— Напэўна, ён казаў праўду.
— Але маці не паверыла.
— Выходзіць, ваш бацька не мог вярнуцца дамоў маючы ў кішэні грошай больш, чым магло быць, калі ён працаваў у Капланаў?
— Грошы ён хаваў у сваім пакоі на вуліцы Ангулем.
— На версе шафы?
— А вы адкуль гэта ведаеце?
— А вы?
— Аднаго разу, калі я прыйшла да яго папрасіць грошай, ён залез на крэсла і дастаў з шафы жоўты канверт. У ім былі тысячафранкавыя білеты.
— І шмат?
— Вялікі пачак.
— Альбэр пра гэта ведаў?
— Ведаў. Але я ўпэўнена, што не ён забіў бацьку. Ды ён бы нажом і ўдарыць не мог.
— Адкуль такая ўпэўненасць?
— Неяк ён парэзаў сабе сцізорыкам палец, дык ледзь не самлеў, як кроў убачыў.
— Вы, прабачце, жывяце з ім?
Яна паціснула плячыма.
— Няўжо вы думаеце, што ў наш час...
— Дзе вы сустракаецеся?
— А дзе прыйдзецца. У Парыжы хапае месцаў для гэтага. Вы, можа, скажаце, што паліцыя пра гэта нічога не ведае?
— Ну што ж. Падсумуем гутарку. Па-першае, зусім відавочна, што вы шантажыравалі бацьку. Згодны?
Яна змаўчала.
— Па-другое, колькі за ім ні сачылі, так і не ўведалі, як жа ён зарабляе грошы.
— А мы і не надта стараліся ўведаць.
— Разумею. Вас цікавіў вынік.
Моніка неяк спачувальна ўсміхнулася. Яна, канечне, лічыла Мэгрэ прасцяком.
— Цяпер вы ведаеце ўсё, — сказала яна, збіраючыся ўстаць. — Заўважце, я не разыгрывала з сябе святую. А што вы думаеце пра мяне, дык мне гэта ўсё роўна.
Але нешта ўсё-такі ўтрымлівала яе.
— Вы нічога не раскажаце маці?
— Вам жа ўсё роўна, вы ж вырашылі з'ехаць.
— Па-першае, я ж не заўтра паеду, па-другое, я б не хацела сцэн.
— Разумею.
— Альбэр — непаўналетні, і бацькі могуць...
— Я хацеў бы пагаварыць з ім.
— Калі б гэта залежала ад мяне, то ён прыйшоў бы сюды сёння ж. Але ён дурань. Сядзіць цяпер у якой-небудзь бярлозе і калоціцца.
— Нешта вы не дужа захоплена пра яго гаворыце.
— А я нічым асабліва не захапляюся. Вы папярэдзілі маё начальства, што выклікалі мяне?
— Я патэлефанаваў да вас і сказаў, што трэба выканаць розныя фармальнасці.
— Калі яны мяне чакаюць?
— Я часу не ўдакладняў.
— Мне можна ісці?
— Я вас не затрымліваю.
— Але загадаеце якому-небудзь інспектару, каб ён пайшоў следам за мною?
Мэгрэ ледзь не засмяяўся, аднак сказаў сур'ёзна:
— Магчыма.
— Марная праца.
— Дзякую за папярэджанне.
Але, калі яна выйшла, Мэгрэ сапраўды аддаў Жанв'е на ўсякі выпадак загад прасачыць за ёю.
Неўзабаве Мэгрэ ўспомніў, што забыўся задаць Моніцы адно важнае пытанне: хто, ён ці яна, захоўваў у сябе грошы на параход у Амерыку? Калі Альбэр, дык у яго цяпер ёсць грошы і, адпаведна, больш магчымасцей знікнуць. Калі грошы ў Монікі, тады яму, можа, і паесці няма на што.
Мэгрэ пачакаў яшчэ нейкі час, потым патэлефанаваў Моніцы на працу:
— Я хацеў бы пагаварыць з паннай Монікай Турэ.
— Хвілінку. Яна толькі што вярнулася.
— Алё! — адгукнулася Моніка.
— Не радуйцеся. Гэта не Альбэр. Камісар Мэгрэ. Я забыўся задаць вам адно пытанне. Грошы ў вас ці ў яго?
Яна зразумела адразу.
— У мяне.
— Дзе?
— Тут. Адна шуфляда ў маім стале замыкаецца на ключ.
— У Альбэра ёсць з сабою грошы?
— Наўрад ці багата.
— Дзякую.
Не паспеў камісар пакласці слухаўку, як яму патэлефанаваў Лапуэнт.
— Ты з вуліцы Ангулем? — здзівіўся Мэгрэ.
— Не з дому, а з бістро на рагу.
— Ну што там?
— Уяўляеце, шэф, у пакоі Турэ дужа дбайна прыбралі: падлогу і ўсю мэблю так нацёрлі, што ажно зіхацяць, пыл усюды выцерты.
— А верх шафы?
— Таксама. Я так і чытаў у гаспадыніных вачах: «Што, з'елі?» Яна сказала, што ўчора прыходзіла прыбіральшчыца, а вы не аддалі ніякіх загадаў, так што яна вырашыла падрыхтаваць пакой да засялення новага жыльца.
Гэта быў добры шчаўчок па носе. Трэба было раней пра гэта падумаць.
— А дзе Моэрс?
— Ён яшчэ там. Шукае сляды, але нічога не можа знайсці. Прыбіральшчыца добра папрацавала. Мне вяртацца ў аддзяленне?
— Чакай. Высветлі імя і адрас прыбіральшчыцы і распытай яе, якія і ад каго яна атрымала ўказанні і хто быў у пакоі, калі яна прыбірала.
— Будзе зроблена.
— Моэрс можа вяртацца. А, яшчэ: хто дзяжурыць з нораваў?
— Дзюмансэль.
— Няхай папросіць, каб узмацнілі пост і прасачылі за тымі, хто выходзіць з дому.
— Яны не надта збіраюцца выходзіць. Адна гуляе ўвесь час голая па лесвіцы, а другая ўсё ніяк не намыецца: у ванну — з ванны, у ванну — з ванны... Ну а трэцяй ужо некалькі дзён як няма.