На Янкаву радасць, неўзабаве моладзь узбудзілася зноў выйсці з хаты на двор, яшчэ паскакаць — бацька выбег паперадзе ix, павесіў над дзвярыма закрыты ліхтар, вымкнуліся музыканты, зайгралі на баяне, на скрыпцы, цымбалах i трубцы.
Таксама вылезшы з-за стала, Янка пакінуў Анельку ў хаце, а сам з палёгкаю ўздыхнуў, хутка выйшаў на двор астудзіцца i пакурыць. Там сцяну хаты i плот абляпілі старыя кабеты (многія мужчыны засталіся ў хаце), а пасярод двара скакалі польку маладыя, у тым ліку i іхні Алесь з Волькаю.
Хоць ужо надыходзіла піліпаўская часіна, але было цёпла.
Толькі Янка сабраўся закурыць, як з хваляваннем убачыў: пляскаючы свату па руках, з сянец выскачыла Зося (дзядзька Стась, мусіць, залавіўшы яе там, згроб i цярнуў шчакою па яе шчацэ).
Гэта адразу згледзелі Янкавы суседкі, Касцюкевічыха i Буднічыха, тут жа абгаварылі свата:
— Вой, каб ты згарэў! Яшчэ дзевак мацае!
— А чаму такую не памацаць?!
Зося, звузіўшы вочы i ганарліва азірнуўшы ўсіх, накіравалася да яго, моцна шчыпанула за бок, а пасля, нібы нічога не здарылася, пусцілася ў скокі. Адна, трымаючыся за paгi накінутай на плечы белай хусткі.
Старыя кабеты ўжо накінуліся на яе:
— Брыдка гэтак маладой бабе напівацца!
— З гора насцябалася!
— Якое там гора! Распуста!
— Што вы хочаце?! — запыніўся каля кабет i пачаў ушчуваць ix дзядзька Стась.— Усе вы, кабеты, такія: калі маладыя, дык у вас вялікая хэнць i капрызы, a калі старыя, дык злосць i буркатня...
— А вы, мужчыны? — не сумелася Касцюкевічыха.— У вас i на старасці дур у галаве!
Янка, каб не слухаць абгаворы, лагодныя спрэчкі, каб не паказаць, што стаіць блізка i ўсё чуе, мінуў ix i запыніўся ў канцы двара, аж каля брамкі.
Зося, натанцаваўшыся (канечне ж, не з радасці), кінулася, абвісла непадалёку на плот, а пасля, адпачыўшы i зноў згледзеўшы яго, даволі гучна прамовіла:
— Хадзем на наша месца...
— Добра. Ідзі,— прашаптаў ён, перасцерагаючы, што i яна павінна паводзіцца абачліва. Людзі ўсё бачаць i чуюць.
Яна, наўмысна цярнуўшыся аб яго, выйшла з двара i неўзабаве схавалася ў цемені. Янка пачакаў, калі танцоры перавядуць дыханне i пачнуць зноў скакаць, а пасля шмыгнуў са двара i, лічачы, што яго знікненне ніхто не заўважыў, пашыбаваў па дарозе да Могліц.
Вунь ужо цьмяна каля цёмнай сцяны хвойніку святлеецца яе белая хустка. Наблізіўся — Зося адразу ж упала на грудзі, сашчапіла рукі на яго шыі. Прытулілася ўсім целам.
Нейкі час гарнулася i не то ціхенька стагнала ад сваіх пакут, што грызлі душу гэтыя дні, не то цешылася, што яны ўрэшце змаглі вызваліцца, сустрэцца i прытуліць адно аднаго.
— Не магу, Яначка...— потым паскардзілася.— Як пагляджу, што гэтая лупатая каза табе дасталася — дык сэрца млее!
Ён маўчаў, гладзіў яе плечы, што ўздрыгвалі.
— Ці ты, можа, рады? — нечакана адхілілася i ўся мігам перамянілася.— Багаты ж будзеш...
— Каменем на сэрца мне гэтае багацце...— уздыхнуў, прытуліў яе i зноў сціснуў у абдымку.— Ідзе вяселле, усе цешацца, гуляюць, а мне здаецца, што гэта не я жанюся... Зірну на яе — жыць не хочацца...
— Дык што цяпер? — запытала.— Скончылася ўсё ў нас?
— Чаму скончылася? Гэта — як мы самі захочам...
— А раптам ты звыкнешся? — жахнулася.
— Не.
— А гэтую ноч...— прамовіла перабівістым голасам.— Ужо ж разам будзеце... Муж i жонка...
— Не хачу я гэтай ночы...— адказаў.— Нямілая яна мне...
Вярнуўшыся ў свой двор, Янка ўбачыў: музыкаў, танцораў ужо няма, стаіць, курыць i гамоніць каля сянец некалькі мужчын.
— Можа, запыняць вайну...— гаварыў стары Касцюкевіч.— I напісалі пра гэта, i перамаўляцца, бачыце, пачалі ўжо...
— Дай бог,— прамовіў Гарбацэвіч, Янкаў цесць.
— Гэтыя бальшавіке не толькі гавораць...— сказаў стары Навіцкі.— Хатаўцы вунь выбралі свой каміцет i падзялілі панскае жыта, сена. Увесну, кажуць, будуць дзяліць зямлю...
— Можа, i зменіцца што...— згадзіўся Касцюкевіч.— Усё ж век на адным месцы стаяць не можа...
— Палепшае ці не палепшае, а змены будуць...— уставіў сваё слова i іхні Гіполь, дымячы замежнай цыгаркай.— Недарэмна паліцікі з Амэрыкі сюды прыехалі...