13.07.1996
52 — Прастытутка
— Куды я залезла? Дзе мае рэчы? Жах. Так заўсёды: трацiну атрымлiвае ахоўнiк, трацiну — я, палову трацiны — гаспадыня кватэры, астатняе iдзе на тэлефон. За дзесяць даляраў даводзiцца рызыкаваць. А галоўнае: iдыётаў больш, чым разумных, i нашмат больш. Я звычайна не пытаюся, кiм ты працуеш, колькi зарабляеш... А тут кажа: "Я архiтэктар! Ты распранiся i пахадзi па пакоi..." Мне што? Я хаджу. Мне абы не трахацца з такiмi архiтэктарамi. Ён стары, разумееш, узрост ёсць узрост. Са старымi заўсёды непрыемна. Таму я заплюшчваю вочы i стараюся думаць пра iншае. Пра лес, напрыклад. Я нарадзiлася ў Чачэрску. У нас там самыя прыгожыя ў свеце лясы. А я люблю ягады збiраць, у грыбы хадзiць. Тут цяпер паходзiш: праца дурная на холадакамбiнаце, а па суботах -нядзелях — маркiтоўкi. Добра, калi нармальна. Прыйшоў чалавек, заплацiў, уставiў, паторгаўся, спусцiў, памыўся i сышоў. А бывае, трапiцца хворы, i тады: куды я залезла, дзе мае рэчы... Вось месяц таму патрапiла да маньяка. Адразу ехаць не хацелася. Позна, гадзiна ночы. Далёка, Малiнаўка. А ён яшчэ запатрабаваў, каб мы пляшку гарэлкi прывезлi. Не паспела ў кватэру зайсцi, а ён за шыю схапiў i душыць. Цiсне за горла i смяецца, а мой ахоўнiк таксама пачаў рагатаць. Казёл смярдзючы. Маньяк ахоўнiка ў кватэру не пусцiў, сказаў — каб на лавачцы ў двары чакаў. Куды я залезла? Дзе мае рэчы? Выжраў ён гарэлку, наглытаўся таблетак, накурыўся анашы i пачаў лезцi са сваiм чэлесам ды пальцамi ва ўсе мае дзiркi i дзiрачкi. Совае i б’е. Спачатку нямоцна, гуляючы, нiбы ў жарт. А потым як ударыў кулаком у грудзi, над сэрцам — ледзь не зайшлася пад iм. Пачала верашчаць! Божа! Дзе мае рэчы? Як уцячы? Як выбрацца з-пад звяругi. А ён падушку на твар паклаў i трымаў, пакуль я ў цемру не правалiлася. Ачомалася ў ванне. Ляжу ў ледзяной вадзе. Халадэча. Вады ў ванне на самым дне. Ахоўнiк сядзiць на унiтазе i смалiць папяроску. Мудак! Зрэшты, каб не ён, i не жыла б болей. Злупiлi мы з маньяка двайную плату... Трэба ахоўнiка мяняць...
— Разагналася. Каб не я — ляжала б у пяску, на могiлках.
— I добра было б. Цiха. Галава не балiць. Спакойна. Грошы зарабляць не трэба.
— Уставай. Ёсць замова. Мужык, трыццаць гадоў, голас спакойны, цвярозы... Пайшлi.
15.07.1996
53 — Лiфтавiк
Жанчына вырашыла на ўласным целе паспытаць гвалту.
Ужо каторы месяц у горадзе хадзiлi чуткi, што ў лiфтах гвалтуюць жанчын.
I яна надумалася хадзiць уначы па мiкрараёнах i катацца ў лiфтах.
Жанчына шукала прыгодаў i знайшла.
Лiфтавiк, апынуўшыся побач з ахвяраю, хацеў пастрашыць яе густым голасам, папалохаць вялiзнымi рукамi з чорнымi, як у механiка, пазногцямi, крышку памучыць, ну а тады гвалтаваць языком, зубамi i чэлесам. Нiякiх больш жорсткiх дзеянняў у маленечкай, гладка паголенай i наадэкалоненай галаве не планавалася.
Толькi ахвяра на першае памкненне Лiфтавiка адказала радаснай згодаю:
— Давай! Гвалтуй! Катуй!
Жанчына прагнула, каб Лiфтавiк мучыў i ўваходзiў у цела рукамi, чэлесам i языком.
Лiфтавiка раз’ятрылi паводзiны разбэшчанай жанчыны. Ён душыў яе сваiмi лапамi з абламанымi пазногцямi.
Жанчына супрацiўлялася, бiла абцасамi ў сценкi i сапсавала пульт кiравання. Лiфт захрас мiж паверхамi. Жыхары пачулi енкi i валтузню.
Брыгада выклiканых мiлiцыянтаў прыехала iмгненна.
На падлозе растрыбушанага лiфта сядзела жанчына з пераламанай шыяю. Гвалтаўнiка не было вiдаць. Ён зрабiўся плоскiм, як лiст паперы, i схаваўся за таблiчку з iнструкцыяй карыстання самым распаўсюджаным у свеце грамадскiм транспартам — лiфтам.
18.08.1996
54 — Бульварнiк-2
Сюжэт бульварнага рамана расказваў мне псiхiчна хворы лiтаратар, якi пайшоў у гандляры кнiгамi, каб самому не пiсаць народнае чытво. Вырашыў застацца сумленным у творчасцi. Ён гандлюе белетрыстыкаю, складае куртуазна-маньерыстычныя вершы; а ў рана аблыселую голаў наведваюцца сюжэты бульварнага зместу. Каб дабро не гiнула, душэўны паэт пераказаў мне сюжэт з кепскiм фiналам...