26 лістапада 2000
(«Літаратура і мастацтва»
27 ліпеня 2001, № 30)
* * *
Даляры памяняць на сон
I спаць, калі магчыма гэта,
Да крыку ранішніх варон
Над беларускамоўным гета.
А немагчыма, дык не спаць;
Купалу згадваць, што ў гатэлі
Край лесвіцы ўбачыў пяць
Сухіх пялёсткаў... Імартэлі...
27 лістапада 2000
(«Літаратура і мастацтва»
27 ліпеня 2001, № 30)
* * *
Маеш тое, што хацеў;
Маеш тое, што жадаў...
Ты ляцеў і — даляцеў;
Падаў ты, але не ўпаў!
Можаш напісаць аб тым,
Як застаўся ты ні з чым,
Бо прывёў з другіх двароў
У свой двор благіх сяброў.
I таксама пра жанчын —
Слова, сказ, абзац адзін,
Што жанчыны і сябры —
Капапляныя дары.
А не хочаш — не пішы,
Захавай спакой душы
I ў міфалагічны сцень
Адпраўляй свой кожны дзень.
Каб узнікнуў сцень такі,
Прачытай на сон радкі:
«Скрыпам выў яловы плот,
Хохлік бегаў ля варот».
26 студзеня 2001
(«Літаратура і мастацтва»
27 ліпеня 2001, № 30)
* * *
Добрага няма нічога,
Кепскага таксама.
Добрае адно — дарога,
I туман, і яма.
Кепскае — дарога тая ж,
Але ў бок зваротны...
У тумане заблукаеш,
Толькі яме родны.
27 студзеня 2001
(«Літаратура і мастацтва»
27 ліпеня 2001, № 30)
* * *
Смецце павінна быць там, дзе смецце.
Зоркі павінны быць там, дзе зоркі, —
А на дасвецці, а на дасвецці
Водар спакою павінен быць горкі...
28 студзеня 2001
(«Літаратура і мастацтва»
27 ліпеня 2001, № 30)
* * *
Яшчэ крыху і больш ужо не трэба...
Дно падзяліла неба напалам,
I ты застаўся ў той прасторы неба,
Дзе свята не пакінута багам.
29 студзеня 2001
(«Літаратура і мастацтва»
27 ліпеня 2001, № 30)
* * *
Смутак агорне — кветкі рві,
Кветак не будзе — траву;
Як выпадае, так і жыві,
I не схіляй галаву.
30 студзеня 2001
(«Літаратура і мастацтва»
16 лістапада 2001, №46)
* * *
Не спяваць, а дакранацца
Голасам да нематы, —
Вось адзінае мастацтва,
На якое здатны ты.
I ў душы, нібыта ў полі,
Відната як пекната,
I становіцца паволі
Роднай мовай немата.
Так і быць яно павінна,
Тут — ніякае бяды,
Цвет люляюць на галінах
Моўчкі майскія сады;
Моўчкі сонца палымнее
На маўклівы крыж дарог...
Беларусь маўчаць умее
Гэтаксама ж, як і Бог.
27 лютага 2001
(«Літаратура і мастацтва»
16 лістапада 2001, №46)
* * *
Вярнуўшыся, не заставайся...
I гэта зразумець ільга,
Калі атручаная вальсам
Канае венскае туга.
«Вярнуўшыся, — кажу табе я,—
Знікай у той жа міг ізноў,
Бо здрадай жывіцца надзея
Чужых і нават гэтых слоў...»
Вяртацца трэба не сабою
Цяперашнім, а маладым,
Што вершаванаю журбою
Умеў пускаць у вочы дым...
Далей, далей — ад успамінаў,
Бліжэй, бліжэй да навіны,
Што мары ўсе твае і спы
Адна ўпрыгожвае лсанчына.
27 лютага 2001
(«Літаратура і мастацтва»
16 лістапада 2001, № 46)
* * *
Сябе даслухаць немагчыма,
Як і застацца без сябе...
Ідзі халоднаю лагчынай,
Лёд ахвяруючы ступе.
Зіма наперадзе. Прастора
Згалелых вішняў і сініц.
Узыдзе сонца, нібы гора, —
Ды перад ім не падай ніц.