І ён пускаўся ў такія развагі, якія ніколі не былі на карысць малому Суры, але цішком давалі перавагу высокаму Лёе.
І пані Лёе ківала галавою, згаджаючыся з ім; і смяялася ад шчырага сэрца, строячы лагодныя кепікі з колішняга мужа, каб лепш улагодзіць новага, які ў канцы кожнай размовы казаў: «Усё роўна, ну і мяла гэты Суры».
Яны былі шчаслівыя, вельмі шчаслівыя. І Лёе не пераставаў усімі звычайнымі сродкамі выказваць жонцы сваё неўтаймоўнае каханне.
Неяк уночы, калі яны не маглі заснуць, узбуджаныя вяртаннем маладосці, Лёе, які прыціскаў жонку да грудзей і прагна прыпадаў да яе вуснамі, раптам спытаўся:
— Скажы, дарагая.
— Га?
— Суры... мне цяжка цяпер пра гэта пытацца... ці моцна... ці моцна ён кахаў цябе?
Яна палка пацалавала яго і шапнула:
— Не так, як ты, коцік.
Яго мужчынская годнасць была ўсцешаная, і ён зноў спытаўся:
— Ён, мусіць, быў... няспрытны... не?
Яна не адказала, адно пырснула хітрым смехам і схавала твар на мужавай шыі. Той спытаўся:
— Ён, мусіць, быў вельмі няспрытны і... як бы сказаць... нязграбны?
Яна пакруціла галавой, што азначала: «Не... зусім нязграбны».
Муж спытаўся:
— Ён, мусіць, назаляў вельмі ўночы, праўда?
Гэтым разам яна не вельмі таілася і шчыра адказала:
— Яшчэ як!
За такія словы ён зноў яе пацалаваў і шапнуў:
— Які ж ён быў кіжлай! Ты не была з ім шчаслівая?
Яна адказала:
— Не. З ім было не надта прыемна.
Лёе абрадаваўся, правёўшы ў думках параўнанне — на сваю карысць — паміж колішнім і цяперашнім жончыным становішчам.
Некалькі хвілін ён маўчаў, пасля зноў развесяліўся і спытаўся:
— Скажы мне?
— Што?
— Будзь шчырая, зусім шчырая са мною!
— Добра, дарагі.
— Так, папраўдзе, скажы мне, ты ніколі не адчувала спакусы здра... здра... здрадзіць гэтаму дурню Суры?
Пані Лёе цнатліва войкнула і мацней прытулілася да мужавых грудзей. Але той заўважыў, што яна смяецца.
Ён настойваў:
— Ну, прызнайся. Гэтай скаціне так бы пасавалі прыгожыя рогі! Гэта было б так пацешна, так пацешна! Дабрадзею Суры! Ну, ну, шаноўная, мне, мне, асабліва мне ты можаш у гэтым прызнацца.
Ён націскаў на гэтае «мне», бо лічыў, што калі б ёй калісьці зажадалася здрадзіць Суры, яна б зрабіла гэта з ім, з Лёе, і ён дрыжаў ад асалоды ў прадчуванні такога прызнання, упэўнены, што, калі б цнота гэтае жанчыны не была настолькі непарушная, ён бы ўжо раней авалодаў ёй.
Але яна не адказвала, а ўсё хіхікала, быццам згадаўшы штосьці вельмі пацешнае.
А і самога Лёе пачало трэсці ад думкі, што ён мог бы зрабіць Суры рагатым! Які жарт! Вось дык штука! Папраўдзе, якая добрая штука!
Ён лапатаў паміж прыступамі смеху:
— Небарака Суры, небарака Суры, ах, яго галава акурат прыдатная для такой аздобы, прыдатная, прыдатная!
А пані Лёе, насмяяўшыся да слёз і траха не закрычаўшы, курчылася пад коўдрай.
Лёе паўтараў:
— Хутчэй прызнавайся, прызнавайся. Скажы праўду. Ты ж разумееш, што мне, мне гэта не можа быць непрыемна.
Яна ледзь дыхаючы прамармытала: «Ага».
Муж настойваў:
— Што, што, ага. Прашу цябе, кажы.
Яна трохі сцішыла смех, пацягнулася вуснамі да вуха Лёе, які падрыхтаваўся да прыемнага прызнання, і шапнула:
— Праўда... я здрадзіла яму.
Ён адчуў, як ледзяныя дрыжыкі пранялі яго да касцей, і збянтэжана заенчыў:
— Ты... ты... яму... здрадзіла... да канца?
Яна яшчэ думала, што мужу было вельмі прыемна, і адказала:
— Ага... да канца... дарэшты.
Ён мусіў сесці ў ложку, так ён здзівіўся, так яму раптам заняло дых, так яго скаланула, нібы толькі-толькі даведаўся, што рагаты ён сам.
Спачатку ён нічога не сказаў, пасля, праз некалькі хвілін, адно выціснуў: «Ах!»
Яна перастала смяяцца, занадта позна зразумеўшы памылку.
Лёе ўрэшце спытаўся:
— З кім?
І яна адказала:
— З хлопцам.
Ён раптам павярнуўся да яе і суха сказаў:
— Я разумею, што не з кухаркай. Я пытаюся, з якім хлопцам, ты чуеш?
Яна маўчала. Ён схапіў коўдру, у якой яна была схавала галаву, і адкінуў на сярэдзіну ложка, паўтарыўшы:
— Я хачу ведаць, з якім хлопцам.
Тады яна тужліва вымавіла:
— Я хацела пасмяяцца.
Але яго трэсла ад гневу:
— Што? Як? Хацела пасмяяцца? Дык, значыць, ты насміхалася з мяне? Але з мяне кпіны не строяць, чуеш? Як завуць хлопца?
Яна нерухома ляжала на спіне і маўчала.
Ён узяў яе за руку і моцна сціснуў:
— Ты мяне чуеш ці не? Я патрабую, каб ты адказвала, калі я з табой размаўляю.