— Ну, то хіба оцэ толькі ў ix,— сказаў разважліва Якавенка тонам, якім гавораць з малодшым братам ці з сынам.
Аляксей не звярнуў увагі на гэты тон, ён прывык, што Якавенка i да яго, i да іншых сяброў адносіцца нібы старэйшы, прывык да гэтай, па-бацькоўску лагоднай, павучальнай манеры гаварыць.
— Чакай, ты паслухай!— нецярпліва перабіў Лагуновіч. — Не толькі ў ix... A хіба ад гэтага лягчэй мне, што не толькі ў ix?! Тут, акрамя ўсіх бядот, якія ты ведаеш, яшчэ i ix асабістая — старшыня. Каўрыжка яго прозвішча. На выгляд — так, бясслоўнае стварэнне, цялё рахманае. «Э-э, што мы зробім, бачыце-е рээ-зруха,— перакрывіў Лагуновіч.— Вэ-эйна. Ось адужаем. немца, тэ-эды...» Замест таго, каб падымаць людзей, падбадзёрваць, сам сее паніку. «Ну, што мы атрымаем з гэтай зямлі! Пуп парвеш, а толку мала...» A між тым, заўваж, хату сабе стаўляе, лесу навазіў.
Хваляванне, гарачнасць Лагуновіча пачалі пераходзіць да Якавенкі.
— Оцэ Каўрыжка!— пакруціў ён галавою.— Нэ дужэ смачная!
— Тры салдацкія сям'і жывуць у зямлянках. Ты думаеш, ён паклапаціўся хоць аб адной? Там адна — Арына-ўдава... Муж злажыў галаву ў партызанах. На руках у яе засталося чацвёра дзяцей, усё драбната. Хадзіла, прасіла дапамогі ў Каўрыжкі. Думаеш, даў? Не, «вэ-эйна», бачыш! Дзеці шчаўем прабаўляюцца... Што ж вы, кажу майму знаёмаму брыгадзіру, Надзі Мазальковай, маўчыце, пагналі б яго к чорту! Такія жанкі геройскія i раптам з адным старым карчом не справіцеся. Мятлою яго пагналі б, каб i паху яго не было. Мнецца: «Ды вось мы па-бабску пагаворым, палаем яго ў вочы i за вочы, ды так i разыдземся. Ды i хіба ён адзін, гэты корч. Тут у яго цэлая хеўра падабралася — кладаўшчык, агароднік, кум, сват i чорт яго брат».— «Ну, а з райкома былі?»— «Былі, ды даўно. У суседняе сяло, дзе ваша начальства стаіць — штаб наш, — ездзяць часта. Там лепш справы, а нас абмінаюць...» От! Чуў?
Лагуновіч узрушана пабарабаніў пальцамі па кацялку, пазіраючы на Якавенку сваімі добрымі вачыма.
— Я, прызнацца, думаў, што знаёмства ў цябе будзе святлейшае.
— Што рабіць?— запытаўся Аляксей.
Якавенка, які любіў, калі да яго звярталіся за парадамі i які ўмеў разумець чужы настрой, адчуў, што старшы лейтэнант захапіўся гэтай справаю i не супакоіцца на тым, што пабыў у сяле i пагутарыў. Ён параіў:
— Трэба побалакаць пра цэ з падпалкоўнікам Семіжонам,
— Я таксама думаю,— адказаў Аляксей i стаў адразу збірацца да намесніка камандзіра брыгады па палітчастцы. Ён не любіў адкладваць спраў.
Семіжона ні дома, ні ў кабінеце не было. Аляксей знайшоў яго ў мотабатальёне, дзе падпалкоўнік быў разам з камандзірам брыгады.
Палкоўнік Бяссонаў займаўся справай, якую ён называў «чысткай» i якую ён рабіў нярэдка i ахвотна: перавярнуў усё, што было ў кузавах грузавікоў, у транспарцёрах, у калясках матацыклаў, ператрос ранцы, бязлітасна, з лютым выглядам выкідваючы ўсё, што не было неабходна салдатам.
Гэтая непрыязнасць да лішняга была ў яго проста хваравітай. У адносінах да сябе ён таксама трымаўся гэтай звычкі: у штабной сваёй машыне ён вазіў толькі адзін абшарпаны, яшчэ з даваенных часоў, чамадан з абмундзіраваннем i некалькімі парамі бялізны. Ен вёў амаль аскетычнае жыццё.
Семіжон слухаў Аляксея задуменна i ўважліва.
Калі старшы лейтэнант скончыў, Семіжон прамовіў:
— Трэба браць шэфства. Заўтра я пастараюся пад'ехаць у райком, пагаварыць пра гэта. Потым пашлём у калгас некалькі чалавек на дзянёк— Быстрова, Сонцава i яшчэ двух-трох здатных хлопцаў, з вашага батальёна, з другіх рот возьмем... Падрамантаваць жняяркі, калёсы...
— Хату ўдаве Арыне пабудаваць.
Падышоў палкоўнік, незадаволена хмурачыся:
— Развялі барахла, не мотабатальён, а абоз.— Параўнанне з абозам, якое чулі ў брыгадзе не раз, было ў яго вуснах вялікай абразай.
Ён пацікавіўся ў Семіжона, аб чым ідзе гаворка. Паслухаўшы крыху, Бяссонаў пераканана адрэзаў:
— Дарэмна я яго не вярнуў!
Аляксей зірнуў на камандзіра брыгады, нібы не разумеючы, сур'ёзна гаворыць ён ці жартуе.
— Чаму, таварыш гвардыі палкоўнік?
— Таму! Распыляешся.— Аляксей ведаў ужо раней, што Бяссонаў больш за ўсё не любіць людзей, якія «распыляюцца», што для яго, акрамя камандзірскай справы, акрамя брыгады, нічога не існуе. Гаварылі, што па гэтай прычыне нават сям'і Бяссонаў пісаў рэдка...
— За ротай трэба, гвардыі старшы лейтэнант, глядзець. Рота адстае, а ты...
Хоць рота Аляксея, ён ведаў, была не горшай за іншыя, старшы лейтэнант прамаўчаў: Бяссонаў не любіў, каб яму пярэчылі.
— Нашто ўмешваешся, дзе не трэба!
— Магу падтрымаць яго, таварыш гвардыі палкоўнік. Трэба,— уступіўся за Аляксея Семіжон.