kun la Ligo Esperanto tiu ĉi kanto havas nenion komunan.
N-ro 31. paĝ. 57
A1 niaj abonantoj
Kun la nuna numero finiĝas la unua jaro de eldonado de nia
gazeto. Ne facila estis por ni tiu ĉi jaro; diversaj cirkonstancoj ne
lasis nin labori tiel, kiel ni volis; sed nun ĉiuj malhelpoj estas jam
forigitaj, nia afero iras denove regule kaj bone kaj kun trankvila animo
ni povas nun rigardi en la estontecon. Ni ĉiam senlace laborados
por ‘nia afero kaj ni ne dubas, ke ankau ĉiujn amikojn de nia afero
ni ĉiam fidele 1 trovos sub nia standardo.
A 1 tiuj niaj abonantoj, kiuj pagis por unu jaro, ni permesas al
ni memorigi, ke ilia tempo de abonado finiĝis kun tiu ĉi numero kaj
ni atendas de ilia flanko novan abonon. De Januaro 1891 ni akceptados abonon nur por tuta jaro kaj tial la abonantoj, kies tempo de
abonado nun finiĝis, faros la plej bone, se ili sendos nun la abonan
pagon ĝis la fino de 1’ jaro 1891 (4 markoj 60 pfenigoj aŭ 2 rubloj).
Tiu ĉi maniero estos la plej oportuna ne sole por ni, sed ankaŭ por
niaj abonantoj. La abonantojn, kiuj, ne sciante ankoraŭ pri la nova
ordo, sendis jam la pagon pli ol ĝis Januaro 1891, t. e. ekzemple ĝis
Aprilo, Julio aŭ Oktobro, ni petas, ke ili alsendu ankoraŭ la mank-antan pagon ĝis la fino de 1891, por ke ni povu de nun ĉiam kal-kuladi de Januaro ĝis Januaro, ne devante konduki kalkulojn kun tre
malgrandaj sumetoj por ĉiu kvaronjaro aparte.
A 1 tiu ĉi numero estas aldonita, kiel aparta folieto, la nomaro de
ĉiuj abonantoj, kiuj pagis al ni por la kvara ^/4 jaro (No. 10, 11 kaj 12).
N-ro 32. paĝ. 57—58
z Pri la Ligo 2
Apenaŭ en la No. 3 montriĝis mia invito fondi Ligon, mi komencis ricevadi de multaj flankoj avertojn kontraŭ tiu ĉi paŝo. Sinjoroj
Einstein, Grabowski, de Wahl, de Majnov, Geoghegan, sinjorino Olga L.
kaj multaj aliaj penis deturni min de la fondado de Ligo, memorigis
al mi la malfeliĉan sperton de la Akademio Volapŭka kaj la danĝeron,
kiun la multkapeco alportus al nia juna afero. „La paca natura vojo u ,
ili skribis, „laŭ kiu nia afero iris ĝis hodiaŭ, estas la plej bona, kaj
oni ne devas riski novaĵon, se la malnovaĵo estas bona“ … „La
,Esperantisto‘ estas nia plej bona Ligo; ĝi kolektas ĉirkaŭ si ĉiujn
amikojn de nia afero, ĝi montras al ili, kion fari, kaj ĝi ligas inter
82
tiel! 2 fino de V artikolo II. 22.
,La Esperantisto w 1890. — • N-roj 30—32
si iliajn apartajn fortojn al unu forto multe pli bone ol ĉiuj paragrafoj u … „Libere kunigitaj per la centra organo, sendependaj unuj
de la aliaj, ni prezentos militistaron multe pli ordan ol ĉia Ligo, kaj
tiu ĉi militistaro estos paca interne kaj paca ekstere kaj permesita
en ĉiu lando, dum Ligo oficiala renkontos malfacilaĵojn en kelkaj
landoj, enkondukos nian aferon kredeble en suspekton ĉe la registaroj
kaj baldaŭ kelkaj tre gravaj landoj estos absolute fermitaj por nia
laborado*… „La sola rezultato de la ,Ligo‘ estos, ke ĝi ligos al ni
mem la manojn” … k. c. k. c. Mi sentis jam mem, ke mi faras paŝon
iom danĝeran kaj eble submetas propramane dinamiton sub nia tuta
konstruo. Tamen malgraŭ Ia avertoj mi estis ankoraŭ tro optimista
kaj mi pensis, ke, transdonante la sorton de nia afero al Ligo, ni fermus
la buŝon al tiuj, kiuj pensas, ke ili ĉion farus pli bone, ni donus per
tio ĉi forton al nia afero, gardante ĝin samtempe per bone pripensita
kaj ĉion antaŭvidanta Regularo de ĉiu danĝero. Sed bedaŭrinde la
sperto baldaŭ montris tute alion. Apenaŭ la Regularo estis presita,
en nia afero, ĝis nun tiel paca kaj regula, tuj komenciĝis malkompreniĝoj, disputoj kaj malagrablajoj — ne sole post la preso de la
Regularo, sed ankoraŭ en la tempo de la presado mem. Jam la presado mem estis ligita kun eraroj kaj malkompreniĝoj, kiuj devigis
perdi multan tempon kaj laboron por klarigado kaj rebonigado kaj
lasis post si nebonan impreson. Ne estis ankoraŭ kreitaj la oficoj
administraj, kaj jam multaj volis esti administrantoj; nenio estis ankoraŭ farita, kaj jam multaj estas malkontentaj aŭ ofendiĝis, ke oni
forgesis pri ili en la Ligo; la kaso de la Ligo estas ankoraŭ mal-plena, kaj jam kelkaj timas, ke la mono publika estos perdita aŭ ne
bone uzita. Finon al tiuj ĉi malagrablaĵoj ni eĉ ne povas antaŭvidi,
ĉar kun ĉiu paŝo kredeble kreskos la nombro de la malkontentuloj.
