— Я нічога не збіраюся расказваць вашай маці.
— Зрэшты, гэта нічога б і не змяніла.
— Вы хочаце сказаць, што з'едзеце нягледзячы ні на што?
— І вельмі хутка.
— Дык як вы ўведалі бацькаў парыжскі адрас?
Цяпер яна ўжо відавочна завагалася, але ўсё-такі сказала праўду:
— Альбэр знайшоў ягоны пакой.
— Высачыў?
— Высачыў. Мы ўсё гадалі, як гэта бацька так добра зарабляе. І вырашылі дазнацца. Альбэр меркаваў, што бацька займаецца нелегальнымі фінансавымі аперацыямі.
— А чаму гэта так вас цікавіла?
— Ён павінен быў шмат зарабляць.
— Вы разлічвалі, што ён дасць вам грошай?
— Толькі на аплату парахода ў Амерыку.
— А вы разумееце, як гэта называецца?.. Вымаганне.
— Я лічу, што гэта натуральна, калі бацька...
— Карацей, дружок ваш, Альбэр, пачаў сачыць за бацькам...
— Толькі тры дні.
— І што ён выявіў?
— А вы што-небудзь таксама выявілі?
— Я ў вас пытаюся.
— Па-першае, ён выявіў, што бацька здымае пакой у доме на вуліцы Ангулем, па-другое, што бацька не займаўся ніякім страхаваннем, а бавіў час пераважна на лаўках у скверах Вялікіх бульвараў. Па-трэцяе...
— Што — па-трэцяе?..
— Што бацька мае каханку.
— І як вы да гэтага паставіліся, да трэцяга?
— Я думала, што яна прыгожая і маладая. А яна была зусім не лепшая за маці, нават падобная на яе.
— Вы яе бачылі?
— Альбэр паказаў мне, дзе яны зазвычай сустракаліся.
— На вуліцы Сэнт-Антуан?
— Ага. У кавярне. Я прайшла міма нібыта выпадкова і толькі зірнула. Я не мела часу разгледзець яе, але пэўнае ўяўленне склала. З ёю, мабыць, не весялей, чым з маці.
— А потым вы пайшлі на вуліцу Ангулем?
— Потым туды.
— І бацька даў вам грошы?
— Даў.
— Вы пагражалі яму, што выдадзіце маці?
— Не. Я проста сказала, што згубіла канверт з укладамі кліентаў і што, калі я іх не знайду, мяне выганяць з працы і нават аддадуць пад суд.
— Як ён павёў сябе з вамі?
— Ён саромеўся. Я заўважыла на століку фатаграфію, узяла яе і спытала, хто гэта. Ён адказаў, што гэта сяброўка дзяцінства, якую ён выпадкова сустрэў.
— Вам не здаецца, што вы... — абурана пачаў Мэгрэ.
— Не. Не здаецца. Я змагаюся, — перапыніла яна.
— З кім?
— З усім светам. Я не хачу скончыць, як маці, у затхлым жабрацкім доме.
— Альбэр таксама заходзіў да вашага бацькі?
— Я пра гэта нічога не ведаю.
— Вы, мілая мая, маніце.
Яна ўгледзелася ў камісара, потым апусціла галаву ў знак згоды.
— Чаму вы, калі гаворка заходзіць пра Альбэра, хлусіце?
— Таму, што з тае пары, як забілі бацьку, я адчуваю, што Альбэру будуць чыніць непрыемнасці.
— А вы ведаеце, што ён паспеў знікнуць?
— Ён мне званіў.
— Калі?
— Перад тым, як знік. Два дні назад.
— Ён сказаў вам, куды ён дзенецца?
— Не. Ён быў вельмі ўсхваляваны. Ён перакананы, што яго абвінавацяць у забойстве.
— Чаму?
— Таму што ён заходзіў на вуліцу Ангулем.
— Калі вы зразумелі, што мы напалі на ягоны след?
— Калі ваш інспектар сустрэўся з гэтай пляткаркаю, Блянш. Яна мяне ненавідзіць. Потым выхвалялася ў аддзеле, што нагаварыла дастаткова, каб збіць з мяне, як яна сказала, пыху. Я хацела падбадзёрыць Альбэра. Сказала яму, што не трэба хавацца: гэтым адно навядзеш на сябе падазрэнне.
— Але ён не паслухаўся?
— Не. Ён быў такі напалоханы, што нават слова па тэлефоне сказаць не мог.
— А якія ў вас ёсць доказы, што ён сапраўды не забіў вашага бацьку?
— А навошта яму было яго забіваць?
Гэтым разам яна і праўда была зусім спакойная.
— Мы ж з Альбэрам пры жаданні маглі атрымаць ад яго любыя грошы.
— А калі б бацька адмовіўся?
— Ён не змог бы. Альбэру трэба было адно: сказаць, што ён раскажа ўсё маёй маці. Я ведаю, кім вы мяне лічыце. Але калі б вы пражылі лепшыя гады ў Жувізі, ды яшчэ ў такім доме, як наш...
— Вы бачылі бацьку ў дзень смерці?
— Не.
— Альбэр таксама не?
— Я амаль упэўнена. Мы ў той дзень, як звычайна, разам абедалі і пра бацьку нават не загаварылі.
— Вы ведалі, куды звычайна бацька хаваў свае грошы? Наколькі я зразумеў, вашая маці мела звычку правяраць увечары ягоны кашалёк.
— Яна заўсёды гэта рабіла.
— Чаму?
— Таму што аднойчы, гадоў дзесяць назад, маці знайшла на ягонай насоўцы сляды губной памады. Я добра запомніла гэты выпадак. Бацькі тады яшчэ не надта зважалі на мяне. А яна вусны не фарбуе. Бацька кляўся, што адной жанчыне ў яго на працы стала блага і ён змачыў насоўку шкіпінарам і правёў ёй па вуснах, таму і сляды.