Але герой наш і без гадзінніка быў у самым найлепшым настроі. Такі нечаканы здабытак быў сапраўдным падарункам. Сапраўды, што ні кажы, не толькі адны мёртвыя душы, але яшчэ і беглыя і ўсяго дзвесце з лішкам чалавек! Вядома, яшчэ пад’язджаючы да вёскі Плюшкіна, ён прадчуваў ужо, што будзе такая-сякая пажыва, але такой прыбытачнай ніяк не чакаў. Усю дарогу ён быў надзвычай вясёлы, пасвістваў, наігрываў губамі, прыставіўшы да рота кулак, быццам іграў на трубе, і нарэшце зацягнуў нейкую песню, да такой ступені незвычайную, што сам Селіфан слухаў, слухаў і потым, паківаўшы крыху галавой, сказаў: «бачыш ты, як пан спявае!» Ужо быў густы змрок, калі яны пад’ехалі да горада. Цень са святлом перамяшалася зусім і, здавалася, самыя прадметы перамяшаліся таксама. Стракаты шлагбаум набыў нейкі невыразны колер; вусы ў стаяўшага на пасту салдата здаваліся на ілбу і значна вышэй вачэй, а носа як быццам не было зусім. Грукат і штуршкі далі адчуць, што брычка ўз’ехала на брук. Ліхтары яшчэ не запальваліся, дзе-ні-дзе толькі пачыналі асвятляцца вокны дамоў, а ў завулках і закутках адбываліся сцэны і размовы, неразлучныя з гэтым часам ва ўсіх гарадах, дзе многа салдатаў і рамізнікаў, работнікаў і асаблівага роду істот, у выглядзе дам у чырвоных шалях і чаравіках без панчох, якія, нібы лятучыя мышы, шныпараць па скрыжаваннях вуліц. Чычыкаў не заўважаў іх і нават не заўважыў шмат якіх тоненькіх чыноўнікаў з трасцінкамі, якія, пэўна, зрабіўшы прагулку за горад, вярталіся дамоў. Зрэдку даходзілі да вуха яго нейкія, здавалася, жаночыя выгукі: «хлусіш, п’яніца! я ніколі не дазваляла яму такога грубіянства!» або: «ты не давай рукам волі, невук, а ідзі ў часць, там я табе давяду!..» Словам, тыя словы, якія раптам абліюць як варам якога-небудзь лятуценнага дваццацігадовага юнака, калі, вяртаючыся з тэатра, нясе ён у галаве іспанскую вуліцу, ноч, чароўны жаночы вобраз з гітарай і кудзерамі. Чаго няма, і што не марыцца ў галаве яго? ён на нябёсах і да Шылера заехаў у госці — і раптам чуюцца над ім, як гром, ракавыя словы, і бачыць ён, што зноў апынуўся на зямлі, і нават на Сеннай плошчы, і нават каля карчмы і зноў пайшло пабудзённаму выстаўляцца перад ім жыццё.
Нарэшце брычка, зрабіўшы добры падскок, апусцілася, як быццам у яму, у вароты гасцініцы, і Чычыкава сустрэў Пятрушка, які адной рукой прытрымліваў крысо свайго сурдута, бо не любіў, каб крыссе расхіналася, а другой пачаў памагаць яму вылазіць з брычкі. Палавы таксама выбег са свечкаю ў руцэ і сарвэткаю на плячы. Ці рады быў Пятрушка прыезду пана, невядома, прынамсі, яны пераміргнуліся з Селіфанам, і звычайна суровы выгляд яго, на гэты раз, як быццам крыху праясніўся.
«Доўга-ж гулялі», сказаў палавы, асвятляючы лесніцу.
«Так», сказаў Чычыкаў, калі ўзышоў на лесніцу. «Ну, а ты што?»
«Дзякуй богу», адказаў палавы, кланяючыся. «Учора прыехаў паручык нейкі ваенны, заняў шаснаццаты нумар».
«Паручык?»
«Невядома які, з Разані, гнядыя коні».
«Добра, добра, трымай сябе і надалей добра!» сказаў Чычыкаў і ўвайшоў у свой пакой. Праходзячы пярэднюю, ён пакруціў носам і сказаў Пятрушку: «Ты-б, прынамсі, хоць вокны адчыніў!»
«Ды я іх адчыняў», сказаў Пятрушка, ды і схлусіў. Між іншым пан і сам ведаў, што ён схлусіў, але ўжо не хацеў пярэчыць. Пасля зробленай паездкі ён адчуваў моцную стомленасць. Заказаўшы самую лёгкую вячэру, якая складалася толькі з парасяці, ён зараз-жа распрануўся і, залезшы пад коўдру, заснуў моцна, заснуў дзівосна, як спяць толькі тыя шчасліўцы, якім невядомы ні гемарой, ні скочкі, ні занадта моцныя разумовыя здольнасці.
