Наталля Мікалаеўна. Першы.
Гарык. I ў чарзе не стаялі?
Наталля Мікалаеўна. Не стаяла.
Гарык (спагадліва). Ай-яй-яй! Як жа позна вы прыйшлі! А вы аптымістка, бабуся.
Наталля Мікалаеўна. Я заўсёды была аптымісткай.
Гарык. Колькі вам гадоў, бабуся? Калі не сакрэт.
Наталля Мікалаеўна. Ці не закахаўся ты ў мяне?
Гарык. Стэла, ты паглядзі, якая вясёлая бабуся. Мора гумару. Я цікаўлюся вашым узростам толькі таму… Ці варта вам пачынаць такую клопатную справу. Для гэтага, відаць, трэба спачатку абмаладзіцца. Каб атрымаць кватэру…
Наталля Мікалаеўна. Я хачу аддаць кватэру.
Гарык. Здаць?
Наталля Мікалаеўна. Здаць.
Гарык. Не разумею. У тым сэнсе, што… вы хочаце ўзяць да сябе кватарантаў?
Наталля Мікалаеўна. Галубок! Ты хіба недачуваеш трохі? Я паеду да дачкі. Буду няньчыць унукаў. У Маскву паеду. Вось і прашу прыняць ад мяне кватэру.
Гарык. Бабуся! Мілая бабуся. З якой вы казкі? Дайце вашу заяву. Я ўсё аформлю. У вас адзін пакой? Асобны?
Наталля Мікалаеўна. Адзін. Асобны.
Гарык. I вы жывяце адна?
Наталля Мікалаеўна. Цяпер адна. Дачка замуж выйшла. У Маскву.
Гарык. Стэла! Ты чуеш? Гэта бабуся можа прьнесці мне шчасце. Бабуся! Вазьміце мяне да сябе.
Наталля Мікалаеўна. У Маскву?
Гарык. Не, тут. Да вашага ад'езду я пажыву ў вас: у каморцы, на антрэсолях, на кухні, пад палавічком, што над дзвярыма, у бакавушцы, дзе вашы старыя атопкі.
Наталля Мікалаеўна. У прымы? Жаніхом? Ай-яй-яй… Як ты спазніўся. Вельмі ж малады мне…
Гарык. Я таксама адзінокі. Я сірата. Я ў дзядзькі жыву.
Наталля Мікалаеўна. Іў чарзе не стаяў?
Гарык. Не стаяў.
Наталля Мікалаеўна. А ты аптыміст.
Гарык. Я заўсёды аптыміст.
Стэла. Гарык! Кватэру атрымаць не так проста.
Гарык. Бабуся! Вы толькі не спяшайцеся. Я прашу вас! Дайце вашу заяву. Я… Зайдзіце праз гадзінку, паўтары, дзве. Калі ласка.
Наталля Мікалаеўна. Калі ўжо так просіш… Добра. (Выходзіць.)
Гарык. Стэла! Гата, здаецца, — аблігацыя! Выйгрыш! (Цалуе Стэлу.)
Стэла. Афрыканец! (Вырываецца. Хаваецца ў кабінет Бусько.)
Уваходзіць Кудасаў.
Кудасаў. Добры дзень, Гарык.
Гарык. Добры дзень, таварыш Кудасаў.
Кудасаў (вітаецца за руку і, апынуўшыся ззаду, абнюхвае Гарыка). Ніяк не магу ўгадаць… (Прынюхваецца яшчэ раз.) Ясна. Сёння ў Стэлы духі «Космас». Правільна я сказаў?
Гарык. Коні абнюхваюцца спераду, а сабакі ззаду.
Кудасаў. Грубіян. Гэта ўжо хамства. Не так?
Гарык. Н-не ведаю.
Кудасаў. А я ведаю. Хаміш! Абнімаўся? Было?
Гарык. Н-не, што вы! Я толькі што прыйшоў.
Кудасаў. Нехарашо… Нехарашо маніць старэйшым. (Зазірнуў у аркуш паперы на машынцы. Чытае.) «Жадно… вечерком… когда-нибудь…» Паддаецца? Клюе?
Гарык. Ну што вы, таварыш Кудасаў! Я зусім…
Кудасаў. Клюне, клюне. Толькі не адступай. Настойлівым будзь.
З кабінета выходзіць Стэла.
Стэла. Добры дзень, таварыш Кудасаў.
Кудасаў. Добры дзень, Стэлачка. Бусько тут?
Стэла. Не, яшчэ няма.
Кудасаў (заглядае ў кабінет Бусько). Правільна, няма яшчэ. Позніцца, а дарэмна. Ёсць непрыемная навіна. Нашу кантору ліквідуюць.
Гарык. Як — ліквідуюць? А выпрабавальны тэрмін? Кату пад хвост?
Стэла. А мы куды?
Гарык. Гарым?
Кудасаў. А вы — цалуйцеся, абдымайцеся. Вось так. Працягвайце перад самым крахам. (Выходзіць.)
Стэла. Што гэта ён?
Гарык. У цябе якія духі? «Космас»?
Стэла. «Космас». Ён цябе абнюхаў?
Гарык. Геній! Шэрлак Холмс!
Стэла. Ну і напляваць! Пляткар твой геній.
Гарык. Стэла! Ён жа даў указанне працягваць. (Абдымае Стэлу. Яна вяла супраціўляецца.)
I трэба ж на тое ліха ўвайсці Бусько.
Бусько. Так-та! Гарнанько!
Стэла (адштурхоўвае Гарыка). Гарык! Не прыставай!