— Тут усе рэчы некалі належалі людзям, якіх хто-небудзь ведаў, — рэпліка прагучала флегматычна. — Але хто прынёс гэтую рэгалію? — я тыцнуў у крыштальную вітрыну, пакінуўшы брудным пальцам чорны развод. — А, гэта? Толькі вось прывалаклі, яшчэ цэннік не выставіў. Нейкі казлабароды. З вачыма як у Раскольнікава. Фамільны рэлікт? Магу за тры цынкі аддаць. — І бародка ў яго была востранькая? — я паспрабаваў намаляваць мефістофелеўскі клінок, але ён зважаў толькі на мае перапэцканыя пальцы. — Востранькая — не востранькая, але трымаўся Раскольнікаў так, што я пералічыў тавар пасля таго, як ён пайшоў.
Гандляр агледзеў мяне так, што я зразумеў: ён пералічыць тавар і калі я пайду. Дрэнная навіна была ў тым, што царства Добрага Цара перайшло ў злыя рукі. Добрая — што самому Цару давялося дасягнуць Горада Сонца.
Адышоўшы ад берага чалавечай ракі, я даў нырца ў плынь, і яна падхапіла мяне, пацягнуўшы паўз гандляроў запечанымі каштанамі, паўз глытальнікаў агню, паўз хлапчукоў, што куляліся пад іспанскі рэп. І стаяў тут белы ў чорных падпалінах мопс, сабаку можна было пагладзіць і паціскаць у руках пяць хвілін за палову цынка, і зрабілася мне праз гэтага мопса сумна, і я паспрабаваў злавіць чый-небудзь прыязны позірк, бо чалавеку ўласціва прыглядацца да твараў, калі ён пачуваецца слабым. Але людзі крывіліся і адварочваліся, ім не падабалася маё перапэцканае аблічча. І прамільгнула думка, што менавіта такім, выпацканым, і трэба спачуваць, калі бачыш іх на сваім шляху. Бо яны самыя безабаронныя, самыя прагныя тваёй цёплай усмешкі.
Святочны натоўп — бессардэчны ў сваёй параднай убранасці. Гэта спаборніцтва модаў, стыляў, фрызур і тэкстур. Людзі ацэньваюцца паводле крыклівай стракатасці, а не па ціхмянай глыбіні ў вачах.
На адной з вольных ад натоўпу выспачак стаяў кіёск, з якога выцякаў водар, што, забіўшыся ў ноздры, спруцяніў маю волю і пацягнуў да сябе, як быка за кольца ў носе. Унутры было як належыць: распаленая да чырвані электрычная спіраль, мясны конус пры ёй і засквараныя абрэзкі, што булькалі ў алеі на корабе з нержавейкі. Побач стаялі латочкі з салатай, крышачку перасушанай бульбай фры, капусткай ды іншымі складнікамі дзёнера. “Буйны — 4 цынкі, малы — 3”, як паведамляла шыльда.
Адчуваючы, што сліна на языку шкварчыць, як абрэзкі мяса ў алеі, я звярнуўся да кухара:
— Салям алейкум, шаноўны гаспадар! Ці магу я спытацца, з якога мяса зроблены ваш ласунак? — Мы бярэм на дзёнеры толькі самую лепшую біякураціну, выкармленую на бульбе ды зерневых сумесях. — Проста пахне так, што… — я зглытнуў. — Бы ў мінулыя часы. І што, ніякіх эрзацаў? — Вы — у Горадзе Святла, бей эфендзі, — гандляр зрабіў жэст у бок мяснога конуса, як быццам прадстаўляючы мне пачэснага грамадзяніна горада. — За валам вас могуць частаваць пацукамі і называць гэта дзёнерам альбо біточкамі з прусакоў і называць гэта кёфтэ, але не ў Горадзе Святла. — Скажыце, а ці ёсць у вас нейкая інструкцыя па абслугоўванні Кавалера Карнавалу? Можа, вы б маглі яго бясплатна накарміць? — я прыняў важны від: расправіў плечы ды разгладзіў штрыфлі паліто так, што з іх зляцела хмарка вугальнага пылу.
Кухар агледзеў мяне, як быццам спрабуючы пазнаць. Ён утаропіўся ў мой твар, бы я быў нясушкай, якую маглі накарміць цвілым праснаком, сапсаваўшы гастранамічныя якасці мяса.
— Кавалер Карнавалу, — я не губляў надзею, — мужчынскае ўвасабленне свята. Мне б хапіла маленькага дзёнера з падвойнай бульбай. Кетчуп, маянэз, цыбулю — не трэба. — Не, бей эфендзі. Пра Кавалера Карнавалу я ніколі не чуў, — ён развёў рукамі. — Даму Карнавалу пазнаць вельмі лёгка. Яна ходзіць на драўляных гэта, якія робяць яе крыху вышэйшай за натоўп. У гэтым годзе гільдыі абралі Дамай дзяўчыну з Пшонак. Якія цынк майняць. Вельмі заможныя, халеры. А вось пра Кавалера Карнавалу чую ў першы раз. У вас ёсць харчовы талон? Ці візітоўка?
Я адмовіў з тым выразам на твары, з якім вандроўнік у пустыні ўсведамляе, што наперадзе ў яго міраж.
— Тады, баюся не магу вас пачаставаць, бо гільдыі не кампенсуюць страты, — апошняе я нават не даслухаў.
Наперадзе над натоўпам узнікла выкананае вінтажным шрыфтам Tall Deco слова “Метраполь”, і заставалася спадзявацца, што адтуль не пагоняць гэтак жа, як толькі што ад кіёска з дзёнерамі.
Трэба адзначыць, блэкаўт заспеў гатэльную індустрыю ў фазе яе апошніх канвульсіяў. Гэтаксама, як і Uber з паслядоўнікамі забіў ідэю таксоўкі, Lonely Planet задушыў ідэю турыстычных агенцый, Airbnb пры дапамозе інтэрнэту расціснуў бізнес, што існаваў даўжэй за літаратуру і тэатр. Калі святло згасла, у свеце заставалася тры тыпы традыцыйных здымных месцішчаў: