— Прасі...
У пакой ступіў рослы, апрануты ў новую палявую форму генерал. Ён светлымі ўважлівымі вачыма з-пад цёмных брывей глянуў на камандуючага i проста, глухаватым голасам адрэкамендаваўся: — Малінін.
Вышаўшы з-за стала, Чарняхоўскі ветліва паціснуў руку i, пазнаёміўшы з генералам Емяльянавым, папрасіў госця сесці.
— Я, прызнацца, уяўляў вас больш грозным з выгляду, — пажартаваў камандуючы. — Думаў, што ў вас барада да пояса...
— Я таксама ўяўляў вас інакшым — старэйшым!..— падтрымаў жарт Малінін.
Чарняхоўскі запытаў, што новага чуваць у Маскве.
— Што новага ў Маскве? Агульныя навіны вы ведаеце лепш за мяне, усё-ткі звычайна бліжэй да сталіцы, чым мы — лясныя людзі...
— Бліжэй, то бліжэй, ды вы ж толькі што з Масквы, — масквіч можна сказаць...
— Які я масквіч?! Я i тыдня не быў там. Ды i то — ходзячы па сталіцы, думаў пра свае лясы... Працы там многа засталося нязробленай...
— Лясы i лясныя людзі нас, таварыш Малінін, цяпер таксама вельмі цікавяць... Як ніколі. Таму мы i папрасілі, каб нам дапамаглі спаткацца. Як там у лясах вашых?
Чарняхоўскі зірнуў на генерал-маёра ўважлівымі, без усмешкі, вачыма:
— Блакады яшчэ ідуць?
— Дзе-ні-дзе ідуць...
— Значыцца, фашысты не зусім прыціхлі?
— Крыху прыціхлі. Непакояцца за фронт — усе ix карныя дывізіі з нашага раёна падаліся ў бок фронта...
— Што там цяпер у сёлах?
— Сумна ў сёлах. Вярнуліся на старыя мясціны — пазнаць нельга. Праязджаў я нядаўна па такой вёсцы — Паплавы. Была калісьці зялёная, уся ў садах, з багатымі калгаснымі пабудовамі, — я яе добра ведаю, працаваў там гадоў дзесяць назад дырэктарам МТС... А цяпер — толькі попел i жахлівае запусценне... За адзін дзень гітлераўскія карнікі забілі дзвесце трыццаць чалавек. Некалькі чалавек спалілі зажыва ў школе. Адну жанчыну кінулі разам з маленькім дзіцём... Вось што ў нас... Тысячы людзей па-зверску забіты i спалены... Папялішчы i — трупы...
Чарняхоўскі апусціў галаву. Твару яго амаль не было відаць, — святло лямпы выхоплівала рэзкія, дугамі, бровы ды неспакойнае, без адной ніткі сівізны, плеціва валасоў.
— Цяпер заняліся сяўбою... — мімаволі прыцішыў голас Малінін. — Сеяць вельмі цяжка, бо ўсё папалена, мала-мала засталося коней, плугоў. У Паплавах, напрыклад, няма ніводнага каня. Прышлося мабілізаваць коней у брыгадзе — Ермакоў там у нас камандуе. — Ён падрабязна i дакладна расказаў пра абстаноўку.
— Часта пытаюць,— кінуў на Малініна цікаўны, мяккі позірк Емяльянаў, — калі пачнецца наступленне?
— Ну, такое пытанне, мусіць, у кожнага, калі не на языку, то ў галаве... Часта, таварыш генерал-маёр...
Па тым, як глянуў на члена Ваеннага Савета Малінін, Чарняхоўскі здагадаўся, што той сам чакае адказу: калі.
— Рыхтуемся, таварыш Малінін. Ніводнага лішняга дня стаяць не будзем... Але ў нас будзе вялікая просьба, — каб падтрымалі, па-суседску, калі прыдзе час!..
— За гэтым астаноўкі не будзе! Падтрымаем, колькі змогі. Думаю, што хутка пачуеце наш галасок.
Чарняхоўскі i член Ваеннага Савета ведалі, на што намякае Малінін: ім паведамлялі ўжо, што рыхтуецца «канцэрт». Камандуючы, радуючыся гэтаму, разам з тым сказаў Малініну, што было б вельмі добра, каб партызанскія сілы ў часе наступальных баёў арміі ўзмацнілі свае ўдары з тылу. Ён даў некалькі парад, як i чым можна лепш дапамагчы франтавікам, як наладзіць узаемадзеянне з армейскімі часцямі...
Закончыўшы дзелавую размову, Чарняхоўскі запытаўся ў Малініна, колькі той думае пабыць на фронце.
— Думаю сёння ж адправіцца дамоў.
Ён падзякаваў Емяльянаву, які запрапанаваў павячэраць разам, падзякаваў i — адмовіўся, спаслаўшыся на тое, што ночы цяпер невялікія i, чаго добрага, можна запазніцца.
Пашкадаваўшы, што Малінін так хутка адлятае, Емяльянаў падаў руку генералу i папрасіў:
— Перадайце прывітанне сваім лясным салдатам. Скажыце, што мы вельмі спадзяемся на такіх памочнікаў...
Чарняхоўскі націснуў кнопку званка i загадаў паручэнцу, які ўвайшоў:
— Камароў, паедзьце з генералам i прасачыце, каб яго добра ўладзілі.
Ен вышаў з Малініным на двор, правёў да машыны. Вярнуўшыся ў пакой, Чарняхоўскі i Емяльянаў пачалі абмяркоўваць розныя аператыўныя справы.
— Ну, Малінін ужо, напэўна, падняўся ў паветра, — прамовіў член Ваеннага Савета. — Вы ведаеце, Іван Данілавіч, я сёння адчуў сябе вінаватым. Без віны вінаватым...
— Так, трэба фарсіраваць падрыхтоўку да наступлення...
Калі Емяльянаў вышаў, Чарняхоўскі выклікаў ад'ютанта i перадаў пісьмо ў дзетдом.
Выняўшы з кішэні запісную кніжку, ён стаў падлічваць, колькі яшчэ патрэбна падвезці снарадаў.