— Дакладна.
— Ён заходзіў да вас тады?
— Заходзіў.
— Вы яму чым-небудзь дапамаглі?
Цяпер камісар ужо не сумняваўся, што панна Леон сабрала на чорны дзень сякія-такія грошы.
— Чаму вы ў мяне пытаецеся пра гэта?
— Таму, што пакуль я не буду ведаць, які гэта быў чалавек у апошнія гады, у мяне няма аніякага шанцу натрапіць на след забойцы.
— Я раскажу вам усё, — сказала яна, падумаўшы. — Але прашу вас, каб усё засталося паміж намі. Галоўнае, каб пра гэта не даведалася жонка.
— Вы яе ведаеце?
— Ён расказваў мне пра яе. Яе швагры ўсе добра ўладкаваныя, у кожнага свой дом.
— У яго таксама.
— Гэта яна прымусіла яго купіць дом і пасяліцца ў Жувізі, побач з яе сёстрамі.
Голас у панны Леон задрыжаў.
— Ён баяўся сваёй жонкі?
— Проста ён нікому не мог зрабіць балюча. Калі за некалькі тыдняў да Новага года мы засталіся без працы, ён не захацеў псаваць сваім родным настрой пад канец года.
— І нічога ім не сказаў, каб яны па-ранейшаму думалі, што ён у Каплана?
— Ён спадзяваўся знайсці працу праз некалькі дзён, потым — праз некалькі тыдняў. Але ж гэты дом... Ён купіў яго ў крэдыт і павінен быў плаціць за яго штогод. Самі разумееце, у якое становішча трапіў бы ён, калі б не заплаціў тады.
— У каго ён пазычыў?
— У мяне і пана Сэмброна. Гэта наш бухгалтар. Ён ужо не працуе. Жыве адзін, на набярэжнай Межысэры.
— Як у яго з грашыма?
— Ён ледзьве зводзіць канцы з канцамі.
— Чаму пан Луі не звярнуўся да пана Каплана?
— Той нічога не даў бы. Такі ўжо ў яго характар. Дарэчы, у дзень закрыцця фірмы ён выдаў кожнаму канверт з трохмесячнай зарплатай, дык пан Луі пабаяўся з-за жонкі пакінуць гэтыя грошы пры сабе.
— Яна правярала яго кашалёк?
— Напэўна. Я захоўвала яго грошы ў сябе. Тры месяцы забіраў іх у мяне па частцы, усё роўна як зарплату. Калі гэтыя грошы кончыліся, тады і пазычыў у мяне. Але ён мне ўсё аддаў.
— Калі?
— Месяцаў праз восем-дзевяць.
— Вы доўга яго не бачылі пасля таго, як ён узяў у вас грошы?
— З лютага па жнівень.
— Вы тады не хваляваліся?
— Я ведала, што ён прыйдзе. Нават калі і не зможа іх аддаць...
— Ён сказаў вам, што знайшоў новую працу?
— Сказаў.
— Ён быў ужо ў жоўтых чаравіках?
— Угу. Потым ён зрэдку заходзіў да мяне. І кожны раз прыносіў які-небудзь падарунак, цукеркі маме.
Толькі цяпер Мэгрэ здагадаўся, чаму старая ўвесь час глядзела на яго з расчараваннем. Госці, напэўна, прыносілі ёй салодкае, а ён прыйшоў з пустымі рукамі. Наступным разам трэба будзе прыйсці з цукеркамі, падумаў ён.
— Ён не гаварыў пра сваіх новых знаёмых?
— Якіх новых знаёмых?
— Па працы.
— Не.
— А не казаў, у якім квартале працуе?
— З усіх вуліц ён згадваў толькі адну — Бондзі. Ён туды часта заходзіў. Паглядзець, ці не разбурылі яшчэ наш дом. Дом стаяў, як і раней, і пан Луі ўсё шкадаваў: мы маглі б яшчэ й дагэтуль працаваць там.
Пазванілі. У краму ўвайшла жанчына. Панна Леон, выцягнуўшы шыю, паглядзела на яе.
— Не хачу вас болей затрымліваць, — узняўся Мэгрэ.
— Заўсёды буду вам радая.
— Дзякую.
Мэгрэ ўзяў з прылаўка свой капялюш і выйшаў.
— Куды паедзем, шэф? — спытаўся вадзіцель.
— У бліжэйшы бар.
— Дык тут зусім побач, насупраць крамы.
Але Мэгрэ было б няёмка, калі б ён адразу ж пасля сустрэчы зайшоў у бар на вачах у панны Леон.
— Праедзем куды-небудзь далей.
Цяпер яму трэба было патэлефанаваць пану Каплан і знайсці па адраснай кнізе пана Сэмброна.
А раз ужо дзень пачаўся з кальвадосу, то ён вырашыў выпіць яшчэ кілішак.
3. ЯНКА ЎСМЯТКУ
Мэгрэ паабедаў у піўной «Дэльфін», за сваім улюбёным кутнім столікам. У яго не было ніякай тэрміновай справы, і ён мог бы паесці дома, але хацелася пабыць аднаму. Як заўсёды ў гэты час тут пацягвалі аперытыў інспектары з набярэжнай Арфэўр. Яны скосу пазіралі на камісара, а ён глядзеў праз акно на Сену.
Інспектары моўчкі пераглянуліся. Яны былі з іншага аддзела, але добра ведалі камісара. Калі паходка ў Мэгрэ рабілася цяжкая, позірк — туманны, а выгляд — пануры, усе разумелі, што ён разгадвае нейкую галаваломку. Нехта мог усміхнуцца, але кожны паважаў яго, бо ведаў: рана ці позна злачынца будзе знойдзены і прызнае сваю віну.
— Цяляціна ў вас сёння добрая?
— Вядома, пан Мэгрэ. Хочаце піва?
— Не. Паўбутэлькі чырвонага бардо.
Ён заказаў віно толькі таму, што прапанавалі піва. Калі б яму прапанавалі віно, ён пэўна папрасіў бы піва. Мэгрэ быў раздражнёны пасля наведвання Сэмброна.