Усё адбывалася нібы проста, але ад гэтага ніколькі не трацілася адчуванне важнасці i ўрачыстасці падзеі...
Неўзабаве Васіль ужо слухаў сваю заяву. З вуснаў другога чалавека словы яго заявы здаваліся Васілю крыху дзіўнымі, — знаёмыя, родныя словы, якія ён пісаў сэрцам сваім.
Вышаўшы наперад, да стала, ён спаткаўся з позіркамі людзей, што пазіралі на яго, як здалося яму, нібы на іспытах, i адчуў сябе крыху напружана. Быццам шукаючы падтрымку, ён знайшоў лагодныя, прытоена радасныя вочы Ніны, i ад яе позірку Васілю стала цёпла i лёгка. Ён мелькам заўважыў, як весела, падбадзёрліва падміргвае яму Шашура: «Усё будзе добра, Смялей, Вася».
— Нарадзіўся ў тысяча дзевяцьсот дваццаць шостым годзе...
Восемнаццаць год! Па людзях прайшоўся шум. Усім здавалася, што ён на многа старэйшы.
— Вучыўся ў школе, але не скончыў. Перашкодзіла вайна... Бацьку расстралялі фашысты, сястру пагналі ў Германію. Два браты ў арміі. Што з імі, не ведаю.
Вася адным дыханнем выпаліў увесь свой нядоўгі жыццяпіс. Скончыў i раптам разгубіўся: гэта ўсё?
Што б яшчэ дадаць?
Ён пашкадаваў, што так мала можа сказаць пра сябе. Што яго жыццё ў параўнанні з камбрыгавым ці Нініным!
— У іншых групіроўках не ўдзельнічаў, — прышло чамусьці на язык.
Людзі заўсміхаліся. Нечы звонкі голас весела запытаўся:
— A ў белай арміі не служыў?
— У белай я ўсё роўна не быў бы. A ў Чырвонай гвардыі біць белых не давялося.
— Спазніўся нарадзіцца...
— Затое б'е гітлераўцаў, — падтрымаў з-за стала камісар.
Вася вярнуўся на сваё месца, а партызаны, што выступaлі цяпер, пачалі ўжо гаварыць пра яго жыццё, пра яго баявыя ўчынкі. З ix слоў выходзіла, што Васіль — ці таварыш Крайко, як яго іменавалі, чалавек, варты таго, каб быць у партыі. Праўда, камандзір ён малады, але не ўступіць i іншым «старым», недарма ж узвод, якім ён камандуе, адзін з лепшых у атрадзе. У Крайко могуць байцы вучыцца не толькі адвазе, але i сціпласці... Многа чаго прыгадалі людзі добрым словам, i Васіль упершыню нібы зірнуў на сябе інакш, з большай упэўненасцю.
З павагай гаварыў пра яго i камісар, але заўважыў, што Васілю трэба вучыцца камандаваць, што ён часта замест таго, каб кіраваць людзьмі, бярэцца за справу сам, забываючы пра ўзвод. Здзівіўшы Васіля, Туравец, праўда, вельмі лагодна папракнуў «таварыша Крайко» за тое, што ён пакінуў узвод, калі адбівалі нямецкія танкі каля Савіч, — ён папоўз да танка сам, хоць было загадана паслаць другога партызана...
I вось Дрозд устаў з-за стала, каб падлічыць узнятыя рукі.
— Аднагалосна, — прамовіў ён задаволена. — Апусціце рукі.
Ашчасліўлены, Васіль падумаў, — што б зрабіць такое, асаблівае што-небудзь, каб усе ведалі, што ён i праўда слаўны хлопец. Вось што! Ён направіць тую сапсаваную рацыю, якую знайшоў надоечы каля нямецкай машыны. Такі будзе сюрпрыз!
Перад блакадай ён увесь вольны час вождаўся з падбітым бронетранспарцёрам, але цяпер Васіль не знайшоў яго на знаёмым месцы. Гітлераўцы забралі. Затое ён знайшоў рацыю. А рацыя не горш...
На перапынку, акружыўшы Васю, таварышы наперабой віншавалі яго, па-сяброўску штурхаліся, ціснулі рукі. Падышоў i Туравец.
— Мне таксама можна далучыцца да тых, хто віншуе?
— К-калі ласка!.. Дзякую.
— Можа, пройдземся? Пагуляем?..
Туравец узяў хлопца за локаць, i яны пайшлі паўз дубкі, між людзей, што таксама праходзіліся, гаманілі.
— Прынялі, выходзіць? — жартаўліва запытаўся Туравец.
Васілёў твар ззяў.
— Прынялі.
Туравец пастаяў, акінуў вачыма маладую, такую кволую i светлую, але з адламаным ралам бярозу.
— Вецер, ці што... адарваў?
— Мусіць, вецер.
— Помніш раніцу?.. Калі на варце быў?.. — запытаўся Туравец.
Васіль здагадаўся, што хоча прыгадаць камісар.
— Помню, таварыш камісар.
— I што казаў, не забыў?
— Што камандзір наш незаменны...
— Так, гэта... Ты якраз i прышоў, Вася, замяніць... Камуністы заўсёды на першай лініі, a ў тых, хто наперадзе, не можа быць няшчыльных радоў. Як i ў арміі, якая ваюе. Калі радзеюць рады, армія слабее... А нам слабець не выпадае...
— Я, таварыш камісар, не падвяду!.. Толькі хіба — могуць падумаць — малады... Зялёны...
— Малады? Так, малады... Ну, ды маладосць — не вялікая бяда, — заблішчалі вочы Тураўца. —Толькi хто табе сказаў, што ты зялёны? Ты колькі ўжо ў партызанах?
— Трэці год.
— Трэці год! А кажаш, зялёны. У нас тыя, што па трэцяму году служаць, я чуў, лічацца «старымі». Так, твайму пакаленню якраз i давялося падарослець i памужнець раней пары. — Ён, памаўчаўшы, дадаў: