Генерал хадзіў па кабінеце і нехаця пазіраў у вокны. Ён бачыў, як гулялі па вуліцах яго салдаты. Салдаты старой імператарскай арміі. Салдаты-заваёўцы. Салдаты-пераможцы. Салдаты-рабы. Гэтыя салдаты гулялі сёння з рабочым народам. З чужым народам. Яны браталіся з гэтым народам. Яны называлі гэты народ сваімі лепшымі прыяцелямі ў свеце.
Для гэтых салдат не існуе больш ён, суровы і грозны генерал. Цяпер ён нішто. Дый ці можа ён быць цяпер чым-небудзь, калі даводзіцца выпрошваць у гэтых людзей вагоны для афіцэраў, каб ехаць у Германію. Рабочыя і партызаны жартуюць:
- Вы б, ваша правасхадзіцельства, можа б, пехатой як-небудзь. Салдат-то мы давязём...
Але ўмешваецца ў гутарку дзед Астап. Той не любіць лішніх жартаў.
- Даць ім вагоны, няхай хутчэй адсюль вымятаюцца...
А дзесяткі цягнікоў, сотні і тысячы вагонаў з хлебам, з жывёлай, з награбленым дабром стаяць на станцыі, загрузіўшы ўсе пуці і тупікі. Не бачыць іх болей генералу, як не ўбачыць яму свайго генеральскага носа.
Не выйшлі генеральскія планы!
І як праў быў Міколкаў бацька, калі казаў яму на паравозе:
- Мы не можам не перамагчы!
Перамаглі!
Не можа іначай рабіць Міколкава слаўнае племя.
1936
На чырвоных лядах (Урыўкі з рамана)
Кніга першая. ЦІХІЯ СЯЛІБЫ
ЧАСТКА ПЕРШАЯ
1
Павісла сонца над крутой гарой.
Яно ўсё ніжэй і ніжэй апускаецца над зямлёй, вось уселася ўжо на сук вілаватага дуба - на гары, па-над кручай. Здаецца, угінаецца сук пад сонцам і вось-вось скоціцца яно, бразнецца на зямлю, расколецца на бліскучыя аскалёпкі.
Але сонца цэла, толькі робіцца ўсё большым і большым, абліваючы чырванню верхавіны дубоў, ветраковыя махі і статак курганоў. Чырванню гарыць неба, і ў гэтай чырвані губляе сонца сваю залатую празрыстасць - можаш смела глядзець у векавечнае сонцава вока, гатовае замружыць свае каснікі-расніцы на адпачын, на ноч, на сонечны сон. І здаецца, пераплятаюцца празрыстыя праменні з нябачнымі струменямі цішыні, з крышталёвым спакоем вечара, з ледзь чутнымі подыхамі вячэрняга ветрыку. Ён нясе з паплавоў пах росных красак, пах травы медуніцы, пах соннага чабару з-па-над кручы. Сіратой праляціць пчала, дзынкнуў і спалохана змоўк, выцяўшыся аб сцябліну, шмель, спяшаючыся на радзімую купіну. Дзесьці ля балот забляяў баранчык, яму адгукнулася над Дняпром кнігаўка, і адразу пачалі цямнець і прыбярэжныя кусты, і вілаватыя дубы над крутой гарой, і ў кудзеркі туману пачалі спавівацца вадзяныя струмені. Дняпро дыхнуў халадком, вільгаццю ды пахам прыбярэжнае цвілі, гнілога багавіння і рыбнае мелюзгі, павыкіданых за дзень рыбалкамі.
У недасяжнай вышыні засвяціліся першыя, яшчэ бледныя і дрыготкія зоры, якія і можа заўважыць хіба толькі спрактыкаванае Лаўрэнава вока.
- Ужо, запаліліся... Ну што ж. На тое ўжо воля боская, каб кожная гэта ды на сваім месцы... Днём вось сонца, а нанач месік выходзіць... Ды дзе яму аднаму. Таму і паліць Бог свае неўміручыя ліхтары... І кожнай душы чалавечай па зорцы - як каму талент, як каму боская міласць. І аднаму меншая, другому большая. А загіне душа - згасне ліхтарык... І паляціць па небу, а куды - невядома... Грахі нашы, няйначай... А паліць ужо час...
Лаўрэн пацягвае плячмі ад вячэрняга холаду, заплікае на ўсе гузікі ватоўку і, дастаўшы з-пад куста вясло і ліхтар, спускаецца да самай вады. З ціхім, ціхім, ледзь чутным для вуха шорхатам ліжа яна шурпатыя берагі, вільготныя, росныя. Лаўрэн доўга і марудна адвязвае човен, прымайстроўвае ў ім абярэмак сухога сена, паліць ліхтар, асцярожна ставіць яго на дошчачку, дзе стаіць некалькі пляшак з газай, ляжыць шматок пакулля. Адштурхнуўшыся ад берага, Лаўрэн едзе ўверх па Дняпру, да самага дальняга семафора свайго ўчастка. Адну за другой запальвае семафорныя лямпы і ўсцягвае іх на самы верх мачтаў. Дзе газы падалье, дзе старанна пратрэ закуранае шкло, падрэжа і падчысціць кнот. І калі запаліцца апошняя лямпа, едзе Лаўрэн да невялічкай выспачкі, заросшай лазняком і алешнікам, выцягвае човен, раскладвае цяпельца, назбіраўшы ўсякага сушняку з ламачча, павыкіданага вадой. Тут і алешкавы цюльпах, і яловае бервянцо - адбіліся ад плытоў, тут і павыкіданыя вадой бярозавыя пярэвіткі, і ўсякая іншая драбяза.
