Зай раптам абвяў – страціў прытомнасць. Ліска кінулася яго ратаваць і ўся аказалася ў дамку. Пырскае на яго вадой, расцірае скроні.
Што з табой?
ЗАЙ (слаба). Ты знарок… пра кроў… А?
ЛІСКА. Даруй, даражэнькі! Я зусім забылася, што ты не пераносіш гэтага слова… А хочаш, я зраблю табе масаж?
ЗАЙ. Яшчэ і масаж! Хопіць з мяне! Капуста, астралогія, дабаўкі… Дурдом нейкі.
ЛІСКА. Валяр’янка трэба. (Ўкладвае яго на канапу, сама размясцілася побач.) А прызнайся, любы, у шостым класе я табе падабалася.
ЗАЙ. І ў шостым, і ў сёмым… Грыўка ў цябе была такая, смешная…
ЛІСКА. Эх, дзе яна, маладосць?… Час ляціць… (Пафасна.) Але нават час не ўладны над сапраўднымі пачуццямі.
ЗАЙ (расчулена). Дай абніму цябе, рыжая… Што ні кажы, а другой такой у лесе не знойдзеш.
ЛІСКА. Гэта праўда. (Адсоўваецца, пераходзіць на дзелавы тон.) Што за камод старасвецкі? Бабулін, ці што? Дзе ты такія бачыў цяпер? І люстра гэтая ні к сялу, ні к гораду. Павесім бра. Фэн-шуй, даражэнькі, трэба паляпшаць.
ЗАЙ. Фэн – што?
ЛІСКА. Як, ты не чуў пра фэн-шуй?! Усе толькі і гавораць: “Фэн- шуй, фэн-шуй”… Усе літаральна на ім памяшаліся. Ты што, кітайскі народ не паважаеш? (Праходжваецца.) Шторы закажам сучасныя, на Жданах. З фальбонамі. Званочкаў усходніх навешаем і ладанам усё гэта абкурым. Будзе поўны адпад!
ЗАЙ. Ладанам? Абкурым? О-о-о… (Зноў абсоўваецца.)
ЛІСКА. А каб ты не думаў, што ўсё гэта занадта дорага, – сукенку возьмем на пракат.
ЗАЙ (паднімаецца). Даруй, а нашто сукенка?
ЛІСКА (цалуе яго ў лоб.) На вяселле, разумненькі ты мой. (У залу.) Адзін у майго мужа недахоп: даверлівы надта…
Гучыць марш Мендэльсона.
Як звяры газету выпускалі
Дзейныя асобы:
ВОЖЫК, незадаволены інтэлігент
САРОКА, дзелавая жанчына
ЛІСА, не першай маладосці, але дагледжаная
ВАВЁРКА, юная рамантычная асоба
МЯДЗВЕДЗЬ, начальнік
ВОЎК, “крутаваты” прасцяк
КУРЫЦА, вясковая кабета
Летні лес. В а в ё р к а гайдаецца на арэлях, В о ж ы к ляжыць у гамаку.
ВАВЁРКА (узнёсла).
Я лятаю да аблокаў –
Так высока, так высока…
ВОЖЫК (дражнячы).
Я ляжу у гамаку
Пад зязюліна ку-ку…
ВАВЁРКА.
Памаўчыў бы лепей, Вова.
ВОЖЫК.
А у нас свабода слова.
ВАВЁРКА (злазіць з арэляў).
Добра ў нас. Прырода ўсё ж.
Праганяе спёку дождж.
Значыць, вырастуць грыбы –
Парасонікі нібы.
І хоць сэрца тут пяе,
А чагосьці не стае.
ВОЖЫК.
Знаю, з’ехалі бабры –
Кавалеры і майстры.
(Вылазіць з гамака.)
Што ім нашы елкі, клёны?
Ірванулі да зялёных.
Як ліса перажыве?
Во, бялугаю раве.
Паказваецца засмучаная Л і с а.
ЛІСА.
І нічога не раву я,
Толькі стрымана сумую.
Плакаць – ведай, дружа наш –
Не дае мне макіяж.
ВОЖЫК.
Што ж, ніхто не маладзее…
ЛІСА. Хуліган!
ВАВЁРКА.
Ды ён дурэе.
ЛІСА.
Хай шуткуе не са мной.
А іначай…
ВОЖЫК. О-ё-ёй…
Напужала! О-го-го!
САРОКА (прыляцеўшы).
Вы пра што тут? Пра каго?
ВОЖЫК.
А пра тое, дарагая,
Што праектаў не хапае.
САРОКА.
Што, ёсць спонсары? Цікава.
Для мяне праект – не справа,
Ды з ідэямі праблемы…
ВОЖЫК.
Сталі думаць кепска ўсе мы.
САРОКА.
Ты ж вялікі публіцыст.
Напішы адкрыты ліст,
Фельетон які… Пра тое,
Што таптаць гатоў святое
Наш галоўны…
ВОЖЫК. Ты цішэй!
Тут, у лесе, шмат вушэй.
САРОКА (схамянулася).
Мы забылі пра лісу!
(Ліса сарвала і разглядвае кветачку.)
ВОЖЫК.
І куды я панясу
Свой артыкул? Глупства гэта!
САРОКА.
Я прыдумала! Газету
Трэба ў лесе адкрываць.
ВОЖЫК.
Хто, аднак жа, бабкі дасць?
САРОКА.
Ёсць таварыш на прыкмеце.
Доўга марыў аб газеце.
З а я ц у спартыўнай форме робіць крос, звярнуў да купкі звяроў.
ЗАЯЦ.
Што за сходка без мяне?
ВОЖЫК (усім).
Хай сарока і пачне.
Бабкі – перш, пасля рэклама,
Штат, і аўтары таксама,
Каб прыстойны выбар быў…
ЗАЯЦ.
А я што вам гаварыў –
Што свая патрэбна прэса
Пра жыццё, навіны лесу…