На скрыжаванні дарог стаяў помнік воінам 1812 года, каля яго віднелася групка салдат, што, мусіць, накіроўвалася на пярэдні край...
Сасняк імкліва набліжаўся. Калі машына падбегла да шлагбаума, што перахопліваў дарогу на ўзлессі, вартавы, які вышаў ад дашчанай будкі, спачатку намерыўся было спыніць яе, але пазнаў камандуючага i адразу прапусціў.
У сасняку машына ішла ціха, мінаючы камялі гонкіх бронзавых дрэваў i шызую гушчэчу парасніку.
На разгаліне дарог, з якіх адна вяла да гаража, генерал-палкоўнік спыніў машыну i вышаў з яе.
— Перадай механіку — хай наладзіць рухавік,— сказаў шафёру, папраўляючы на плячы плашч-накідку, — у адным цыліндры — стукі...
Стаў чакаць члена Ваеннага Савета, які ехаў следам. Нядаўна тут, відаць, прайшоў дождж — пясок на дарожцы прыбіла, ён пацвярдзеў i стаў наздраватым, нібы пакрыўся васпінкамі.
Далей генералы пайшлі пеша.
Нягледзячы на ранні час, тут пульсавала жыццё. З аднаго бліндажа выбег, трымаючы ў руцэ лісток спісанай паперы i на хаду праглядаючы яго, малады чарнявы афіцэр. На дарозе трапіліся яшчэ два афіцэры i дзяўчына-сувязістка, якія некуды спяшаліся.
Чарняхоўскаму было прыемна бачыць ажыўленне ў гэтую раннюю пару. Калі падышлі да сцежкі, па якой члену Ваеннага Савета трэба было павярнуць улева, Чарняхоўскі прамовіў, што нядрэнна было б сёння выбраць час i схадзіць у лазню...
— Змыць дарожны пыл!.. — стомлена, але тонам адабрэння адгукнуўся Емяльянаў. Ён падаў руку генерал-палкоўніку: — Ну, наездзіліся мы за гэтыя двое сутак, Іван Данілавіч!..
Чарняхоўскі накіраваўся ў свой дом, сцены якога, пафарбаваныя ў зялёны колер, з рудымі палосамі, выглядалі між сосен. Камуфліраваны, старанна замаскіраваны, драўляны дах быў амаль цалкам накрыты густымі галінамі-лапамі.
Ён раптам пачуў угары над сабою знаёмы металічны трэск i спыніўся, агледзеўся — на сасне, на медзяным ствале з тонкімі, падобнымі на слюду лісткамі кары, вісела невысока галавой уніз вогненна-рудая вавёрка. Пушысты хвост яе падняўся; на сухіх баках хадзілі рэбры. Яна, напружана прыгнуўшыся, глядзела ўважлівымі вачыма на Чарняхоўскага.
Шчоўкнуўшы, ступіла некалькі крокаў па ствале i спынілася зноў, потым пачала хутка спускацца. На зямлі яна стала на заднія лапкі, азірнулася вакол i паскакала заклапочана да суседняга дрэва. Там нешта шукала — Чарняхоўскі крануўся, — i яна, спалоханая, адразу сіганула на дрэва, як маланка, паляцела па ствале, так што пасыпалася ўніз кара.
Камандуючы зачараваўся яе жвавасцю i спрытам. Узляцеўшы на крывы сук, вавёрка скокнула ў паветра i на нейкі міг распласталася, выцягнулася ў блакітнай вышыні, як птушка, а потым мільганула ўжо на зялёнай галінцы, якая адразу загайдалася.
«Бач ты, скакуха!» — мімаволі вырвалася ў Чарняхоўскага.
Ён стомлена падняўся на прыступках, над якімі ўгары выступаў невялікі прыдашак.
У прыёмнай дзяжурыў юны, русявы, кірпаносы лейтэнант, каторы, убачыўшы генерала, паспешліва ўстаў i прывітаўся.
Чарняхоўскі, амаль не прыпыняючыся, папрасіў, каб падалі матэрыялы, што прышлі на яго імя.
Ён прайшоў у кабінет. Кабінет быў самым вялікім пакоем у доме. Тут стаяў у кутку рабочы стол, да якога прымыкаў другі, даўжэйшы, ля сцен былі канапа, некалькі стулаў. Недалёка ад рабочага стала вісела вялікая карта фронта, зацягненая сіняй шторкаю.
Лейтэнант прынёс радыёграмы, данясенні, дакладныя, i Чарняхоўскі, не распранаючыся з дарогі, стаў хутка i моўчкі праглядаць ix.
— Ёсць яшчэ ліст, таварыш генерал. — Ад'ютант падаў маленькі самадзельны канверт. Чарняхоўскі мелькай зірнуў на адрас: «У дзеючую армію, на Заходні фронт, камандуючаму фронтам генералу тав. С». «С», відаць, значыла,— Сакалоўскаму, які камандавау былым Заходнім фронтам.
Чарняхоўскі паглядзеў на танкі i самалёты з чырвонымі зоркамі, намаляваныя ў гары ліста, i стаў чытаць.
Прачытаўшы, ён нахмурыўся, паклаў ліст у кішэню. «Ад сястры, можа... Ці ад Аліка», — падумаў паручэнец, які не бачыў адраса на лісце.
Чарняхоўскі адным рухам расшмаргнуў плашч-накідку, аддаў яе падбегшаму ардынарцу, адрывіста кінуў паручэнцу:
— Камароў, выклічце на восем трыццаць начальніка тылу... На дзевяць — камандуючага паветранай арміяй. Пераключыце тэлефоны!.. Усё?— зірнуўён на ад'ютанта.
— Быў ваш брат, падпалкоўнік Чарняхоўскі, Аляксандр Данілавіч, таварыш камандуючы.
— Даўно?
— Ад шаснаццаці трыццаці да семнаццаці.
— Паехаў?
— Так точна. Ен быў праездам.