Якавенка скамандаваў сваім экіпажам: «Па машынах!» Падняўся на вежу, апусціўся ў люк, зірнуў, ці ўсе гатовы.
5...
Машыны набліжаліся да пярэдняга краю. У адным месцы машына, што ішла першая, прыпынілася, i камандуючы фронтам бачыў, як сержанты з кантрольнага пункта, свецячы кішанёвымі ліхтарыкамі, правяралі дакументы ў афіцэра сувязі. Праз хвіліну машына кранулася — у цемры паплыла малінавая кропка задняга ліхтара.
Камандуючы быў поруч з шафёрам i, амаль заплюшчыўшы вочы, аб нечым думаў: ззаду яго, бяссонна пазіраючы ў цемру, у напружанай паставе, сядзеў яго паручэнец Камароў.
На пярэднім краі час-ад-часу білі гарматы,— адтуль каціліся ўсё больш моцныя i грымотныя выбухі. Над небакраем, акрэсліваючы няблізкія чорныя ляскі i ўзгоркі, успыхвалі, трапечучы, белыя ракеты.
На скрыжаванні дарог машыны павярнулі на поўнач i пайшлі амаль усцяж фронта, цяпер выбухі былі чуваць злева.
— Таварыш камандуючы,— загаварыў раптам паручэнец, нахіляючыся да Чарняхоўскага,— дазвольце сказаць... вам трэба б адпачыць крыху.
— Чаму ты, Лёша, раіш адпачыць? — адгукнуўся не адразу, рассеяна, Чарняхоўскі.
— Ды як жа, таварыш камандуючы,— строга афіцыйна, але з прыкметнай ноткай той вольнасціі, што бывае ў людзей, якіх любіць начальства, адказаў паручэнец,— цэлы месяц вы ўсё ездзіце па фронту, то ў адну дывізію, то ў другую, нават у дождж ці ўночы не ведаеце спакою...
— Пасада такая, Лёша!
— Пры вашай пасадзе можна было б i не ездзіць! У вас жа цяпер столькі розных памочнікаў. Любому загадайце — зробяць усё, як належыць, i даложаць.
Генерал-палкоўнік памаўчаў. Адчуваючы, што ад яго чакаюць адказу, ён ціха прамовіў:
— Даўно ты мяне, Лёша, ведаеш, a такія рэчы гаворыш!..
Камандуючы, якому ўжо надакучыла ехаць, спяшаўся хутчэй дабрацца да дывізіі. Па яго разліку яны набліжаліся да таго месца, дзе ix павінен спаткаць камандзір дывізіі. Чарняхоўскі званіў камдыву са штаба арміі, адкуль ён ехаў i адкуль дамовіўся пра месца сустрэчы. Чарняхоўскі цяпер мімаволі згадаў, як камандарм, які пры размове па тэлефоне стаяў каля яго, папрасіў быў дазволіць ехаць з ім; Чарняхоўскі не даў згоды, ведаючы, што ў камандарма былі тэрміновыя справы.
«Гэта i лепш — без «світы»...
На ўскраіне вёскі, хаты якой неўзабаве зацямнелі ў змроку, пярэдняя машына зноў спынілася, i да машыны Чарняхоўскага падышлі два чалавекі.
— Хто? — запытаўся строга, выскачыўшы з машыны, Камароў.
— Генерал-маёр Шчарбацюк. Камандуючы тут?
— Так. Я — камандуючы, — адказаў Чарняхоўскі i, прывітаўшыся, адразу загадаў: — Сядайце, таварыш генерал...
— Ёсць... Дазвольце, таварыш камандуючы, запытацца — у вашу машыну?
— Так, у маю.
Генерал-маёр, сказаўшы чалавеку, што прышоў з ім, каб ехаў наперадзе, нязграбна забраўся ў машыну, Камароў сеў каля яго.
Чым больш набліжаліся да дывізіі, тым ясней даходзіў грукат бою. Былі чуваць не толькі блізкія гарматныя выбухі, але i страляніна з кулямётаў. Чарняхоўскі зацікаўлена прыслухоўваўся: ён любіў баявое ажыўленне.
— Бой ідзе? — павярнуў ён галаву ў бок Шчарбацюка.
— Скончылі, таварыш генерал, — толькі што... Відаць, немцы яшчэ не могуць супакоіцца...
— Значыцца, замацаваліся?
— Так точна, замацаваліся...
Пра бой Чарняхоўскі даведаўся ў штабе арміі, гэта была невялікая, але, казалі яму, упартая схватка, што вялі два батальёны дывізіі Шчарбацюка за лапік зямлі, ад якога пачынаўся далей вялікі балотны абшар. Гітлераўцы вельмі чапляліся за лапік, як за зручны плацдарм, — гэта была ўжо не першая спроба выбіць ix.
— Выявілі новыя агнявыя кропкі?
Шчарбацюк адказаў, што на правым фланзе артылерысты «засеклі» тры новыя артбатарэі. Гаварыў ён павольна i спакойна, глухаватым роўным голасам, з такім «о», якое можна чуць ці ва ўкраінцаў ці ў валжан.
— Не заўважылі,— узмацняе тут праціўнік абарону?
— Не, па нашых разведданых, таварыш камандуючы, было спакойна — да сённяшняга дня.
— Наладзьце, таварыш генерал, пошук i выцягніце адтуль «языка». Я хачу ведаць, што адбываецца на балотах перад вамі...
— Есць, таварыш камандуючы. Зраблю.
Астатні час маўчалі, пакуль не ўехалі ў вёску.
— Штаб дывізіі, таварыш камандуючы, — прамовіў Шчарбацюк, калі машына рэзка прыцішыла ход.
Чарняхоўскі вышаў з машыны, выпрастаў стомленую яздой спіну, пачуў, як стукае недзе поблізу рухавік рацыі. Неспадзеўкі для камдыва папрасіў:
— Пазваніце, генерал, у адзін батальён, хай збяруць афіцэраў... У штаб я заеду потым... Дарэчы, у батальён пакуль не гаварыце, што буду я.