Я нічым не памагу.
ВАВЁРКА.
Чуць такое вельмі горка,
Вельмі крыўдна… Я, вавёрка…
ЛІСА.
Дробным слова не давалі.
ВОЎК.
Можа, скажа наша краля?
(Думае.)
Дзе ў нас вёдры і багры?
САРОКА.
Ўсё прысвоілі бабры,
А на шланзе сам ты спіш.
ВОЎК.
Гаваркая ты… Акыш!
Сплю, бо холадна ў бакі.
Доля злая. Лёс такі.
ВАВЁРКА.
Я хвастом! Нашто вада?
МЯДЗВЕДЗЬ.
Ой, малая дурата!
ЛІСА (прынюхалася).
Падбіраецца… О Божа!
Дыму проста не выношу.
Алергія і мігрэнь…
МЯДЗВЕДЗЬ.
Выверну я гэты пень,
І тушыць мы будзем пнём.
ЗАЯЦ.
Разам справімся з агнём!
Ну, пабег далей…
САРОКА. Бяжы.
Ўсім сустрэчным раскажы!
Заяц, бегучы, ледзь не збіў з ног В о ж ы к а, які валачэ большы за сябе вогнетушыцель.
ВОЖЫК.
Эй, лягчэй на паваротах!
ЗАЯЦ.
Выбачай, мая работа –
Ўсім звярам паведаміць,
Што пажухлы дол гарыць.
(Пабег.)
ВОЖЫК.
Што, панове, лясы точым?
САРОКА.
Ды звычайны сход рабочы.
ВОЖЫК.
Бачу, бачу… Ля-ля-ля
Языкамі, а пасля…
Покуль сход у вас кіпіць,
Пачалі канаву рыць
Два дзікі – без лішніх слоў.
ВОЎК.
Дзік капае – будзь здароў!
САРОКА.
Засцілае дымам неба…
МЯДЗВЕДЗЬ.
Пень, гляджу я, без патрэбы.
(Вожыку)
За сіфон цябе хвалю.
Я здагадлівых люблю!
ЛІСА.
Невыносная задуха! Я пайшла.
ВОЖЫК.
Бывай, хітруха!
(Вавёрцы)
А цябе, дзіцячы сад,
Ўжо даўно шукае брат.
Збіўся з ног…
МЯДЗВЕДЗЬ.
Бяжы, малая…
ВАВЁРКА.
Вы знарок? Наўмысна? Зна-аю…
ВОЖЫК.
Каб я лопнуў! Не маню!
ВАВЁРКА.
Мы аб’явім бой агню!
САРОКА.
А на першай паласе
“Ганьба воўку і лісе!”
Загаловак будзе…
ВОЖЫК. Дзе?
Ты б газету перш адкрыла,
А пасля б ужо кляйміла.
ВОЎК (гледзячы на ногі).
Гэты чортаў “Адзідас”
Разагнацца мне не дасць:
Лапы прэюць і баляць…
Трэба, мусіць, выкідаць…
(Скідае красоўкі.)
Добра, я таксама з вамі…
САРОКА (адлятаючы).
Я вярнуся са звярамі.
Сабяру мясцовых птушак,
І агонь як стой патушым.
ВАВЁРКА.
А я вёдры вам знайду.
МЯДЗВЕДЗЬ.
Разам рушым на бяду.
ВОЖЫК.
Адратуем родны лес!
ВОЎК.
Бо пражыць не можам без.
РАЗАМ.
Толькі дружна, толькі ўсе мы
Разам пойдзем на праблему!
Звяры выстройваюцца ў шарэнгу, спераду Вожык
з вогнетушыцелем, замыкае Вавёрка, камандуе Мядзведзь.
МЯДЗВЕДЗЬ.
Аць, два! Аць, два!
ВАВЁРКА.
За-га-рэ-ла-ся трава.
ВОЖЫК.
Хто рашучы – той герой!
МЯДЗВЕДЗЬ.
Левай! Леваю!
Прыбягае Заяц.
ЗАЯЦ. Адбо-о-ой!
МЯДЗВЕДЗЬ.
Як? Мы дзейнічаць рашылі!
ЗАЯЦ.
Дзеці самі патушылі.
ВОЎК.
Мог красоўкі не скідаць.
ВАВЁРКА (расчаравана).
Я ж хацела паспрыяць…
ВОЖЫК.
Шчэ не знаў такога бор:
Быў у нас вучэбны збор!
РАЗАМ.
Толькі дружна, толькі ўсе мы
Разам пойдзем на праблемы!
КІСКА, НЕ ПАДМАНЕШ!
Дзейнічаюць:
КОШКА-РЫСКА
МЫШ
Каля норкі ў куце пакоя з меланхалічым выглядам, заплюшчанымі вачамі сядзіць К о ш к а.
На самай справе яна напружаная і ў чаканні здабычы.
КОШКА.
Дык злаўлю ці не злаўлю
Гэта дробнае стварэнне?
Бо канчаецца цярпенне
І затрымкі не люблю.
МЫШ (выглядваючы з норкі).
Твая справа – паляваць,
Мая справа – уцякаць.
КОШКА (пазяхаючы).
Мае вочкі моцна спяць...
МЫШ.
Не падманеш мяне, кіска.
Ты як тыгра тая – ў рыску.
Як заціхла – кепскі знак...
КОШКА (абурана).
Ды сяджу я проста так!
Проста села і драмлю,
Цішыню, спакой люблю.
МЫШ.
Хопіць хітрыкаў, кісуля!
Там, дзе ты, ніякіх гуляў
Не бывае ў мышанят.
КОШКА (цікуючы за Мышшу).
Разумею... Кожны рад
Жыць бяспечна... Я таксама.
“Будзь хітрэй!” – вучыла мама.
“Вуркачы, ля ног патрыся –
Малачка прыбудзе ў місе.”
Вось, сяброўка... Павучыся!
МЫШ.
Хто сяброўка? Я? Аж смех!
Прытварацца, кіса, грэх.
Хто прытвора – той і хлус,
Ненадзейны з ім хаўрус.
Вакол пальца абвядзе...