Лаўрэн грэе над цяпельцам старэчыя рукі і, уладзіўшыся на ўзятым з чоўна сене, пазірае ўздоўж рачных берагоў, углядаецца ў запаленыя семафоры. Чырвоныя і белыя, мільгацяць яны ў згусцелай цемені ночы і адсвечваюцца то пырскамі, то дрыготкімі круцёлкамі на цёмнай вадзе. Лаўрэн глядзіць і ўздыхае. Прызвычаіўся ўжо так. Гляне на што - уздыхне, падумае - уздыхне.
- Аб чым гэта ты? - запытае часам жонка ў хаце.
- Што?
- Ды страціў хіба што? Згубіў? Уздыхаеш так цяжка...
- А ты сабе шкрабі бульбу, от і ўсё...
- Я от шкрабу!
- Ну і шкрабі...
- Гэта ён, мамка, панікадзілы ўспомніў... Не маліўся два дні, от і ўздыхае... Або пратасэі... Бач жа, папу прыслужвае...
- А ты, лузан, змоўчы... Бач ты яго, папругі захацеў адведаць. Калі параслі шаршні на спіне, дык пазганяю...
«...І трэба-такі даць, - думае Лаўрэн. - Не ў людзей пайшлі хлопцы. Басота, а не сыны... І каб у каго, а то ў яго... Сам бацюшка паважае нават. Праўда, бацюшка і сам не абы там што якое, але ж як-ніяк ніхто як не ад Бога...»
Лаўрэн падкідае ў цяпельца ламачча, трэскі, жмак сухое травы, які ахінаецца густым жаўтавата-белым дымам. Праз дым вылятае некалькі іскраў, потым яго праразаюць зыркія языкі полымя. І дым тады робіцца чорным і празрыстым... Цяпельца робіцца большым, сцягвае ноч з усіх бакоў, і таму здаецца яна яшчэ цямнейшай, і вышэй узлятаюць зоры, бліжэй насуваюцца алешкавыя кусты.
Лаўрэн ляжыць на спіне, узіраецца ў нябесныя глыбіні, прыслухаецца да начных гукаў. То трэсне галінка ў цяпельцы, зашуршыць асакой узбуджаная вадзяная хваля, дзесьці на вёсцы прапяе певень. І зноў усё ціха. Толькі чуваць, як сіпіць у цяпельцы мокрая сцяблінка. А за крутой гарой, абуджаючы берагі і поле, пранясецца прыглушаны рэхам гудок.
- Мусіць, пасажырскі пайшоў ужо. Ды і час яму.
І Лаўрэн уздыхне.
- Мудрасць на ўсё, мудрасць боская. Без яе ані кроку. І паравоз, і параход, - і кожны з іх з ліхтарамі... І зоры свецяць, а хіба ж іх паляць? Ды што зоры... Заўтра вун фашыны прыйдзецца ставіць на быстраку, прыкрая праца. Хіба Сяргею вось прапанаваць, а мо пагадзіўся б ён за якую капейку. Наўрад хіба. Пракавешны лодар, яму абы толькі міронаў лавіць, то ж стварэнне людское.
Лаўрэн уздыхне і пачне драмаць.
- Ніхто як Бог... - засыпае ён. - Так, Бог... А фашыны - яны нішто. Добра ставіць іх у зацішным месцы. А паспрабуй-ка на быстраку. І дручок уваб'еш, а пакуль за пярэвіткай сходзіш, друк і паплыў па вадзе, падмывае... Толькі турботы тыя... А як прыпадзе параходу на мялізну стаць - стане, і хоць ты яго друкам - уліпне, ні з месца... І семафоры вот гэтыя - свецяць, мігцяць. Свецяць ліхтарыкі... Вун аднойчы і Лаўрэну так засвяціў начальнік дыстанцыі, аж твар успух. Пад самае вока патрапіў - быў тады семафор недагледжаны. Што ж... Нішто як не ад Бога...
2
Яны глядзяць адзін на аднаго, і кожны думае:
«Ну, хопіць ужо... Іш ты яго, буркалы вылупіў...»
І ніяк не разыдуцца. У аднаго асадзісты карчакаваты выгляд. На бязбровым пухлым твары плюснявыя шчылінкі воч. Глядзяць, здаецца, зусім у іншы бок - вунь на тую алешыну, на сцябло конскага шчавелю. Глядзяць убок, але ўсё бачаць: кожны рух, кожны мірг, кожную нават аплешыну на Сяргеевай шапцы-кучомцы.
- Ну, дык што ж гэ-э-та, бра-а-це... пане Сяргей... Ну, дык як жа гэ-э-та?
Словы выціскаюцца паволі, з націскам, і ў такт гэтым словам нібы скача падбародавік і тапыршчуцца рудыя валасіны на ім. І валасін тых - ат, на развод хіба, як тых каласоў на неўрадлівым полі.