РАЗДЗЕЛ VII
Шчаслівы той падарожны, што пасля доўгай нуднай дарогі з яе халадамі, слатой, граззю, заспанымі станцыйнымі даглядчыкамі, бразганнем званкоў, паправамі, лаянкамі, фурманамі, кавалямі і ўсякага роду дарожнымі падлюкамі бачыць нарэшце знаёмы дах з агеньчыкамі, якія імчацца насустрач, і ўстануць перад ім знаёмыя пакоі, радасны крык выбегшых насустрач людзей, шум і беганіна дзяцей і супакойлівыя ціхія размовы, спыняемыя палкімі пацалункамі, здольнымі знішчыць усё сумнае ў памяці. Шчаслівы сем’янін, у каго ёсць такі куток, але гора адзінокаму!
Шчаслівы той пісьменнік, які, абмінаючы характары нудныя, прыкрыя, здзіўляючыя сумнай сваёй сапраўднасцю, набліжаецца да характараў, выяўляючых высокую годнасць чалавека, які з вялікага віру штодзённа мільгаючых вобразаў выбраў адны нешматлікія выключэнні, які не змяняў ні разу ўзвышанага строю сваёй ліры, не спускаўся з вяршыні сваёй да бедных нікчэмных сваіх сабраццяў і, не кранаючыся зямлі, увесь акунаўся ў свае далёка адарваныя ад яе і ўзвялічаныя вобразы. Удвая варта зайздрасці цудоўная доля яго: ён сярод іх, як у роднай сям’і; а між тым далёка і гучна разыходзіцца яго слова. Ён абкурыў чароўным курывам людскія вочы; ён цудоўна пальсціў ім, утаіўшы сумнае ў жыцці, паказаўшы ім прыгожага чалавека. Усё, пляскаючы ў далоні, нясецца за ім і імчыцца ўслед за ўрачыстай яго калясніцай. Вялікім сусветным паэтам называюць яго, лунаючым высока над усімі іншымі геніямі свету, як лунае арол над іншымі высокалётнымі. Пры адным імені яго ўжо ахапляюцца трапятаннем маладыя палкія сэрцы, слёзы ў адказ яму блішчаць ва ўсіх вачах... Няма роўнага яму па сіле — ён бог! Але не такая доля, і інакшы лёс пісьменніка, які адважыўся выклікаць напаверх усё, што кожную хвіліну перад вачамі, і чаго не бачаць абыякавыя вочы, усю страшную, уражаючую твань дробязей, што аблытала наша жыццё, усю глыбіню халодных, раздробленых, штодзённых характараў, а іх поўным-поўна на нашай зямной, часамі горкай і нуднай дарозе, які адважыўся моцнаю сілаю няўмольнага разца выставіць іх выпукла і ярка на ўсенародныя вочы! Яму не сабраць народных воплескаў, яму не бачыць удзячных слёз і аднадушнага захаплення ўсхваляваных ім душ; да яго не паляціць насустрач шаснаццацігадовая дзяўчына з ускружанай галавой і геройскім захапленнем; яму не забыцца ў салодкім зачараванні ім-жа створаных гукаў; яму не ўнікнуць, нарэшце, сучаснага суда, ліцамерна-бяздушнага сучаснага суда, які назаве нікчэмнымі і нізкімі ім выпеставаныя тварэнні, вызначыць яму пагарджаны куток у радзе пісьменнікаў, зневажаючых чалавецтва, надасць яму якасці ім-жа паказаных герояў, адбярэ ад яго і сэрца, і душу, і бажэственнае полымя таленту. Бо не прызнае сучасны суд, што аднолькава цудоўна тое шкло, праз якое аглядаецца сонца, і тое, якое перадае рухі непрыкметных казюлек, бо не прызнае сучасны суд, што, многа трэба душэўнай глыбіні, каб азарыць малюнак, узяты з пагарджанага жыцця, і ўзвесці яго ў перл тварэння; бо не прызнае сучасны суд, што высокі, поўны захаплення смех варты стаць побач з высокім лірычным пачуццём, і што цэлае прадонне паміж ім і крыўляннем балаганнага скамароха! Не прызнае гэтага сучасны суд і ўсё скіруе ў дакор і на знявагу непрызнанаму пісьменніку; без спагады, без адказу, без спачування, як бессямейны падарожны, застанецца ён адзін пасярод дарогі. Суровы яго жыццёвы шлях і горка адчуе ён сваю адзіноту.