Tiel en mallonga tempo malutilon, malagrablaĵojn kaj danĝeron
la Ligo alportis al ni jam en sufiĉa grado. Nun estas la demando,
kion bonan alportis la Ligo? Ĉu ĝia utilo kovris aŭ promesas iam
kovri ĝian malutilon? La sperto bedaŭrinde respondas al ni: „Ne,
la utilo de la Ligo ne kovris eĉ centan parton de ĝia malutilo“. Ni
atendis, ke la Ligo plaĉos al niaj amikoj, ke la voko de la Ligo, aŭdita per unu fojo en ĉiuj urboj kaj urbetoj, kie loĝas niaj amikoj,
elkreskigos en la daŭro de kelkaj monatoj multajn klubojn kaj de
ĉiuj flankoj al la kaso de la Ligo venos riĉaj sumoj, kiuj donos al
nia afero forton multe pli grandan ol ĝi havis ĝin hodiaŭ. Sed kion
ni vidas? La amikoj silentas; ekster la ofero de sinjoro T. (kiu sendis
sian oferon al la bontrovo de la aŭtoro ankoraŭ antaŭ la fondo de
r Ligo kaj kiu sendus ĝin sekve ankaŭ sen la ekzistado de la Ligo),
la sumo de ĉiuj alsenditaj oferoj ne sole ne pligrandiĝis, sed ĝi prezentas absolutan nulon en komparo kun la oferoj, kiuj estis alport-itaj al nia afero ĝis nun.
6*
83
II. A. Gazetartikolojfel
Per unu vorto, kiel ajn malagrabla 1 ĝi estas, ni devas konfesi, ke
ŝajnas al ni, ke la „Ligo a estas infano malvive naskita. Ne estas
ankorau tempo diri ion difinitan pri la Ligo, nek por 2 , nek kontrau,
kaj iam poste ni eble ankoraŭ revenos al tiu ĉi demando; sed nun
ni devas ankoraŭ nin gardi fari ian paŝon decidan, antaŭ ol la demando estis bone pripensita kaj priparolita. Tiel la nuna stato de la
demando estas:
1 . La Ligo ankoraŭ ne ekzistas.
2. La Regularo donita en la No. 6 de la „Esperantisto“ estas nur
projeklo; ankaŭ mia propra Regularo, kies prineipojn mi supre
klarigis, estas nur projekto.
3. La ordo en nia afero restas ankoraŭ en ĉio tute tiu sama, kiel
ĝi estis antaŭ la propono en la No 3 de nia gazeto.
4. La sumoj de mono, kiuj ĝis nun envenis en la provizoran kason
de la Ligo, restas en la dispono de la klubo Nurnberga, kiu povas
ilin uzi por la celoj de nia afero laŭ sia propra bontrovo kaj sciigos
per la „Esperantisto“ la manieron, en kiu ĝi ilin uzis.
5 . Personoj, kiuj volas fari oferojn por nia afero, povas sendi
sian monon laŭ sia propra plaĉo aŭ al L. Zamenhof, aŭ al Chr. Schmidt,
aŭ al iaj aliaj personoj, kiuj esprimis la deziron entrepreni ion por
nia afero. La ricevantoj de oferoj donadas en la „Esperantisto“ kalkulon pri la uzita mono.
6 . La lingvo mem restas tute sendependa de ia persono aŭ institucio; ĝi estas komuna apartenaĵo de ĉiuj esperantistoj kaj progresas laŭ vojo natura, kiel ĉiuj aliaj lingvoj. La lingvo ne estas
fermita kontraŭ novenkondukaĵoj; sed, kiel en ĉiu alia lingvo, la
ennovaĵoj estas farataj sub la persona respondeco de iliaj aŭtoroj.
Ĉiu nova formo estos nomata bona kaj regula nur tiam, kiam ĝi estos
akceptita kaj uzata de la plejmulto de la skribantoj.
Tamen vidinte, ke kelkaj amikoj ne bone komprenas tiun ĉi sen-dependecon de la lingvo kaj liberecon de la stilo, mi uzas nun la
okazon por diri pri ĝi kelkajn vortojn. E 1 la cirkonstanco, ke mi