Генадзь Бураўкін
ПАМІЖ ЗОРКАЙ І СВЕЧКАЙ
Падрыхтаванае на падставе: Генадзь Бураўкін, Паміж зоркай і свечкай. Вершы, — Мінск: Выдавецтва Бацькаўшчына, 2000. — 160 с.
Copyright © 2015 by Kamunikat.org
* * *
Гэта тайна
Спрадвечнай
На свеце была:
Паміж зоркай і свечкай
Ёсць нітка святла.
У начы безгалосай
Шлях падкажуць і мне
Зорка ў цёмных нябёсах,
Свечка ў дальнім акне.
Сумна ў сэрцы асядзе,
Як і ў даўніх вяках, —
Зорка ў мілым паглядзе,
Свечка ў мёртвых руках.
Дажывуся і сам я
Да самотнай пары,
Калі зорка згасае,
А свечка гарыць,
Кожнай кропляй гарачай
Лье святло, як спакон...
I не мне перайначваць
Гэты вечны закон.
Аўтар і выдавецтва шчыра дзякуюць сябрам Беларуска-Амерыканскага грамадскага Цэнтра ў Саўт-Рыверы за дапамогу ў выданні гэтай кнігі
МАЯ АСЕННЯЯ ПАРА
* * *
Прыйшла мая асенняя пара —
I да стала папера запрашае,
Бяжыць гулліва рыфма да пяра
I боскі халадок душу ўзрушае.
Я зноў шчаслівы,
Як прылётны птах.
Мне ў гэтым свсце вольна і прасторна.
Плыве ў садах апалых грушаў пах
I падаюць лісты з рабіны чорнай.
Сінічка жвава скача за плячом —
Здаецца, што вось-вось радок мой клюне.
Вятрыска з ценькім сцішаным плачом
Прыладжваецца за суседскай клуняй.
Ля ног —
Ніты парваных павуцін,
Незатаптаныя кратовы норкі...
I я — на ўсю ваколіцу адзін
I ў той жа час зусім не адзінокі.
Мне словы развярэдзілі душу,
Я зразумеў цярплівую прыроду
I ў небе ўчуў бялюткіх крылаў шум —
Як быццам на парозе адыходу...
* * *
Пакуль жывы,
Турбуйся аб жыцці,
Але пра смерць не забывай таксама,
Каб з першым і апошнім словам "мама",
З якім у свет прыйшоў,
З яго пайсці.
Паспей для ўнука дрэва пасадзіць
I пыл з іконы старадаўняй сцерці.
I памятай заўсёды:
Толькі ў смерці
Ёсць права ўсё спакойна рассудзіць.
Не мітусіся лішне —
Усяго
Купіць,
Нагрэбсці,
Нахапаць
Няможна,
I драбязу не пхні ў рукзак дарожны —
Ты ж хочаш сыну перадаць яго.
Не бойся смерці —
У тваёй крыві
Ханае і агню, і засцярогі.
Не саступай з абранае дарогі.
Пакуль жывы,
Жыві!
* * *
Я стаміўся ад сустрэч і спрэчак,
Ад папер,
Паседжанняў,
Прамоў.
Хочацца да яблынь і парэчак,
Да Дзвіны нахмуранай —
Дамоў.
Лектары
Бясстрасныя, як ёгі,
Зноў і зноў падказваюць адно —
Як не збіцца нам з прамой дарогі,
Аб якой забылі ўсе даўно.
А мая надзейная дарога
Павядзе мяне праз гушчары
Да глухога селішча старога,
Да бацькоўскай студні,
Што ў двары.
Ноччу там пад месяцам двурогім
Журавель парыпвае-пяе.
Там пачатак і канец дарогі.
і не збіцца б толькі мне з яе ...
* * *
Ах, не спявайце вы пры мне
Чужому берагу асанну.
Я вас перабіваць не стану,
Але душу мне скалане
Сум аб радзімай старане.
Я не хачу пакрыўдзіць вас
Маёю ціхаю тугою.
Другою вечнаю любоўю
Жыве душа мая ўвесь час.
Я моўчкі адыду ў куток,
Дзе дрэмле змрок несамавіты,
I ачышчальных слёз глыток
Заменіць шчырыя малітвы...
Я не забыў, дзе мой выток...
* * *
Памяці Пімена Панчанкі
Настаўнікі не паміраюць.
А аддаляюцца ад нас
I зверху строга назіраюць,
Як мы вядзём свой рэй і час.
Яны не могуць нам нічога
Ні адмяніць, ні загадаць,
А толькі смутнаю трывогай
Самотны голас свой падаць.
У небе роспачнасці
Ноўняй
Іх думка ясная плыве.
Яны жывуць,
Пакуль мы помнім
I вопыт іх, і запавет.
~ 1 ~