і вечнасць
прасвятляю наскрозь
людскія мыльныя пузыры
з балотнага ўзвару
выкрываю толькі злосць
пыху
і крывадушнасць
над пергаментам кожнага
твару
і вось
адхіляюся я ад завадзі
тонкаю рыскаю
на марскім прасторы
падбіваю вёсламі
ластаўчыны маршруты
гнеўная
на вольным моры
я найдалейшая
я найглыбейшая
неспасцігальнай сілы
маладосць
падары мне крылы
за мной незмаўкальная
цёмная смутная
заблытаная і брудная
рэчаіснасць
да зямлі прыпісаная
прыцягненнем
безгарызантальная
бяскрылая
замшэлая куча камення
з адкрытага мора
азіраюся
каб адштурхнуцца вачамі
як вёсламі
ад далёкае сушы ліхой памяці
вось
мой вузенькі тварык
у пясчанага берага
на вуснах
стаіць непарушна
хоць плыве мора
хоць адплывае душа
....................
ты хто не мае ўлады
да неіснавання заклікаць
цяперашнія і мінулыя расчараванні
дай скаштаваць мне
неатручаны плод
з дрэва пакоры
і
з дрэва кахання
ТАЯМНІЦА
З ілба непаслушную пасму
адкіну —
і затрапечацца сэрца ў зняменні.
Пабудзь,
пачакай
яшчэ хоць хвіліну,
яшчэ хоць адно імгненне.
Школьны званок нас аберагае,
ведае — часу мала.
Ці гэта пачулася мне:
«Дарагая!» —
ці гэта сама я сказала?
I ты на паўслове замоўк
і сумеўся,
зламаўшы ў трывозе бровы.
Званок! — а мая таямніца
ўва мне ўся
чаканнем
трапеча
новым
і светлым ветразем выплывае
у акіян неабдымны, бясконцы.
Я гэтак шчасце сваё схаваю:
ніхто не пабачыць —
ні неба,
ні сонца,
ні нават той,
якога стварыла
з думак,
з пачуццяў,
з трывогі чакання
і падняла на магутных крылах
да запаветных вышынь кахання,
не здагадаецца,
не папытае —
каго кахаю.
ВОГНІШЧА
Толькі кволы агеньчык
перада мною,
толькі люстра рачное,
начное
ды маўчанне —
найлепшая наша размова
без ніводнага гуку,
ніводнага слова.
Не чапае нас вецер,
мы самі яго не чапаем,
не спалохаем рэха —
няхай спачывае.
Спіць адвечная пушча,
спяць прырэчныя дрэвы,
салаўіны алешнік
стаміўся ад спеваў.
Толькі мы на ўзбярэжку
незабыўнай парою,
твая ціхая ўсмешка
і дагэтуль са мною.
Наш агеньчык гарыць,
і стракоча запознены конік,
а на вёсцы не спіць
закаханы гармонік.
БАЛАДЫ I РАМАНСЫ
Ля самых ног
усплёск
і пырскі,
і наплывае
бераг блізкі
сярэбранай лускі палоскай
і выбліскам зары
над вёскай.
Яшчэ хвіліна на світанку,
і ноч канчае
калыханку
над возерам,
але дасвеццем