Бусько. А ты ведаеш, што сёння канчаецца твой месячны выпрабавальны тэрмін?
Гарык. Ведаю. Вось загад аб залічэнні на сталую працу.
Бусько (зларадна). А я не падпішу.
Гарык (ласкава). Трэба падпісаць. Пасеяць. У грунт.
Бусько. Не ўжо, выбачай, але не магу. Вырасце пустазелле, бур'ян.
Гарык. Дзядзя! Я ж — сірата.
Бусько. Па вачах сірата, а… на баб разбойнік.
Гарык. Увесь у дзядзю ўдаўся. I кроплі пабраў.
Бусько (строга). Не падпішу!
Гарык. Не настойваю. Толькі… вам цераз год на пенсію. I вы спадзяваліся на персанальную. А тут такая закавыка маральна-бытавая. I без гэтага надзея на валаску, а калі ўжо…
Бусько (доўга думае, жуе аловак, а потым падпісвае). Пераканаў, гад!
Гарык (абражаны, з гонарам). Ах, так? (Не прымае загаду.) Такая ласка мне не трэба.
Бусько. Бяры, пакуль не перадумаў.
Гарык. Не, навошта гада прызначаць?
Бусько (лагодна). Вось што, Гарык, мы з табой мужчыны і… сам разумееш, павінны…
Гарык. Я не злапомны. I я ўсё разумею. Але… я сёння ў цёткі Гарпіны буду пазычаць трыццаць рублёў. Як жа мне ёй у вочы глядзець? Яна па вачах здагадаецца…
Бусько. Трыццаць?
Гарык. Трыццаць.
Бусько. Хопіць і пятнаццаць.
Гарык. Трыццаць.
Бусько. Ну, добра, абыдзешся і дваццаткай.
Гарык. Трыццаць.
Бусько. Ты што? Акрамя трыццаці, другіх лічбаў не знаеш?
Гарык. Трыццаць. Знаю і другія. Толькі яны большыя.
Бусько. Хабарнік! Дваццаць пяць! I даволі!
Гарык. Калі без аддачы…
Бусько. Ты хацеў пазычыць.
Гарык. Калі пазычыць, то ў цёткі.
Уваходзіць Ухватаў.
Ухватаў. Ты што, Бусько? Мяне не хочаш прыняць? (Трымаецца ён важна, з гонарам, як начальнік з падначаленым, нібы ён і не пенсіянер. Інерцыя — вялікая сіла.)
Бусько. Я вельмі заняты.
Гарык. I справа важная. Тэрміновая і нават — сакрэтная.
Бусько. А ты памаўчы. Не з табой размова.
Гарык (пагражае). Я магу пайсці.
Бусько. Пасядзі!
Гарык. У вас тут старыя справы і, відаць, надоўга… Пайду.
Бусько. Сядзі, табе кажуць!
Гарык. Але ж я магу спазніцца, і закрыецца каса.
Бусько. Ну, добра, трыццаць! Сядзь! Я зараз. (Да Хведара Паўлавіча.) Дык ты, Хведар Паўлавіч, усё па той жа справе?
Ухватаў (з папрокам). Усё па той жа. Ужо трэці раз прыйшоў. Валакітчыкі!
Бусько. Не трэба сердзіцца. Во-от бяда. Лішні раз прыйшоў! А што б ты рабіў? Ты ж цяпер на пенсіі. Так сказаць, з кірмашу едзеш.
Ухватаў. Та-ак, на пенсіі. Цяпер бы толькі здароўе.
Бусько. Вот-вот — здароўе трэба берагчы. Не хвалявацца з-за пусцяковін. Прайшоў. Прагуляўся. З людзьмі хоць пагамоніш… Дык, кажаш, з зяцем не паладзіў?
Ухватаў. Хай пажыве самастойна.
Бусько. Правільна. Хай і кватэру шукае самастойна, без нянек.
Ухватаў. Не, тут трэба ўступіць. I жонка, і дачка насядаюць. Пакуль яшчэ мяне не забылі і ўсюды свае хлопцы яшчэ сядзяць.
Бусько. А дарэмна. Хай бы самастойна. Каб цаніў. Толькі б на карысць… (Сярдзіты.) А то звыклі на чужой спіне ў рай. (Зыркнуў на Гарыка.) Цяпер усе яны такія!
Гарык. Дык я свабодны?
Бусько. Сядзі, кажу! (Хведару Паўлавічу.) А як жа твая дача? Стаіць?
Ухватаў. Стаіць дача.
Бусько. Так-так. Памагалі, памагалі ставіць. Ну і колькі ж яна табе каштавала? Дорага?
Ухватаў. Дорага, інфаркт і…
Бусько. А-а, і суровая вымова. Дарагавата…
Ухватаў (з папрокам). Таксама памагалі…
Бусько. Не я, не я… Калі помніш, я сам ледзь не пагарэў тады…
Ухватаў. Ну, ліха з ёй. Не ўспамінай. Лепей скажы: як жа з маёй справай?
Бусько (нібы не чуў). I клубнічка расце на дачы?
Ухватаў. Ды пасадзілі трохі. Падпісана паперка, ці?..
Бусько. I ягадка маліна ёсць? Ах, люблю малінку!
Ухватаў. Усяго патроху ёсць. Ды жонка не хоча калупацца на гародзе.
Бусько. Не прывыкла. Ну, вядома. (Па-свойску, незласліва.) Заўсёды чужой хапае. А свежанькая клубнічка ха-ра-ша!..