
Тады Туравец паклікаў камандзіра ўзвода.