Лашковіч страсна абурыўся. Канечне, з-за асабістай (а можа, не толькі з-за асабістай) непрыязі да Фрунзе, Мяснікова i іхніх калег, а Алесь, слухаючы, у гэтую хвіліну нечакана ўспомніў бальшавіка Юрыя Казлова, які перад вайною адбываў ссылку ў іхняй вёсцы i памёр там зусім малады. Вось каб дажыў той добры чалавек да гэтага дня! Вось парадаваўся б!
На вузкай Петраградскай вуліцы да вядомага мінчукам цаглянага дома № 6 няможна было падступіцца: вуліцу запрудзілі вайскоўцы (гэта былі сёння вызваленыя з турмы i толькі што ўзброеныя вінтоўкамі i кулямётамі франтавікі i бальшавікі, якія з гэтай хвіліны станавіліся 1-м рэвалюцыйным палком імя Мінскага Савета).
Гэты полк, дзе, здаецца, было каля дзвюх тысяч чалавек, пільна скіраваў позіркі на балкон невысокага дома Саветаў — там зноў вісеў лозунг «Уся ўлада Саветам!», а на балконе стаялі Ландар у цывільнай апратцы i прапаршчык Мяснікоў.
Цяпер вось прамаўляў Мяснікоў — чалавек невысокі, каранасты, але з гучным голасам. Тое, што ён гаварыў, добра чулася тут.
— ...Такім чынам, таварышы, вы становіцеся апораю Савета i маладой Савецкай улады...— абапіраючыся абедзвюма рукамі на поручань, патлумачыў ім іхні клопат Мяснікоў.— А цяпер пра тое, што дзеецца ў Мінску. Штаб фронту не ўмешваецца ў падзеі, прызнаў у Петраградзе i тут Савецкую ўладу, прыняў нашых камісараў — Шчукіна i Цалукарава. Мы будзем сачыць за палітычным духам, а штаб будзе займацца аператыўнай баявой работай. Франтавы камітэт пакуль, на жаль, супраць перавароту, i нам, бальшавікам, мусіць, прыйдзецца выйсці з яго. Для таго, каб замацаваць Савецкую ўладу, распаўсюдзіць яе па ўсім краі, каб не дапусціць войскі на Петраград, мы на днях утворым Ваеннарэвалюцыйны камітэт Заходняй вобласці i фронту. Ён возьме тут уладу ў свае рукі.
Ніхто, не зважаючы на дробны дождж, нават не варушыўся, хоць амаль усе былі ў гімнасцёрках — тыя намоклі ўжо i пацямнелі.
Лашковіч ткнуў Алеся локцем: хадзем адсюль!
— Вось як трэба браць уладу! — нервова прамовіў.— Рашуча! А мы...— зморшчыўся.— Баімся i грызёмся адзін з адным — хоць бы не зажадаць вялікага... Усё просім дужых свету гэтага зміласцівіцца i даць падачку!
Алесь нічога не адказаў. Лашковіч замаўчаў i задумаўся. Ён, трэба сказаць, апошні час высільваўся, стараўся сам зрабіць за дзесяцярых: да слова, на пачатку верасня ездзіў у Кіеў на з'езд Украінскай Цэнтральнай рады i дабіўся, што там агаласілі i рэзалюцыю «Пра беларусаў», у якой патрабавалася ад Часовага ўрада даць аўтаномію Беларусі. У канцы месяца разам з Васілевічам, Мухам i іншымі быў у Маскве на Першым Беларускім з'ездзе, дзе думалі знайсці адну для ўсіх нацыянальных сіл платформу. Але не знайшлі. Яны, мінчане, калі астатнія не згадзіліся на іхняе лідэрства ў руху, а таксама адмовіліся ад ідэі аўтаноміі, падбілі БСГ пакінуць з'езд у знак пратэсту. Якраз па волі Лашковіча 15 кастрычніка склікалі другую сесію Цэнтральнай рады, перайменавалі яе ў Вялікую раду, далучылі да сябе членаў Беларускай рады Заходняга фронту i выбралі камісію, якой даручылі весці дзяржаўныя справы. Праўда, за гэты тыдзень з паловаю камісія яшчэ не паспела штосьці зрабіць.
Урэшце ваўсю заявіў сябе Лашковіч на Трэцім з'ездзе БСГ, што пачынаў работу 14 кастрычніка ў Мінску. З'езд з першых хвілін павёўся бурна: запалемізавалі левыя i правыя. Адны нападалі на «згодніцкую палітыку ЦК БСГ, на контррэвалюцыйную дзейнасць буржуазных нацыяналістычных суполак», другія абараняліся i абвінавачвалі тых у «страце нацыянальнага пачуцця». Спрачаліся не толькі пра нацыянальнае, але i пра зямельны, рабочы пункты праграмы, пра беларускае войска. Левыя дабіваліся, каб яны «адмовіліся ад блоку з буржуазнымі партыямі i асудзілі палітыку Часовага ўрада», правыя, а сярод ix найбольш агрэсіўнічаў Лашковіч, намагаліся прыглушыць гэтыя «крайнасці».
Спрэчкі давялі да таго, што 18 кастрычніка наэлектрызаваныя дэлегаты пачалі адзін за адным пакідаць залу, выкрыкваючы папрокі: левыя — правым, правыя — левым. У гэты ж дзень Лашковіч сур'ёзна счапіўся з Гартным i Бурбісам, лічачы, што якраз тыя звыш меры левыя, «аслабляюць нацыянальны рух».
— Ну што ж, пабачым, як бальшавікі справяцца...— пасля зацяглага маўчання прамовіў Лашковіч. Мусіць, сказаў уголас тое, пра што найбольш уражана, а то i хваравіта думаў у гэтыя хвіліны.— Разам з уладаю яны ўхапілі i ўсе жахі Расіі...