Над Одрай, дзе дуб наш, нібы ў каравуле,
Нязменна стаіць і спачын мой вартуе.
Як вернешся, скажаш дзяўчыне каханай:
Чакаю штодня, калі ўсход ружавее.
Яна мяне знойдзе пад крыжам драўляным,
Дзе каска, прабітая куляй, ржавее.
Як вернешся, скажаш сябрыне вясковай,
Ксяндзу-палітвязню,— як стануць пытацца,
Што Одра і Ніса мне польскаю мовай
Загадваюць: спі і не думай вяртацца!
ВІЗІТ НА ЧУЖЫНЕ
Ка мне прыляцеў з візітам
белы матыль, як дружа.
— Сядай,— сказаў я госцю.
I сеў ён моўчкі на ружу,
Было блакітна і жоўта,
бела было і чырвона,
зіхотную вазу на кветкі
вянчала сонца карона.
Свой позірк фарбамі цешыў
я, малады і дужы,
было чырвона і бела:
матыль палымнеў на ружы.
З жоўтае шклянкі чаю
пытала аблічча шкляное:
— Дык гэта — ты і праўда?
— Я — і матыль са мною!
— Ты — як штодня, як заўсёды?
— Так, я інакшы заўсёды —
то каляровы, то спеўны,
то злосны, то поўны лагоды...
(Чую, як лічыць дакладна
сэрцавы ўдары ціша,
цень матыльковых крылаў
ружа пяшчотна калыша.)
— Даруй, мой госць, што маўчу я,—
кажу я з хваляваннем,
схіляючыся ўспамінам
над тым, што завуць каханнем.
Даруй, што і ты, і кветкі,
і сонца, і шклянка чаю,
блакіт, і аблокі будзяць
у сэрцы парыў адчаю.
Як каляровае шкельца,
сеў бы ты мне на вочы:
колер чырвоны і белы
бачыў бы днём я і ўночы.
Сеў бы ты мне на губы
песняй звонкай навукі —
з іх не зляцелі б ніколі
крыку зласлівыя гукі.
Даруй, што зноў замаўкаю,
табою зачараваны,
як бацькаўшчынаю любай,
якой да скону адданы...
ВАРШАВА
Дзьмулі ўпартыя ў паняверцы
у жалейкі і медныя трубы,
аж пакуль не ўзрываліся сэрцы,
біла кроў іх праз спеўныя губы.
Ой, дошкі на сценах старожкі,
біла кроў праз спеўныя губы.
Грувасцілі шчэбень з бруку,
тратуары, камоды, цагліны,
палымпелі барвова іх рукі:
дзядулі — падлеткі — жанчыны.
Ой, дошкі на сценах старожкі,
падлеткі і жанчыны.
Стралялі з дубальтовак,
пад стогны і пад енкі
кідалі ў танк бутэлькі
напудраныя паненкі.
Ой, дошкі на сценах старожкі,
гінулі ў дыме паненкі.
З Лондана — песні слалі,
з-за Віслы — хлеб і зброю,
у друзе руін паміралі
хлопцы як героі.
Ой, дошкі на сценах старожкі,
падалі хлопцы-героі.
Глыталі ваду з канавы,
падкошвала ногі знямога,
на бруку і травах каналі:
«Смерць або перамога!»
Ой, дошкі на сценах старожкі,
грымотнае: «Перамога!»
Калі ўжо так жадалі
быць падабенствам цэменту,
дарэшты іх растапталі,
сцерлі Варшаву дашчэнту.
Ой, дошкі на сценах старожкі,