Ogień nad otchłanią [A Fire Upon the Deep - pl]

— Jest coraz jaśniejsze i głośniejsze! — krzyknął Jaqueramaphan. — Myślę, że spadnie na tamte wzgórza, na wybrzeżu.

Wędrownik zebrał się w ścisłą grupę i puścił się biegiem w kierunku zachodnim, krzycząc coś do pozostałych. Podejdzie najbliżej, jak tylko to będzie możliwe i bezpieczne, i przyjrzy się temu zjawisku. Nie patrzył już więcej w niebo. Obiekt świecił zbyt mocno. Sprawiał, że w środku dnia wszystko wokół rzucało długie cienie!

Przebiegł jeszcze pół mili. Tajemnicza gwiazda wciąż była na niebie. Nie przypominał sobie, aby kiedykolwiek widział gwiazdę spadającą tak wolno, aczkolwiek te największe powodowały straszliwe eksplozje. W rzeczywistości w życiu nie słyszał żadnych opowieści od nikogo, kto byłby tak blisko podobnych zjawisk. Gdy zdał sobie z tego sprawę, nieposkromiona ciekawość nagle gdzieś się ulotniła. Rozejrzał się na wszystkie strony. Po Presforze nie było najmniejszego śladu, Jaqueramaphan kucał obok znajdującego się nieopodal głazu.

A światło było tak mocne, że w miejscach, gdzie nie chroniła go odzież, Wickwrackrum czuł ogromne ciepło. Hałas dobiegający z nieba przyprawiał go o ból. Wędrownik skoczył za kraniec skarpy, potoczył się w dół, stanął niepewnie na nogach, po czym upadł, chroniąc się za stromymi skalnymi ścianami. Był teraz zasłonięty, na jego ciało padały już tylko promienie słońca. Druga strona doliny jaśniała wielkim blaskiem, ostre cienie poruszały się wraz z lecącym za jego plecami obiektem. Rumor wciąż stanowił serię niskich dźwięków, lecz teraz zagłuszał już odgłos myśli. Potykając się, Wędrownik przeciął zagajnik i nie spoczął, dopóki nie poczuł, że chroni go sto jardów lasu. To zdawało się wystarczać, jednakże nie dawało ochrony przed rosnącym hałasem, który wciąż narastał i narastał.

Na szczęście na parę chwil stracił przytomność. Kiedy przyszedł do siebie, dźwięk już zniknął. Jednakże dzwonienie, jakie pozostawił mu w tympanach, sprawiało, że nie mógł zebrać myśli. Oszołomiony zaczął iść, potykając się. Wydawało mu się, że pada deszcz… tyle że niektóre kropelki dziwnie świeciły. Tu i ówdzie w całym lesie pojawiały się małe płomienie. Ukrył się pod gęstymi koronami drzew, do chwili kiedy z góry przestały spadać kawałki rozpalonej skały. Płomienie nie zdołały się rozprzestrzenić. Lato było stosunkowo wilgotne.

Wędrownik leżał cicho, oczekując nowego deszczu gorących kamieni bądź kolejnego hałasu. Ale nic takiego nie nastąpiło. Wiatr poruszający koronami drzew ucichł. Znów słyszał odgłosy ptaków, skwierczy i świderników. Wyszedł na skraj lasu i rozejrzał się. Poza ogromnymi połaciami spalonego wrzosu wszystko wyglądało całkiem zwyczajnie. Ale obszar, jaki mógł ogarnąć wzrokiem, był nader ograniczony. Widział wysokie zbocza doliny i kilka szczytów wzgórz. Ha! Trzysta jardów dalej, w górze stoku, siedział Skryba Jaqueramaphan. Większość jego członków przycupnęła w dziurach i nieckach, ale kilku innych patrzyło w stronę miejsca, gdzie musiała upaść gwiazda. Wędrownik zmrużył oczy. Skryba na ogół sprawiał wrażenie straszliwego bufona. Ale czasami wydawało się, że to tylko przykrywka; jeśli naprawdę był szaleńcem, to obdarzonym iskierką geniuszu. Nie jeden raz Wiek miał okazję widzieć go z dali, jak manipulował w parach jakimś dziwnym przyrządem… Podobnie było teraz: jego towarzysz podróży trzymał przed sobą długi przedmiot, którego cieńszy koniec kierował ku oku.

Wickwrackrum wyczołgał się z lasu, trzymając się w zwartej grupie i starając się jak najmniej hałasować. Wspinał się ostrożnie, omijając skały, prześlizgując się od jednego porośniętego wrzosem pagórka do drugiego, aż w końcu zbliżył się do stoku i zatrzymał w odległości pięćdziesięciu jardów od Jaqueramaphana. Był tak blisko, że mógł słyszeć, jak tamten myśli. Gdyby zbliżył się jeszcze bardziej, Skryba na pewno by go usłyszał, mimo że poruszał się w całości i zachowywał najciszej, jak mógł.

