— Яшчэ не.
Раптам Арлета ўскочыла з ложка, кінулася да дзвярэй і адчыніла іх. Там стаяла гаспадыня.
— Дык ты падслухоўваеш?
— Я хацела ўвайсці.
— Пакінь мяне ў спакоі! Не стой тут, чуеш?
Мэгрэ і не паварушыўся.
Дзяўчына вярнулася і села на ложак.
— Вы жывяце тут ужо год, — распачаў Мэгрэ. — Бавіце ў гэтым доме амаль увесь час і ведаеце пра ўсё, што тут адбываецца. Ці бываў тут адзін чалавек, які прыходзіў раней досыць часта, але пасля смерці пана Луі нагою сюды не ступіў?
Зрэнкі ў дзяўчыны, здавалася, звузіліся. Яна яшчэ раз падышла да дзвярэй, прыслухалася. Але за дзвярыма нікога не было.
— Ва ўсякім разе, ён прыходзіў не да мяне.
— А да каго?
— Самі ведаеце. Думаю, мне трэба апрануцца.
— Навошта?
— Пасля гэтай размовы мне лепш тут не затрымлівацца.
Яна скінула з сябе халат, гэтым разам ужо не думаючы спакушаць камісара, надзела трусы, ліфчык і падышла да шафы.
— Мне трэба было ведаць, што скончыцца гэтым... А вы, напэўна, вялікі спец?
— Гэта мой хлеб — знаходзіць злачынцаў.
— Дык вы яго знайшлі?
Яна надзела сукенку і цяпер хуткімі рухамі фарбавала вусны.
— Не яшчэ.
— Вы ведаеце, хто ён?
— Вы мне скажаце гэта.
— Вы ўпэўнены?
Мэгрэ выняў з кішэні партманет і дастаў з яго фатаграфію чалавека гадоў трыццаці, са шрамам на левай скроні.
Арлета зірнула на фатаграфію, аднак нічога не сказала.
— Гэта ён?
— Вы ж ведаеце.
— Я памыляюся?
— Куды мне дзецца, пакуль вы яго арыштуеце?
— Наш інспектар знойдзе вам надзейнае месца. Што вы ведаеце пра Марка?
— Каханак гаспадыні. Можа, тут не трэба гаварыць пра гэта?
— Дзе ён цяпер?
Не адказаўшы, яна згэмтала рэчы ў валізу. Відаць было, што яна дужа спяшаецца выйсці з гэтага дома.
— Мы прадоўжым гаворку на вуліцы, — сказала яна, сабраўшыся.
Камісар узяў валізу.
— А вы галантны кавалер!
Яны спусціліся ўніз. Дзверы ў гасцёўню былі адчыненыя. Гаспадыня замерла на парозе.
— Ты куды? — з трывогаю запыталася яна ў Арлеты.
— Туды, куды павядзе камісар.
— Вы яе арыштавалі?
Больш гаспадыня ні пра што не запыталася. Праводзіўшы Мэгрэ з Арлетаю позіркам, яна падышла да акна і адсунула штору.
Мэгрэ ўпіхнуў валізу ў машыну і сказаў Лапуэнту:
— Я прышлю каго-небудзь на змену. Прыходзь адразу ў бар на плошчы Рэспублікі.
— Добра, шэф.
Потым Мэгрэ аддаў загад шафёру і пайшоў з Арлетаю.
— Дзе цяпер Марка? — запытаўся камісар у яе ўжо ў бары, заказаўшы два аперытывы.
— Не ведаю. Калі вы прыйшлі да нас упершыню, гаспадыня папрасіла мяне пазваніць яму і сказаць, каб ён болей не прыходзіў і не званіў ёй, пакуль яна сама не акажацца.
— Калі і адкуль вы яму званілі?
— Праз паўгадзіны пасля таго, як вы пайшлі, з рэстарацыі на бульвары Вальтэра.
— Вы гаварылі з ім асабіста?
— Не. Я патэлефанавала Феліксу, афіцыянту з бара «Покер Дас» на вуліцы Дуэ.
— Марка не аказваўся?
— Не. Яна страшэнна нервуецца. Яна старэйшая за яго гадоў на дваццаць і падазрае, што ён падгульвае.
— Грошы ў яго?
— Не ведаю. Але ён прыходзіў таго дня, калі забілі пана Луі.
— А якой гадзіне?
— Каля пяці. Яны зачыніліся ў яе ў пакоі.
— А гаспадыня заходзіла ў пакой Турэ?
— Магчыма. Я не звярнула ўвагі. Ён прабыў у яе прыкладна гадзіну і пайшоў, я чула.
— Хто-небудзь з вас звязваўся з ім пасля па просьбе гаспадыні?
— Не. Яна чакала, што за намі будуць сачыць.
— І што тэлефон могуць праслухоўваць, таксама падазравала?
— Яна аб усім здагадалася, калі вы пакінулі люльку. Ёй палец у рот не кладзі. Я яе не надта люблю, але ўсё-такі мне яе шкада. Яна шалее праз яго. Гэта ўжо хвароба.
Калі прыйшоў Лапуэнт, яны ўжо спакойна гаманілі аб нейкіх драбніцах. Ён сеў, не падымаючы вачэй на дзяўчыну, — яна ж разглядвала яго, усміхаючыся.
— Зараз ты адвядзеш гэтую прыгажуню ў які-небудзь ціхі гатэль і здымеш два сумежныя пакоі. Шукай непадалёк. Калі ўладкуешся, патэлефануй. Глядзі, каб яна ні з кім не сустракалася і не выходзіла з нумара.
Калі Лапуэнт з Арлетаю выйшлі з бара, камісар усміхнуўся: нельга было зразумець, хто каго вядзе, гэтак Лапуэнт заглядваўся на дзяўчыну.
Мінулі два дні.
Афіцыянт Фелікс з бара на вуліцы Дуэ раптам знік. Знайшлі яго на кватэры ў сябра. Ён вытрымаў доўгі начны допыт, але ўранку прызнаўся, што ведае Марка, і сказаў, дзе яго шукаць.
Марка ўцёк з Парыжа і хаваўся ў начлежным рыбацкім доме.
Ён двойчы стрэліў, перш чым яго схапілі, але нікога не параніў. Грошы Турэ ён хаваў у поясе, які яму пашыла Марыета Жыбон.