каханне цень каляровы з вітражу крылаў анёла
срэбраны водзван звону са свіцязяў поўневых
балада якая плыве на вясёлкавых колах
насуперак снам каб спатканнем поўніцца
скрышыць і расціснуць боль што губы
агнём нявечыць
крывавай палосай салёнай ружай полымя
аброненай
вечная ненасытнасць і ўражанняў голад вечны
вусны твае вусны безабаронныя
далоні твае вецер аксамітны ў сонечным моры
далоні твае шоўк персікавы і хваля
(плыве зямля і плывуць Млечным Шляхам зоры)
далоні твае ў далонях сваіх прапальваю
цёмна цёмна лаўрова і золатна
калі ў нетры тваіх вачэй заглыбліваюся
спакусна
у смарагдавым акіяне ночы
вуснамі ў вусны
ЖОНКА КВЕТКІ I Я
Жонка мая гадуе кветкі
мае іх цэлы дзетсад
звычайных і рэдкіх —
яны расселіся на падаконні
на схілах балкона
у гаршчэчках гліняных
у кратарах вазонаў
паўзуць па сценах
вісяць пад столлю
пляскаюць лапкамі лістоў
усміхаюцца шукаючы пары
і апякаюць на сонцы каляровы твары
жонка правярае штодня
лінію прысутнасці
лісток да лістка просячы
выклікае па імю
і па прозвішчы
потым выводзіць на шпацыр
на ўзятай з конаўкі прывязі
ў цяністыя сады сноў
пад месячык прыязны
корміць іх з рукі —
глытаюць кропелькі срэбнай расы
і вітаміны сонца і блакіт
— глянь белыя браткі зацвілі ўначы —
жонка кажа натхнёна
— глянь заблакітнела над ятрышнікамі
— глянь на свежы лісток радэндрона
— глянь як калючкі ў кактуса пасівелі
а я захінуты ў газеты і цішы радзюжку
ўдыхаю фарбы друкарскай пах
і — хоць не бачу, не чую — мушу
пад нос мармытаць: — Ах!
ЛЮСТЭРКА
Калі ў люстэрка гляджу
бачу сябе
і тое
што па-за мною
Калі ў вочы твае гляджу
бачу цябе
і сябе
і ўсё што па-за намі
што мы за сабой пакінулі
што прамінула
што час аддаліў
Пакліч гэта
наблізь вачыма гэтае першае
чыстае
зялёнае
свежае —
лацвей нам будзе разам
праз стромы побач ісці —
хоць бы з той гронкай бэзу
якую тады не даў табе я...
НАД НЁМНАМ
Выспа пяску,
Сапхпутая хваляю ў росны луг,
Капытоў негатывы зафіксавала.
Бярозы, што цені свае пасуць.
Спіхваюць яе з адхону
Да вадапою.
Конь
Цалуе пысу сваю
Праз шкло вады
I глядзіць са дна азярыны
На стэп небакраю,
На бледна-срэбраную падкову,
Якую ў галоне згубіў
Пегас.
Крывавае вока сонца,
Узгоркам прымружанае,
Падглядвае голых дзяўчат,
Што ўваходзяць у плаўкае золата,
У цішу вады,
У маўчанне аеру.
А я
З вокан высокіх гляджу
На ўсход гарадскіх неонаў —
Можа, сны
Павядуць мяне да вадапою,
Каб смагу спатоліць мог
Трывожным золатам.
notes
Зноскі
1
Напісана ў гітлераўскім лагеры для ваеннапалонных у 1945 г.