— Psst! — zasygnalizował swą obecność Wickwrackrum.

Szok wywołany zaskoczeniem sprawił, że pomruki i pochrząkiwania natychmiast ustały. Jaqueramaphan pospiesznie wepchnął tajemniczy przyrząd obserwacyjny do swego bagażu i także skupił się w zwartą grupkę, starając się myśleć jak najciszej. Przez moment wpatrywali się w siebie nawzajem, a następnie Skryba wykonał kilka śmiesznych gestów, wskazując swoje tympany na ramionach. Posłuchaj.

— Czy potrafisz porozumiewać się w ten sposób? — dobiegły go bardzo wysokie tony, przy których użyciu nie wszyscy potrafili rozmawiać i które pozostają niesłyszalne dla uszu wychwytujących tylko niskie dźwięki. Konwersacja za pomocą wysokich tonów mogła być bardzo trudna, ale gwarantowała możliwość ukierunkowania strumienia mowy na wybranego rozmówcę, a przy tym dźwięk rozchodził się na bardzo niewielką odległość, nikt inny więc nie mógłby ich usłyszeć. Wędrownik kiwnął głową.

— Wysokie tony nie stanowią problemu. — Cała sztuka polegała na wydobywaniu tonów jak najczystszych, aby nie powodować nieporozumień.

— Wychyl się za skraj zbocza, kolego pielgrzymie. Mamy tam rzecz całkiem nową pod słońcem.

Wędrownik podszedł kolejne trzydzieści jardów w górę, cały czas rozglądając się na wszystkie strony. W oddali mógł dojrzeć cieśniny, lśniące w popołudniowym słońcu ostrym, srebrnym blaskiem. Za nim północna strona doliny tonęła w cieniu. Wysłał jednego członka naprzód, aby omijając małe pagórki wspiął się wyżej i spojrzał w dół na równinę, na której wylądowała gwiazda.

Boży Chór, pomyślał sobie (bardzo cicho). Posłał drugiego członka, aby spojrzeć na nowe zjawisko pod różnymi kątami. Obiekt wyglądał jak wielka chata z glinianej cegły, ustawiona na podpórkach… Ale to była gwiazda, która spadła z nieba: ziemia pod nią jaśniała matowym, czerwonym kolorem. Zasłony mgły podnosiły się z podmokłego wrzosowiska rozpościerającego się dookoła. Bryły rozkopanej ziemi leżały rozrzucone promieniście wokół miejsca, gdzie stała.

Kiwnął głową na Jaqueramaphana.

— Gdzie Presfora?

Skryba wzruszył ramionami.

— Założę się, że została w tyle. Cały czas staram się ją odszukać… Ale czy widzisz innych żołnierzy z zamku Ociosa?

— Nie! — Wędrownik spojrzał na zachód od miejsca lądowania. Zauważył ich. Byli o jakąś milę od miejsca, w którym stał. Mieli na sobie maskujące mundury i czołgali się na brzuchu po pofałdowanym terenie. Dostrzegł co najmniej trzech żołnierzy. Potężnie zbudowani, każdy z nich był szóstakiem.

— Jak udało im się dostać tutaj tak szybko? — Spojrzał na słońce. — Nie mogło upłynąć przecież więcej niż pół godziny, od kiedy wszystko się zaczęło.

— Mają szczęście. — Jaqueramaphan podszedł do skraju zbocza i także spojrzał w tamtym kierunku. — Założę się, że byli już na stałym lądzie, kiedy gwiazda spadła. Cały ten obszar to terytorium Ociosa. Muszą mieć patrole. — Przycupnął tak, że ci w dole mogli zobaczyć już tylko dwóch członków. — To oddziały zasadzkowe.

— Nie wydaje mi się, żebyś był uszczęśliwiony tym spotkaniem. Przecież to twoi przyjaciele, pamiętasz? Właśnie przybyłeś tutaj, by ich odwiedzić.

Skryba ironicznie przekręcił głowy.

— Dobra, dobra. Nie zgrywaj się. Na pewno od początku wiedziałeś, że nie jestem zwolennikiem Ociosa.

— Domyślałem się.

— W każdym razie gra skończona. Czymkolwiek jest to, co spadło na ziemię dzisiejszego popołudnia, więcej jest warte niż… niż wszystko, czego mogłem się dowiedzieć na Ukrytej Wyspie.