— Ты мне школу спаліш! — накінуўся зноў Шырокі.
Зязюльскі затаптаў папяросу, падышоў да стала і прыпыніўся за спінамі ігракоў. Калі банкір пачаў класці карты ў рады, на адзін момант стала ціха, як у магіле.
У другім радзе не выйшла нічыя карта.
— Мост кладзе!2 — сказаў Найдус і зірнуў на няверную Тамару Аляксееўну.
— Для банка гэта нядобры знак,— азваўся Базыль.
— Ёсць! — крыкнуў Карэнчык і выкінуў на стол чырвеннага ніжніка.
— Вярнуў сваю стаўку,— падаў голас Садовіч і таксама выкінуў карту.
Перад чацвёртым радам стан напружанасці ігракоў павысіўся.
— Мая! — сказала Тамара Аляксееўна і засмяялася.
Банкір заплаціў грошы і паклаў другую карту чацвёртага рада.
— Мая! — яшчэ грамчэй заявіла Тамара Аляксееўна.
Шум адабрэння пранёсся сярод ігракоў.
— Ёй у каханні і ў картах шанцуе,— гаротна сказаў Найдус.
— Ну, ты так даеш, што зараз іграка страціш. Давай дзевяты рад,— загрымеў Тарас Іванавіч.
Напружанасць яшчэ ўзрасла.
Базыль асцярожненька пасунуў уніз дзевятую карту, зірнуў на яе край, уздыхнуў, кіўнуў галавою направа і налева, каб даведацца, чыя бярэ дзевяты рад. Прыемна ўсміхнуўшыся, ён ткнуў пальцам у карты Садовіча.
— Стары! — гукнуў Садовіч.— Дзевяноста капеек зарабіў!
Тарас Іванавіч з шумам шпурнуў ва стол карты.
— Прапёр шэсцьдзесят капеек,— прызнаўся Памахайлік.
— Скупы ты, Базыль, чалавек! — чмыхнуў сядзелец.
— У яго і снегу на Каляды не дастанеш,— з дакорам прамовіў Шырокі.
— Не па-суседску робіш, Базыль,— упікнуў яго і старшыня.
Тамара Аляксееўна і Садовіч пахвалілі банкіра:
— Маладзец, Базыль!
— Вам заўсёды гатоў! — азваўся з прыемнаю ўсмешкаю Базыль.— Банк падвоіўся.— Банкір пачаў зноў тасаваць карты.
— Вось шанцуе — як няхрышчанаму: з першай кідкі банк падвоіў,— з зайздрасцю сказаў Памахайлік.
Партнёры тым часам зноў палезлі ў кішэні.
— Што ж ты, мілачка, так сядзіш? — запытаў Зязюльскі Лабановіча.— Вазьмі картачку. Па пятачку. Многа не прайграеш і не выйграеш, а час правядзеш з прыемнасцю... Дай папяросу.
Лабановіч і сам памыкаўся папрабаваць — вельмі было спакусна і цікава.
— Дай нам пару картачак,— сказаў Зязюльскі да банкіра.
— Калі ласка.
— Добрыя карты! — шапнуў Зязюльскі, глянуўшы на званковую дзевятку і на храстовага караля. Ён прыняў самы жывы ўдзел у новай ролі Лабановіча.— Пастаў на дзевятку дзесяць капеек, а на караля — пяць... Стой, я яшчэ прымажу пяць капеек на дзевятку.— Зязюльскі пашукаў па кішэнях і выцягнуў мядзяк.— Стаў смела!
Ігракі ўваходзілі ў большы азарт. У банку было даволі многа грошай. Хто прайграў, таму хацелася адыграцца і яшчэ зарабіць, а хто выйграў, таму хацелася выйгрыш свой павялічыць. I грошы ямчэй і часцей звінелі на стале, плывучы ў банк.
Карэнчык варажыў на пальцах: ніжнік — сямёрка, ніжнік — сямёрка. I стараўся пацэліць палец у палец, развёўшы ў бокі рукі і робячы імі некалькі калаваротаў. I калі выходзіла, што пальцы стыкаліся пры слове «ніжнік», то на ніжніка і ставілася болей.
У Памахайліка быў другі спосаб варажбы. Ён клаў карты роўненька на край стала і стукаў у іх далонню: тая карта, што адлятала далей, цанілася вышэй.
Чараваў і Найдус, але яго чараўніцтва было асаблівага парадку. Тут было нешта задумана і загадана. Не адны толькі грошы прымаліся пад увагу: да яго прыйшла чырвенная дама, якая сімвалізавала сабою Тамару Аляксееўну. Найдус адлажыў даму і падсунуў пад яе цішком паўрубель, а потым, падумаўшы, палажыў зверху яшчэ грыўню і сказаў банкіру:
— На карце і пад картаю.
Банкір толькі галавою паківаў і стаў выкладаць рады, сказаўшы:
— Бярыце грошы.
— Рана выйшла! — сказаў Памахайлік, выкідаючы на стол карту.
— Наша возьме! — падбадзёрваў Зязюльскі Лабановіча.
— Гані сюды! — крыкнуў Тарас Іванавіч і адвярнуў сваю карту, пад якою ляжаў рубель.
— Вот угадае паставіць,— здзівіўся банкір, адлічаючы тры рублі.
— Я ж табе чатыры прасадзіў.
У чацвёртым радзе ўзяў кароль Лабановіча па пяць капеек. На смех паднялі, а Зязюльскі сказаў:
— Мы яшчэ дзевяты рад возьмем. Пяць капеек зарабіў — і то добра.
З заміраннем сэрца ўсе чакалі дзевятага вала. Банкір паглядзеў у бок Тараса Іванавіча і Найдуса.
— Не даць бы ім.
— Нам давай! — крычаў Зязюльскі.
— А ў вас што?
Лабановіч паказаў дзевятку.
— Ваша! — радасна крыкнуў Базыль.
— А што?
I Зязюльскі пачаў штурхаць локцем Лабановіча, а ігракі кінулі злосна карты.
Бедны Найдус хацеў непрыметна забраць паўрубля з-пад дамы, але банкір сачыў пільна.
— Гані! Гані! — I забраў паўрубель і грыўню.