Абедзве маўчаць. Потым адна ледзь чутна кажа:
— Бедная фрэйлен.
Словы трапечуць у пакоі, і іх гук губляецца і замірае ў цемры.
— Хацела б я ведаць, чаму яна плакала, — пачынае малодшая. — Яна ж ні з кім не сварылася ў апошнія дні, мама таксама, нарэшце, пакінула яе ў спакоі, не прыдзіраецца вечна, а мы ўжо пэўна ёй нічога не зрабілі. Чаму ж яна гэтак плача?
— Я, здаецца, ведаю, — гаворыць старэйшая.
— Чаму, скажы мне, чаму?
Сястра марудзіць адказваць. Нарэшце кажа:
— Я думаю, яна закахалася.
— Закахалася? — Малодшая аж падскочыла на ложку. — Закахалася? У каго?
— Ты нічога не заўважыла?
— Няўжо ў Ота?
— Ты думаеш? А не ён у яе? Ён ужо тры гады як вучыцца тут і жыве ў нас, але дагэтуль ніколі не гуляў з намі. Чаму ж ён цяпер у апошнія месяцы гуляе з намі раптам кожны дзень? Ці ж быў ён калі-небудзь ласкавы са мною ці з табою, пакуль не было фрэйлен? А цяпер ён увесь дзень круціцца вакол нас. Мы заўсёды сустракаем яго выпадкова, выпадкова, куды б ні пайшлі з фрэйлен, — у Народны сад, у Гарадскі парк, у Пратэр. Няўжо табе гэта не кінулася ў вочы?
Малодшая зусім спалохана выціскае з сябе:
— Але… але, канечне, я гэта заўважыла. Толькі я думала, што…
Голас ёй здраджвае. Яна больш нічога не можа сказаць.
— Раней я гэтаксама думала, бо мы, дзяўчынкі, заўсёды такія дурніцы. Але я хутка заўважыла, што мы ў яго толькі зачэпка.
Цяпер абедзве маўчаць. Гутарка быццам скончылася.
Абедзве паглыбіліся ў думкі, а мо яны ўжо сняць што-небудзь?
Але яшчэ раз з цемры чуваць разгублены голас малодшай:
— Але чаму тады яна плача? Яна ж яму падабаецца. А я заўсёды думала: закаханыя адчуваюць сябе цудоўна.
— Не ведаю, — гаворыць старэйшая сонным голасам, — я таксама думала, што гэта вельмі цудоўна.
І яшчэ раз, ціха і жаласліва, вылятае з вуснаў паўсоннай дзяўчынкі:
— Бедная фрэйлен!
У пакоі ўсталёўваецца цішыня.
Назаўтра яны пра гэта болей не гавораць, але, як тая, так і другая, адчуваюць, што думкі іх круцяцца вакол аднаго. Яны пазбягаюць адна аднае, не глядзяць у вочы, але позіркі іх міжвольна сустракаюцца, калі яны тайком пазіраюць на гувернантку. За сталом яны сочаць за стрыечным братам Ота, які ўжо гадамі жыве ў іх доме, як за чужым. Яны з ім не размаўляюць, але пад апушчанымі павекамі вочы іх скоса глядзяць, ці не дасць ён знак фрэйлен. Абедзве ахоплены непакоем. Пасля абеду яны не гуляюць, як звычайна, а, узбуджаныя жаданнем разгадаць таямніцу, робяць незразумелыя і нікому не патрэбныя рэчы. Толькі ўвечары адна холадна пытаецца ў другой, як быццам ёй гэта ўсё роўна:
— Ты зноў што-небудзь заўважыла?
— Не, — адказвае сястра і адварочваецца.
Абедзве як бы баяцца размаўляць. І так праходзіць некалькі дзён, дзяўчынкі моўчкі сочаць і падглядваюць, міжвольна ў сваім непакоі адчуваюць блізкасць хвалюючай таямніцы.
Нарэшце, праз некалькі дзён, малодшая за абедам заўважае, што гувернантка непрыкметна робіць Ота знак вачамі. Ён адказвае кіўком галавы. Дзяўчынка дрыжыць ад хвалявання. Пад сталом яна ціхенька дакранаецца да рукі старэйшай сястры. Калі тая паварочваецца, яна кідае на яе бліскучы позірк, і тая адразу разумее гэты жэст і таксама пачынае хвалявацца.
Ледзь яны ўсталі з-за стала, як гувернантка звяртаецца да дзяўчынак:
— Ідзіце ў свой пакой і займіцеся крыху чым-небудзь. У мяне баліць галава, і я хачу адпачыць з паўгадзіны.
Дзеці апускаюць вочы. Яны лёгенька дакранаюцца рукамі адна да аднае, нібы хочуць звярнуць на гэта ўвагу. Ледзь толькі гувернантка знікае, малодшая адразу падскоквае да сястры:
— Глядзі, зараз Ота пойдзе да яе ў пакой.
— Канечне. Таму яна нас і адаслала.
— Давай падслухаем каля дзвярэй!
— А раптам хто-небудзь прыйдзе?
— А хто ж можа прыйсці?
— Мама.
Дзяўчынка палохаецца.
— Але, канечне…
— Ведаеш што? Я буду падслухоўваць каля дзвярэй, а ты застанешся ў калідоры і дасі мне знак, калі хто-небудзь прыйдзе. Так будзе больш надзейна.
Малодшая хмурыцца.
— Але ж ты мне нічога не раскажаш!
— Раскажу!
— Усё раскажаш? Папраўдзе ўсё?
— Але, чэснае слова. А ты кашляй, калі пачуеш, што хто-небудзь ідзе.
Яны чакаюць у калідоры, усхваляваныя, іх сэрцы трывожна б’юцца. Што ж тут будзе? Яны моцна прыціскаюцца адна да аднае.
Крокі. Іх як ветрам здзьмула. Далей у цемру. Так і ёсць: гэта Ота. Ён бярэцца за ручку, дзверы за ім зачыняюцца. Старэйшая маланкаю імчыцца ўслед, прыкладвае вуха да дзвярэй, прыслухоўваецца, затаіўшы дыханне. Малодшая з зайздрасцю глядзіць на яе. Цікаўнасць не дае ёй спакою, цягне з паста. Яна падкрадваецца да сястры, але тая сярдзіта адштурхоўвае яе назад. І зноў яна чакае ў калідоры, праходзяць дзве-тры хвіліны, яны здаюцца ёй вечнасцю. Яе грызе нецярпенне, яна падскоквае, як на гарачым вуголлі, гатовая заплакаць ад хвалявання і злосці, што сястра ўсё чуе, а яна нічога. Але вось дзесьці ў пакоі ў канцы калідора стукаюць дзверы. Яна кашляе. Абедзве стрымгалоў кідаюцца прэч, у свой пакой. Там яны стаяць з хвіліну, пераводзяць дыханне, іхнія сэрцы моцна б’юцца.