— Што пану трэба?
— Камісар Мэгрэ, крымінальны вышук.
Жанчына сумелася.
— Учора забілі аднаго з вашых былых саслужыўцаў, Луі Турэ...
З усіх жанчын, з якімі камісар паспеў сустрэцца па справе Турэ, гэтую раптоўнае паведамленне ўразіла найбольш: яна знерухомела, вусны збялелі.
— Даруйце, што я так знянацку...
Панна Леон моўчкі пакруціла галавою, паказваючы, што камісару няма чаго прасіць прабачэння.
У суседнім пакоі рыпнуў фатэль.
— Каб знайсці злачынцу, нам трэба сабраць як мага больш звестак аб забітым...
Панна Леон зноў моўчкі кіўнула.
— Я думаю, вы добра ведалі нябожчыка.
Яе твар нібыта прасвятлеў.
— Як гэта здарылася? — спыталася яна нарэшце, з цяжкасцю выгаварыўшы словы. Зазірнуўшы ў суседні пакой, запыталася: — Не хочаце сесці?
— А мы не патрывожым вашу маці?
— Яна зусім глухая. Ёй будзе нават прыемна паглядзець на іншага чалавека.
Мэгрэ не стаў казаць, што яму не надта хочацца ў перагрэты пакой, і прыняў прапанову.
Цяжка было вызначыць узрост панны Леон. Напэўна, ёй было больш як пяцьдзесят. Маці выглядала гадоў на восемдзесят. Свой тоўсты нос дачка, напэўна, займела ад бацькі: на сцяне вісела фатаграфія мужчыны з такой самай «бульбінай». Жанчына, бадай, усведамляла сваю непрыгожасць з самага дзяцінства.
— Я толькі што быў у кансьержкі на вуліцы Бондзі.
— Яна, канечне, не магла паверыць?..
— Не магла. Відаць, што яна яго любіла.
— Яго ўсе любілі. — Панна Леон пачырванела. — Які ён быў добры! — таропка дадала яна.
— Вы яго часта бачылі?
— Ён прыходзіў да мяне... Нячаста, вядома. Я жыву далёка ад цэнтра, а ён чалавек заняты.
— Вы ведаеце, чым ён займаўся апошнім часам?
— Я ў яго пра гэта ніколі не пыталася. Па-мойму, ён жыў нябедна. Думаю, пан Луі меў уласную справу — ён мог заявіцца да мяне ў любы час дня.
— А ён не расказваў пра людзей, з якімі кантактваў?
— Мы пераважна ўспаміналі нашае жыццё ў Капланаў, пана Макса... А жонку яго вы бачылі? — неяк нерашуча запыталася яна.
— Учора ўвечары.
— І што яна вам сказала?
— Яна не разумее, чаму ў яго ў момант смерці былі нагах жоўтыя чаравікі. Яна лічыць, што іх надзеў забойца.
Але панна Леон, як і кансьержка, таксама бачыла яго ў жоўтых чаравіках.
— Ён іх часта надзяваў.
— Ужо тады, калі яшчэ працаваў у Каплана?
— Не, толькі пазней. Прайшло досыць шмат часу, як яго першы раз у іх убачыла.
— А колькі прыблізна, не скажаце?
— Прыблізна год.
— Вас здзівіла, што ён быў у жоўтых чаравіках?
— Здзівіла. Гэта было не ў яго стылі.
— Што вы тады падумалі?
— Што ён змяніўся.
— Ён і праўда змяніўся?
— Ва ўсякім разе, ён быў ужо не такі, як раней. Жартаваў інакш. Нават рагатаў.
— А раней ён смяяўся?
— Цішэй. У ягоным жыцці з'явілася штосьці новае.
— Жанчына?
Мэгрэ разумеў, што пытанне жорсткае, аднак яго трэба было задаць.
— Магчыма.
— Ён дзяліўся з вамі сваёй тайнай?
— Не.
— А за вамі ён ніколі...
— Ніколі! — пачырванеўшы, таропка перапыніла яна. — Клянуся! Я ўпэўнена, што яму гэта нават у галаву не прыйшло б.
Кошка, якая сядзела на каленях у старой, пераскочыла на калені да Мэгрэ.
— Няхай сядзіць, — сказаў ён панне Леон, калі тая хацела сагнаць кошку.
Старая расчаравана пазірала на яго. Камісару захацелася запаліць люльку, але дзе тут запаліш!
— Закрыццё фірмы Капланаў для вас усіх было цяжкім ударам?
— Вельмі цяжкім.
— А для пана Турэ асабліва?
— Пан Луі быў больш за ўсіх прывязаны да гэтага дома. Там яму ўсё было роднае. Ён жа, зразумейце, пачаў працаваць там кур'ерам з чатырнаццаці гадоў!
— Адкуль ён прыехаў?
— З Бэльвіля. Ён расказваў мне: калі памёр яго бацька, маці пераехала ў Парыж. Гэта яна прывяла яго да старога Каплана.
— Маці памерла?
— Даўно ўжо.
Мэгрэ чамусьці здавалася, што жанчына нешта ўтойвала. Яна глядзела яму ў самыя вочы, аднак камісар адчуваў у іх нейкі няўлоўны рух.
— Я чуў, што яму было цяжка знайсці новае месца.
— Хто гэта вам сказаў?
— Мне так здалося са слоў кансьержкі.
— Самі разумееце, як гэта цяжка — знайсці працу, калі табе ўжо за сорак і няма спецыяльнасці. Мне самой...
— Прыйшлося шукаць працу?
— Толькі некалькі тыдняў.
— А пан Луі як?
— Ён шукаў нашмат больш.
— Вы гэта дакладна ведаеце?