З таго, што гаварылі салдаты, ён не разумеў нічога, хоць адзін з ix крыху гаварыў па-руску. Да Грэчкі дайшло толькі адно слова «партызан», якое выплыла з туману, што напаўняў галаву. Уцякач пакруціў галавою, адмаўляючыся: не, не... не!
У тую хвіліну да ix падышоў паліцай.
Грэчка ўбачыў знаёмы чорны чуб, начэсаны на вока, i яго ахапіла дваістае пачуццё — i трывогі i палёгкі. Гэта ж Тыталь! Ён ведае Грэчку, не раз яшчэ заходзіў да яго ў хату, частаваўся самагонам.
Тыталь падбіваў яго некалі ў паліцыю, а Грэчка не паслухаўся. Ён хацеў жыць ціха, не звязваючыся ні з паліцыяй, ні з партызанамі. Жыць спакойна ды чакаць, як яно будзе далей... Але потым сталася так, што давялося пайсці ў лес. «Пайшоў сабе на пагібель, дурань», — шчыра пакаяўся ён цяпер.
— Ну, папаўся, галавешка? Не паслухаў? — сказаў са злой радасцю Тыталь.
— Не п-паслухаў... Дурны быў... Д-дурны быў, Якавачка...
— Паразумнееш — на тым свеце, галавешка.
— Не загубі, Якаў! — заенчыў Грэчка. — Пашкадуй... Аддзякую дабром. Я ўцёк адтуль, ад ix, я кінуў... хай яны прападуць.
Надзея на Тыталя абудзіла ў яго сілу i прагу збавення.
Тыталь быў няўмольны:
— Каяцца ўздумаў перад смерцю! Можа што маеш жонцы сказаць? Гэта я магу зрабіць.
Карнікі нешта гаварылі пра яго — Грэчка бачыў гэта па жэстах — аднак здагадацца пра змест ix гаворкі не мог. Можа, прыдумваюць смерць яму. I ён зноў стаў прасіць Якава заступіцца. Той нічога не абяцаў, але падышоў да аднаго з гітлераўцаў, мусіць старшага, i стаў нешта паціху даводзіць.
Грэчку павялі.
З ім пайшлі Тыталь i адзін салдат, іншыя засталіся. Тыталь ступаў спераду, а немец — за спіной. Грэчку ўвесь час хацелася азірнуцца. Нельга было адкінуць прыкрае адчуванне, што ззаду цэляцца ў спіну.
Ён уздрыгваў ад кожнага трэску сучка, i ў сярэдзіне ў яго замірала.
2...
Калі лес наперадзе расступіўся, у Грэчкі зноў абудзілася надзея. Значыць, не на расстрэл.
Аднак на душы было цяжка, i ён, згадаўшы раптам Тураўца, пашкадаваў, што не пайшоў разам з усімі. Як бы там ні было, усё-такі ў атрадзе не так — там ты не адзін, а з другімі, i страх не гэтакі.
На ўзлессі, на беразе рачулкі, былі таксама гітлераўцы. Адзін з ix, голы да пояса, пырскаў на сябе з вядра халоднай вадою i задаволена крактаў. Цела яго пакрылася дробнымі курынымі пупышкамі. Два немцы непадалёк нешта пражылі на скаварадзе.
Тыталь сказаў да Грэчкі мякчэй:
— Сам лейтэнант Клямт... будзе дапытваць цябе. Не таіся, кажы ўсё чыста, што ведаеш, можа, злітуюцца... Эх, галавешка!
Клямт перастаў плюхацца, i салдат абцёр яго сялянскім вышываным ручніком. Скура Клямта заружавелася.
Прычасаўшы гладзенька, з роўным праборам зямлістыя, падобныя на мочаны лён, валасы, ён без мундзіра падышоў да Грэчкі.
— Партызан?
— Я ўцёк... Я ўцёк ад ix, — спяшаючыся загаварыў Грэчка, не зводзячы з афіцэра вачэй, якія чакалі, малілі. — Я не партызан.
Гукнуўшы перакладчыка, Клямт пачаў распытваць яго пра брыгаду.
Грэчка, таксама хапаючыся, нібы баючыся, што яго спыняць, не дадуць дагаварыць, пачаў расказваць усё, што ведаў. Hi разу ўцякач не падумаў пра людзей, якіх выдаваў. Ix цяпер для яго не існавала, ім кіравала адна прага выратаваць сваё жыццё, i гэта прага засланяла ўсё, што рабілася на свеце. На хвіліну прамільгнула думка, што за такі ўчынак у брыгадзе, калі б ён папаў туды зноў, расстралялі б адразу, але яна знікла, не пакінуўшы ў душы следу.
Ён бачыў перад сабой аднаго Клямта.
Лейтэнант, слухаючы яго, рабіў адзнакі на карце. Скончыўшы допыт, Клямт узяў тэлефонную трубку, выклікаў нейкую «Эльбу» i стаў перадаваць весткі, пачутыя ад Грэчкі.
Як толькі размова з «Эльбаю» скончылася, Грэчка зразумеў, што наступіла хвіліна, калі будзе вырашацца яго лес.
Але Клямта гэты лёс цяпер зусім не цікавіў. Надзяваючы пададзены салдатам мундзір, ён зірнуў на палоннага так, нібы таго зусім не было перад ім. У чужым позірку вадзяністых вачэй лейтэнанта Грэчка прачытаў свой прысуд—канец.
Ён кінуўся на зямлю, просячы літасці:
— Пан капітан... пан капітан...
Клямт па-ранейшаму не хацеў яго заўважаць.
Адзін салдат тузануў Грэчку за руку, ударыў у бок аўтаматам.
Неспадзявана за Грэчку ўступіўся Тыталь.
— Дайце, гэр лейтэнант, яго мне. Мне трэба людзей: работы — філь, а людзей — ніхт.
Клямт сказаў пагардліва, што гэты нягоднік заўтра таксама можа перабегчы назад да партызан.
— Не пойдзе, я яго ведаю... Там яму адразу «копф» скруцяць, няхай толькі паткнецца. Я магу паручыцца за яго, гэр лейтэнант.