Праз чатыры дні пані Лебруман абагаўляла мужа. Яна больш не магла без яго, прагнула песціць, цалаваць яго, тузаць за рукі, бараду і г. д. Яна сядала яму на калені, бралася за вушы і казала: «Разяў роцік, заплюшч вочы». Ён даверліва падстаўляў рот, мружыў вочы і адчуваў даўгую салодкую бусю, ад якой яго праймалі дрыжыкі. А яму, яму таксама не хапала пяшчоты, вуснаў, рук, усяго сябе, каб цешыць жонку з ранку да вечара і з вечара да ранку.
Як толькі мінуў першы тыдзень, ён сказаў маладой жонцы:
— Калі хочаш, паедзем у Парыж у тую сераду. Пагуляем, як закаханыя перад вяселлем. Сходзім у рэстараны, у тэатр, у кабарэ, паўсюль-паўсюль.
Яна аж падскочыла ад радасці:
— О, добра, ой, як добра, едзем хутчэй.
Ён сказаў:
— Бо як нічога не трэба забываць, дык ты папярэдзь бацьку, каб ён сабраў увесь пасаг. Я вазьму яго з сабой і адразу заплачу грошы мэтру Папіену.
Яна адказала:
— Я пагавару з ім раніцай.
І ён падхапіў яе на рукі, каб зноў нацешыцца ў мілай гульні, што так прыйшлася ёй да смаку за| апошні тыдзень.
У другую сераду цесць з цешчай праводзілі на вакзал дачку з зяцем, якія выбраліся ў сталіцу.
Цесць казаў:
— Клянуся, вялікая рызыка браць з сабою такія грошы.
Але малады юрыст усміхнуўся.
— Ні пра што не хвалюйцеся, тата, — казаў ён, — я да ўсяго звыклы. Разумееце, з маёй прафесіяй мне часам надараецца трымаць у кішэні мільён франкаў. Такім чынам мы абмінаем безліч фармальнасцей і не марнуем часу. Не бярыце гэтага да галавы.
Кандуктар крыкнуў:
— Пасажыры на Парыж — па вагонах!
Яны прайшлі ў купэ, дзе ўжо сядзелі дзве старыя кабеты.
Лебруман шапнуў жонцы на вуха:
— Шкада, не змагу закурыць.
Яна ціхенька адказала:
— І мне вельмі шкада, але зусім не таму.
Цягнік даў свісток і паехаў. Яны ехалі гадзіну і амаль усю дарогу маўчалі, старыя так і не заснулі.
Калі яны апынуліся пад дахам вакзала Сэн-Лазар, мэтр Лебруман сказаў жонцы:
— Хочаш, дарагая, сходзім спачатку паснедаем на бульвары, а пасля спакойна вернемся па багаж і паедзем у гатэль.
Яна адразу згадзілася:
— О! Добра, паснедаем у рэстаране. А ён далёка?
Муж адказаў:
— Ага, далекавата, але мы паедзем у омнібусе.
Яна здзівілася:
— А чаму не на фіякры?
Ён дабрадушна забурчаў:
— Бач якая ты зборлівая, браць фіякр на пяць хвілін дарогі, кожная хвіліна — шэсць су, багата жывеш.
— І праўда што, — трохі сумеўшыся, сказала яна.
Міма якраз праязджаў вялізны омнібус, які цягнулі трое коней. Лебруман крыкнуў:
— Кандуктар, гэй, кандуктар!
Непаваротлівая махіна прыпынілася, і малады натарыус падштурхнуў жонку, сказаўшы ёй:
— Прайдзі ў сярэдзіну, а я залезу наверх, выкуру перад снеданнем хоць адну цыгарэту.
Яна не паспела адказаць, бо, каб дапамагчы ўскочыць на прыступку, кандуктар падхапіў яе пад руку і ўцягнуў у салон. Ашаломленая, яна ўпала на лаўку і, збянтэжаная, убачыла праз задняе акно ногі мужа, які караскаўся на імперыял.
Маладая жанчына апынулася паміж тоўстым панам, які пахнуў люлькай, і старой, ад якой патыхала сабакам.
Астатнія пасажыры, якія моўчкі сядзелі радком, — служка з бакалейнай крамы, работніца, сяржант-пехацінец, васпан з залатымі акулярамі і ў ядвабным капелюшы з вялізнымі, закручанымі ў трубку палямі, дзве самавітыя надзьмутыя пані, што нібы казалі сваім выглядам: «Мы тут, але не раўнуйце нас з тымі», дзве манашкі, проставалосая дзяўчына і далакоп — былі падобныя на збор карыкатур, на музей гратэскаў, здаваліся галерэяй шаржаў на чалавека, камічнымі лялькамі, у якіх страляюць у кірмашовых цірах.
Ад хістанняў омнібуса галовы пасажыраў матляліся і гойдаліся, трэслася друзлая скура на шчоках; колы падскоквалі, і людзі здаваліся ачмурэлымі і соннымі.
Маладая жанчына адчувала млявасць.
«Чаму ён не пайшоў са мною, — думала яна. Яе прыгнятаў несвядомы сум. — Ён, пэўна, мог бы абысціся без гэтай цыгарэты».
Манашкі далі знак спыніцца і злезлі, пакінуўшы па сабе прэсны пах старых спадніц.
Омнібус паехаў і зноў спыніўся. Увайшла чырвоная, задыханая кухарка. Яна села і паставіла на калені кошык. На ўвесь салон моцна тхнула памыямі.
«Едзем далей, чым мне здавалася», — падумала Жана.
Далакоп выйшаў, і на яго месца сеў фурман, ад якога патыхала стайняй. Месца проставалосай заняў пасыльны, ад ног якога біў пах усёй яго дзённай хадні.
Жане было кепска, моташна, і немаведама чаму ёй хацелася заплакаць.
Адны людзі выходзілі, другія сядалі на іх месцы. Омнібус ехаў па бясконцых вуліцах, спыняўся на прыпынках, зноў ехаў.