П'есы для дарослых
Не можа быць!
Дзейныя асобы:
АСА
ПЧОЛКА
МАТЫЛЬ
СМОЛКА, МЕДУНІЦА,
РАМОНАК ЗВАНОЧАК, іншыя кветкі;
КАРОВА
Квітнеючы луг. На сонца напаўзае хмара. П ч о л к а ў фартушку і з вядзерцам заклапочана пазірае на неба.
ПЧОЛКА. Хмара… Каб знаў не намокнуць. А ў маім вядзерцы – в на дне.
З’яўляецца А с а ў какетлівым празрыстым жоўтым уборы і з сумачкай.
АСА. Усё шчыруеш? Адпачыла б, сяброўка.
ПЧОЛКА. Адпачну, як сонца зойдзе.
АСА. Прырода проста звар’яцела. Лета – не лета і зіма – не зіма… Так яны ўвогуле могуць зраўняцца, і тады настане альбо суцэльная позняя восень…
ПЧОЛКА. Альбо ранняя вясна, калі і холадна, і голадна…
АСА. І тое, і другое кепска. Нам, легкакрылым, нельга без цяпла і сонца.
ПЧОЛКА. І без працы таксама.
АСА. Гледзячы якой. Калі з рання да цямна – прабачце, я не рабыня Ізаўра.
ПЧОЛКА. Кожнаму – сваё (уздыхнула).
АСА. Я ж табе прапаноўвала – падпішыся пад мяне, створым цэлую сетку. Дабаўкі – гэта залатое дно! Падпішашся?
ПЧОЛКА (пазіраючы ўгару). Капае.
АСА. Табе здалося.
ПЧОЛКА. А я гавару – капае. Во, глядзі… Давай перачакаем.
Яны хаваюцца пад лапух, пры гэтым Аса зачапілася і парвала спаднічку. А-а, блін! Першы раз апранула, можна сказаць!
ПЧОЛКА. Па шву парвалася, зашыеш.
АСА. Я не з тых, хто зашывае падранае. Не каралеўская гэта справа.
ПЧОЛКА. Я і калготкі ўвесь час зашываю…
АСА. А я зноў на дыету села.
ПЧОЛКА. І што?
АСА. Ужо ёсць вынікі. Талія стала вузей на паўсантыметра!
ПЧОЛКА. Так пераламацца можна…
АСА. Хутчэй ты пераломішся, цягаючы свае вёдры… Кожнай кветцы кланяцца – не, гэта не па мне.
ПЧОЛКА. Калі трэба, то і пакланюся. З мяне шапачка не ўпадзе.
АСА. Нездарма цябе кветкі гэтак любяць. (Паўза.) Дарэчы, ці чула? У іх там скандал: Матыль са Смолкай разышліся.
ПЧОЛКА. Разышліся ці развяліся?
АСА. Спытай у іх.
ПЧОЛКА. Ёсць у мяне час у чужое жыццё лезці!
АСА. Ну так. Тут бы сваё да давесці ладу. (Паўза.) Зірні, ідуць! Лёгкія на паміне. (Прыхоўваюцца.)
Ідуць С м о л к а і М а т ы л ь. Трымаюцца адчужана,
Смолка ўсхліпвае.
СМОЛКА. Дзе мае вочы былі? Чым я думала?
МАТЫЛЬ. Чым, чым… Тым жа, чым усе закаханыя думаюць.
СМОЛКА. Лета толькі пачалося, а жыццё ўжо сапсаванае…
МАТЫЛЬ. Бо ліпучая занадта.
СМОЛКА (абураная). Я, я ліпучая?! Я Смолка, а не ліпучка! Ты сам мне праходу не даваў! Дзень і ноч чапляўся! Ды я расцвісці толкам не паспела, як ты аднекуль зваліўся на маю галаву!
МАТЫЛЬ. Правільна. Мяне карова хвастом збіла, вось і зваліўся. Я зусім не цэліўся, каб упасці акурат на цябе.
Аса з Пчолкай ціха смяюцца, заціскаючы раты.
СМОЛКА. Выхадзіла яго, вылечыла, адкарміла… І во – падзяка!
Вер пасля гэтага мужчынам.
МАТЫЛЬ. А-а, з табой гаварыць!.. (Збіраецца пайсці.)
СМОЛКА. Давай, давай! Бяжы да сваёй паласатай! Даўно цябе чакае.
ПЧОЛКА (штурхае Асу ў бок, шэптам). Пра цябе.
АСА. Ціха!
СМОЛКА. Тая непераборлівая, усе ведаюць...
ПЧОЛКА (скрозь зубы). Ты мне адкажаш, даражэнькая, за такія словы...
СМОЛКА. Але там не разгуляешся! Там цябе ўміг запрагуць і ваду вазіць будуць. Калі чмяля па руках-нагах скруціла, то цябе…
МАТЫЛЬ (пацепваецца). Усе вы добрыя. Пакуль спіцё.
ПЧОЛКА (шэптам). Чыстая праўда!
СМОЛКА. З-за каго я плакала? З-за каго слёзы ліла?
МАТЫЛЬ. Ты ў мяне пытаешся?
СМОЛКА. У госпада Бога.
МАТЫЛЬ. Дык ён няхай і адказвае. А не магу тут болей з табою мокнуць.
Матыль залазіць пад лапух – і натыкаецца на Пчолку з Асою.
АСА (шыпіць). Ану вымятайся адсюль!
ПЧОЛКА. Ён жа намокне.
АСА. Як намокне, так і высахне. А мне лішнія сцэны не да чэго.
ПЧОЛКА. Раней ты не баялася ніякіх сцэн. Сама іх устройвала.
МАТЫЛЬ. І якія!
Смолка пачула шэпт і зазірнула пад лапух. Пры гэтым згледзела, як Матыль абшчаперыў талію Асы.
СМОЛКА. А-а, тут цэлае асінае гняздо! Акапаліся!
МАТЫЛЬ. Я паляцеў. (Знікае.)
ПЧОЛКА (вызіраючы). Ды ўжо няма ніякага дажджу. (Выходзіць са сховішча.) Ой, вядзерца забылася! (Бярэ вядзерца і пачынае працаваць.)