На пахаваннi кардонныя дурылкi наладзiлi спробу адчынiць века труны з Акторавым целам. Мiлiцыянты не далi ўскрываць труну i запэўнiлi прысутных, што за чорным мошастам i сасновымi дошкамi ёсць толькi рэшткi тленнага цела, якое даўным-даўно пакiнула творчая душа.
У бабыльскай кватэры Вупыр падпiльноўваў Актора, стаiўшыся ў прыбiральнi. Праз замочную шчылiну ён сачыў, як той разбiраў канапу, як пiў гарэлку, як распранаўся. Вупыр наважыўся высмактаць акторскую кроў даўно, яшчэ тады, калi высочваў свайго смяротнага ворага — тэатральнага крытыка, якi публiчна абражаў род Вупыроў, называючы iх бруднымi. Палюючы на крытыка, Вупыр паклаў вока i на Актораву шыю. I загнаў у тую шыю iклы, калi п’яны Актор спрабаваў заснуць. Толькi з першае спробы Вупыру не ўдалося насмактацца беларускай крывi. Актор ускочыў, скiнуў Вупыра i паспрабаваў уцячы. Кроў свiстала з пракушанай артэрыi. Сiлы iмгненна пакiнулi Актора. Вупыр зацягнуў ахвяру на канапу, дзе i прыпаў распухлымi ад частага смактання вуснамi да Акторавых грудзей.
Вострым, як змяiнае джала, языком Вупыр рассунуў рэбры i працяў чалавечае сэрца. Высмактаўшы ўсё чыста, ён умела замазаў грымам невялiчкiя ранкi на шыi i пад левым саском.
Актора пахавалi ў залаты пясок недалёка ад неагатычнай каплiцы, дзе ўдзень адпачывае Вупыр.
08.03.1996
43 — Нафтавiк
На шашы Мiнск-Мазыр стаяў мужчына ў чорных акулярах. Перад фiрмовым аўтобусам ён ускiнуў руку. Аўтобус спынiўся. На кодабе зiхацеў надпiс "Тэатр моды".
— Вы на свята? — мужчына ўладкаваўся каля дзвярэй на фатэлi-круцёлцы.
— Едзем на Мазырскi нафтаперапрацоўчы камбiнат, — адказала мадэлька ў лiсiным футры.
— Столькi прыгажунь, i ўсе на завод?
— А што дзiўнага? — мадэлька сцепанула плячыма.
На твары ў пасажыра заружавела ўсмешачка:
— Вас, мусiць, нiхто не папярэдзiў, што здараецца з маладымi жанчынамi на камбiнаце?
— Са мною ўсё кепскае ўжо здарылася, — адрэзала прыгажуня ў футры.
— Памыляецеся! Мазырскiя жахi ёсць толькi ў Мазыры.
Мадэлька скептычна пераглянулася з шафёрам. Пасажыр тым часам працягваў:
— На будоўлi камбiната працавала кладаўшчыца. У яе нарадзiлася дзiця. Пра хлопчыкавага бацьку нiхто нiчога не ведаў. Казалi рознае: i што жыд, i што цыган, i што чэчэнец... Пляткарам раты не закрыеш. Плявузгалi i плявузгалi. У радзiльнi дактары адхiленняў i анамалiяў у бязбацькавiча не заўважылi. Кладаўшчыцу выпiсалi. Яна вярнулася ў iнтэрнат. I тут суседзi пачалi скардзiцца, нiбыта па начах з яе пакойчыка чуюцца нялюдскiя крыкi. Кладаўшчыца адмоўчвалася цi даводзiла, што так плачуць звычайныя дзецi. А праз якi месяц яна пацiху некуды з’ехала. Калi камендант iнтэрната зразумеў, што мацi-самотнiца ўцякла i не вернецца, — узламалi пакой i жахнулiся: мэбля, падлога i нават лiштвы былi пагрызеныя, нiбыта бабрыная зграя шалела там цэлы тыдзень. Тады нiхто нават i не падумаў на маленькага бязбацькавiча. А кладаўшчыца, уцякаючы з Мазыра, пакiнула тое пачварнае дзiцятка на сметнiку; бо праз тыдзень пасля нараджэння ў хлопчыка выраслi пацучыныя зубы. Дзiця грызла ўсё чыста. Маладая мацi спачатку навязвала хлопчыка на брызентавыя лейцы, але лейцаў хапала на гадзiну. Жанчына здагадалася прымацаваць да батарэi сабачы ланцуг; тады суседзi i пачулi нялюдскае скавытанне. Мацi навязвала сына, бо баялася, каб не загрыз яе ўначы. А калi зразумела, што неўзабаве не дапаможа i ланцуг, пасадзiла бязбацькавiча ў мех, занесла на сметнiк, укiнула ў кантэйнер, зачынiла, сабрала ў iнтэрнаце рэчы i з’ехала.
А на сметнiку вырасла з таго байструка пачвара, якую мазыране назвалi Нафтавiк, бо бязбацькавiч любiць прагульвацца вакол нафтаперапрацоўчага камбiната. Цяпер Нафтавiк палюе на самотных жанчын. I колькi нi лавiлi гэтага гада, нiчога не атрымалася; Нафтавiк, як здань, няўлоўны. Аднойчы... — Мужчына ў чорных акулярах перарваў апавяданне, папрасiўшы шафёра спынiцца.