Некалькі хвілін ён растрывожана пыхкаў, а пасля ціха сказаў:
— Я разумею, вам цяжка глядзець, як такую адказную працу будзе выконваць сталяр з суседняй парафіі. Але я не магу зрабіць інакш, прынамсі... ну не... гэта нельга... Вы не дасцё згоды, а без яе — ніколі.
Сабо разглядаў рады лаваў, якія ішлі аж да самых дзвярэй. Чорт, а калі заменяць усё гэта?
І ён спытаўся:
— Што ж вам трэба? Скажыце.
Святар рашуча адказаў:
— Мне трэба ясны доказ вашай дабрамыснасці.
Сабо прашаптаў:
— Я не супраць. Я не супраць, можа, і дамовімся.
Плябан прапанаваў:
— Вы мусіце прылюдна прыняць прычасце на вялікім набажэнстве ў гэтую нядзелю.
Сталяр адчуў, што бялее, і, не адказаўшы, спытаўся:
— А лавы, іх таксама трэба аднаўляць?
Плябан цвёрда адказаў:
— Трэба, але пасля.
Сабо сказаў:
— Я не супраць, не супраць. Я ж не зацяты, я згодны з рэлігіяй, чаму ж, што мне не даспадобы, дык гэта абрад, але ў гэтым выпадку я не буду сваволіць.
Манашкі злезлі з крэслаў і схаваліся за алтаром, яны слухалі, бледныя ад хвалявання.
Бачачы, што сіла на яго баку, святар зрабіўся раптам лагодны і прыязны:
— Добра, вельмі добра. Вось разумныя, неблагія словы, паверце мне. Вы яшчэ самі ўбачыце.
Сабо сціпла ўсміхнуўся і спытаўся:
— Ці нельга трохі адкласці гэтае прычасце?
Але святар зноў спахмурнеў:
— Перад тым, як даверыць вам работу, я хачу пераканацца ў вашым далучэнні.
І мякка дадаў:
— Прыходзьце да споведзі заўтра, бо трэба, каб вы спавядаліся, прынамсі, двойчы.
Сабо перапытаў:
— Двойчы?
— Але.
Святар усміхаўся:
— Вы ж разумееце, што вам патрэбна грунтоўная чыстка, поўнае ачышчэнне. Значыць, буду чакаць вас заўтра.
Вельмі ўсхваляваны сталяр спытаўся:
— А дзе вы робіце гэта?
— У... у спавядальні.
— У... той шафе, там у куце? Ведаеце... усё ў тым, што... ваша шафа не па мне.
— Чаму гэта?
— Таму... таму, што мне гэта нязвычна, і таму, што я глухаваты.
Плябан аказаўся згодлівы:
— Добра! Тады прыходзьце да мяне, у мой пакой. Мы зробім гэта ўдвух, сам-насам. Згода?
— Вось цяпер згода, а ў вашу шафу — нізашто.
— Дык да заўтра, па рабоце, а шостай.
— Па руках, лады на тры гады, пане дабрадзею, да заўтрага. Хто перадумае — сліняк!
І ён падаў сваю вялікую шурпатую руку, па якой плябан гучна пляснуў сваёй.
Пляск падляцеў пад скляпенне і сціхнуў дзесьці высока за арганнымі трубамі.
Увесь наступны дзень Тэадзюль Сабо непакоіўся. Ён адчуваў сябе гэтак жа пагана, як чалавек, якому будуць рваць зуб. У галаве ўвесь час круцілася думка: «Сёння ўвечары мне спавядацца». І яго хісткая душа, душа нясталага атэіста, трэслася перад Божым таінствам.
Скончыўшы працу, ён пайшоў у плябанію. Святар гуляў у прысадах, чакаючы яго з малітоўнікам у руках. Ён быццам свяціўся і сустрэў яго з прыхільнаю ўсмешкаю:
— А, вось і вы. Заходзьце, пан Сабо, вас тут не з'ядуць.
Сабо ўвайшоў першы. Ён прамармытаў:
— Калі вам не цяжка, мне б хацелася як мага хутчэй скончыць нашу справу.
Плябан адказаў:
— Калі ласка. Толькі апрану стыхар. Хвілінку, і я вас слухаю.
Сталяр, якому адняло мову ад хвалявання, глядзеў, як святар апранаў белы, у складках, убор. Ён зрабіў сталяру знак рукой:
— Укленчыце на гэту падушачку.
Сабо стаяў, саромеючыся апусціцца на калені. Ён прававуліў:
— Гэта абавязкова?
Але святар стаў урачысты:
— Толькі на каленях можна з'явіцца перад судом пакаяння.
І Сабо ўкленчыў.
Святар сказаў:
— Чытайце «Верую».
Сабо спытаўся:
— Што?
— «Верую». Калі не ведаеце, паўтарайце ўслед за мной кожнае слова.
І ён павольна, нараспеў прачытаў святую малітву, а сталяр слова ў слова паўтарыў яе. Пасля сказаў:
— А цяпер — спавядайцеся.
Але Сабо маўчаў, не ведаючы, з чаго пачаць.
Тады плябан Марыцім вырашыў памагчы яму:
— Сын мой, я буду звяртацца да вас з пытаннямі, бо вы, здаецца, мала што разумееце. Адзін за адным мы разбяром Божыя запаветы. Слухайце і не хвалюйцеся. Адказвайце шчыра і не бойцеся гаварыць шмат.
Ці любілі вы каго ці што болей за Бога? Ці ўсёй душой, усім сэрцам, усёй існасцю любілі вы яго?
Сабо ажно ўспацеў ад напругі. Ён адказаў:
— Не. О, не, пан плябан. Я люблю Божаньку, як магу. Што праўда, то праўда, я вельмі яго люблю. Сказаць, што я не люблю сваіх дзетак — не, не скажу. Сцвярджаць, што, калі б мне прыйшлося выбіраць паміж імі і Богам — не, не так. Уявіць, што я мушу страціць сто франкаў за любоў да Бога — нельга. Але ж я пэўна люблю яго, я ўсё-такі люблю яго.