— А чаго мне не быць жывым, мама? — пажартаваў, бачачы, што напужаныя i гаспадары.
— Мы цэлы дзень сядзім, хлопец, i аж калоціць нас: пачнецца страляніна ці не?! — сказаў гаспадар, былы пуцеец.— Гэтулькі ж сёння нагналі ў Мінск войска! Дык мы i падумалі: будзе сёння бой. Свае са сваімі паб'юцца. За паліціку.
4.
Радкі з дзённіка Максіма Лашковіча
«28 кастрычніка
Сёння пачаў засядаць у «камітэце ратавання».
Мяне запрасілі сюды ад Вялікай беларускай рады, Скуранога — як «віднага нацыянальнага дзеяча».
Сядзелі, гаварылі доўга, ледзь не ўвесь светлы дзень, але амаль нічога талковага не рашылі.
Дзеля чаго, скажам, трэба было гадзіны са дзве, а то i тры таўчы ваду ў ступе пасля рэплікі эсэра Злобіна? Гэты Злобін падхапіўся на самым пачатку i з пенай на губах залямантаваў, што яго, «единственного и полномочного представителя революционно-демократического правительства в области», прызнанага Мінскім Саветам, арыштаваў патруль Ваенна-рэвалюцыйнага камітэта за тое, што ён раздаваў лістоўкі-заклікі сваёй партыі. Гэтым ён кінуў запаленую запалку ў порах. Выбухнуў шум, крык, i многія, надта эсэры, ледзь не з кулакамі накінуліся на дэлегатаў Мінскага Савета Алібегава i Пярно: вы — парушальнікі пагаднення, двудушнікі!
Пасля процьму часу патрацілі на тое, каб Злобін зачытаў тую лістоўку, патлумачыў яе i каб Алібегаў даў адказ.
Я ўпершыню ўбачыў гэтага чарнявага каўказца (ён старшыня Мінскага камітэта РСДРП (б), член Выканкома Мінскага Савета i бюро яго бальшавіцкай фракцыі), але здзівіўся: гэты сын людзей з «гарачай» крывёю надзіва разважлівы, спакойны. Непарушна выслухаўшы эсэраўскі лямант, ён падняўся i спакойна сказаў, што Мінскі Савет абараняе ўсе пункты пагаднення, сочыць за ладам у горадзе, затрымлівае падбухторшчыкаў. Таму i Злобіна затрымалі, бо ў лістоўках, што ён раздаваў, антыбальшавіцкі i антысавецкі настрой. Але калі даведаліся, хто ён, адпусцілі. Мінскі Савет, верныя яму войскі, перасцярог Алібегаў, i далей будуць лаяльныя, але непахісныя да парушальнікаў ладу i пагаднення.
Пасля гэтага шум, лямант апалі. Затым задыскутавалі пра іншае: калі ёсць «камітэт ратавання» i яму далі ўладу на Заходнім фронце, дык патрэбен ці непатрэбен гэты Рэўком? Правыя меншавікі Жданаў i Калатухін, правыя эсэры Несцераў i Мікалаеў дабіваліся, каб распусціць гэты Рэўком, левы меншавік Штэрн, бундаўцы Вайнштэйн, Марахавецкі, Парэль, наадварот, згаджаліся, што гэты Рэўком можа быць як сувязное звяно i падмога.
Па тым, як усцешна блішчэлі вочы ў Алібегава i Пярно, я адчуў: тыя радаваліся, шго ў «камітэце ратавання» рознагалосіца. Яны будуць падкідаць жарок адным i другім, спажываць сітуацыю...
29 кастрычніка
Цэлы дзень таўклі ваду ў ступе пра рознае побытавае. Але ўвечар успыхнула баталія.
Калі ўжо меліся разысціся, нечакана ў залу ўбеглі Жданаў i Злобін. Жданаў адразу ж запатрабаваў слова для «внеочередного заявления». Старшыня пасяджэння, Вайнштэйн, перапыніў сход i дазволіў камісару Заходняга фронту выступіць.
— Паны! Грамадзяне!—узбуджана, крыкліва залапатаў Жданаў.— Мы рабілі ўсё, каб выратаваць рэвалюцыю, асцерагаемся лішняга кровапраліцця, сумленна стрымліваем сваё слова, а вось Мінскі Савет гуляе з намі ў кошкі i мышкі. Ёсць звесткі: ён збіраецца арыштаваць нас усіх i разграміць штаб Заходняга фронту. Я сам толькі што бачыў: па горадзе выстаўляюцца пікеты Мінскага бальшавіцкага палка, а сам полк, навёўшы зенітныя гарматы, ужо рухаецца на штаб. Я патрабую: неадкладна даць загад нашым войскам даць адпор, a ўвесь Мінскі Савет арыштаваць...
Пасля яго гэтых слоў завіраваў такі гармідар, што аж заклала ў вушах ад крыку. Можа, чалавек з дваццаць у адзін голас запатрабавалі слова. Алібегаў i Пярно (гэты прыбалтыец, як я ўведаў, член Выканкома Мінскага Савета i член Мінскага камітэта РСДРП (б), камісар збройных майстэрняў 10-й арміі, i якраз ён памог узброіцца палку Мінскага Савета) збялелі.
Калі Вайнштэйн упрасіў залу суцішыцца i павёў сход, то ўзбуджаныя прамоўцы (эсэры Пашкевіч, Мікалаеў, Несцераў) былі за тое, што i Жданаў,— каб арыштаваць Мінскі Савет, а яго полк раззброіць. Можа, пад усіхныя эмоцыі галасавалі б ужо за такую пастанову, каб не гэты мудры Штэрн. Ён параіў паслухаць, што i як будзе тлумачыць Алібегаў альбо Пярно, а пасля ўжо ўсё рашыць.
Алібегаў пачаў адварочваць гэтыя «здрадніцкія» абвінавачванні ад Савета, папрасіў, каб яму i Пярно дазволілі сазваніцца i пагаварыць з Ландарам, а таксама выйсці адгэтуль i праверыць, што за пікеты выстаўлены ў горадзе.
Пасля такога слова разважлівага Алібегава зала пацішэла, але Мікалаеў усё роўна не мог суняцца, крычаў: «Не трэба верыць Савету! Варта паслаць з яго дэлегацыяй i некага з нас». Пасля доўгіх дэбатаў паслалі яго, Мікалаева, i Алібегава.