– Ого! Наш гіпнатызёр Магістр прызнае сябе псіхам? – цяпер Яўгенія была такой жа, якой яе ведалі ў Прытулку, – трохі іранічнай, упэўненай.
– У мяне таксама хапае траўм рознага кшталту, – спакойна прызнаўся Магістр. – З тых часоў, як усе мае самыя блізкія загінулі, я свядома трымаю дыстанцыю. Тут і вывучка мачыхі сказваецца: я не такі, як усе, з заганам, дваранскі вырадак. Даведаюцца, хто насамрэч, – адвернуцца. І яшчэ… Пасля смерці Міраславы… – Корвус занадта лёгка вымавіў гэтае імя, толькі не змог стрымаць уздых, – я прысягнуў сабе, што больш ніколі ў жыцці не дакрануся да жанчыны… у пэўным сэнсе.
– І колькі прайшло ад тае прысягі часу?
Люцыян памаўчаў, шпурнуў шышку ў зарасці крапівы, быццам выкарыстаную бутэлечку з атрутай.
– Сямнаццаць год.
Жэнька стрымала непатрэбныя каментары. З ледзь заўважнай горкай насмешкай працытавала:
Корвус слаба ўсміхнуўся.
– Ну неяк так…
І нарэшце ўзняўся, канчаткова пазбаўляючы мурашоў магчымасці даследаванняў прапахлага лекамі і горам аб’екта.
– Ну што, пойдзем глядзець, ці не разнеслі нашы пацыенты шпіталь? А лячэнне пасля працягнем.
– Будзеце дазваляць мне лупіць сябе? – прыўзняла тонкія бровы Жэнька.
– Вось жа ў вас якія вычварныя фантазіі! – ва ўсмешцы Люцыяна нарэшце не было горычы. – Можна паспрабаваць гіпноз. Не хочаце? Ну і карысць медыкаментознага лячэння таксама ніхто не адмяняў… Дарэчы, вы зусім не выпадкова шпурнулі мяне на траўку менавіта тут…
Люцыян нахіліўся, рассунуў чарнічнік…
– Бачыце, тая самая таямнічая кветачка, з рушніка нашай Саколкі! Чырвоны дракон!
Яўгенія прыгледзелася:
– І праўда…
Корвус асцярожна рыхліў зямлю вакол чырвонага дракона завостранай палкай.
– Халера, я ж той рушнік на лаўцы пакінуў… Ну, тут ніхто не скрадзе, тут нават злодзеі свае. А першы рушнік з жыццяпісам святой Маргарыты, мяркую, прывезла жонка Жыгімонта Корвуса-Дзякловіча, пані Люцында. Наколькі Саламон Барысавіч змог разабрацца ў мемуарах, яна францужанка. І расліну невыпадкова гэтую замовілі ў Юндзіла. Якое абязбольваючае і супакойваючае можна на аснове чырвонага дракона паспрабаваць зрабіць!
– А гэта што? – Жэнька тыцнула наском чаравіка ў востры вугал каменя, што паказваўся з-пад моху.
– Надмагілле, – запэўніў Магістр, нахіліўся ўбок і некалькімі рухамі імправізаванай матыкі трохі расчысціў шэрую паверхню. – Тут поўна магіл. За жоўтым корпусам, і злева ад КПП, ля агароджы. У маёнтку здаўна шпіталь быў, хворыя мерлі. Вунь там, сярод хмызняку, рэшткі капліцы. Так што зямля была асвячоная. Могілкі.
Корвус выпрастаўся, урачыста трымаючы перад сабой у далонях выкапанага з кавалкам дзёрну чырвонага дракона. Някідкія цёмна-ружовыя кветачкі дракона пазіралі са змрочным падазрэннем, а чорная зямля з карэнняў, угноеная людскімі парэшткамі, абсыпала і без таго брудны халат здабытчыка.
– Паладын з Граалем па-беларуску… Есці вам больш трэба, Люцыян Станіслававіч, вы худы, як штыкеціна, – нечакана зазначыла Жэнька і, апусціўшы вочы, дадала:
– Дзякуй вам. Мне… сапраўды было з сабой не справіцца.
– Я не заслугоўваю вашай удзячнасці, – вельмі сур’ёзна адказаў Корвус. – Я проста вельмі хачу, каб у гэтым свеце стала меней болю і болей спакою.
Па вызваленым з-пад моху кавалку шэрай каменнай пліты поўз мураш. Яму было з-за чаго выказаць абурэнне дзвюм гіганцкім цеплакроўным істотам. І гадзіны не пабылі – а ўжо ўквэцалі зямлю сіняй крывёю чарніц, парвалі метры тры старанна сплеценай мясцовай Арахнай павуты, прытапталі ладны лапік травы разам з казюркамі. Парушылі зямную плоць, калі выкопвалі няшчасную кветачку. Адна карысць – пакармілі трох камароў.
Недарэчныя істоты і небяспечныя.
І руды мураш пабег сабе далей па шэрай надмагільнай пліце, на якой немагчыма было прачытаць ніводнай літары.
Раздзел сёмы
Авантуры збеглых нябожчыкаў
У паўднёвых славянаў ёсць звычай паўторнага пахавання.
Праз колькі гадоў магілу раскопваюць, дастаюць косткі, мыюць асвячонай вадой і віном, заносяць у гаршчку ў царкву, а затым хаваюць нанова, з належным адпяваннем…
Мо каб упэўніцца, што нябожчык не ператварыўся ў вупыра і асінавы кол не спатрэбіцца. Мо каб выказаць павагу памерламу сваяку…
Дарэчы, гэтак жа ўласнаручна ўчыніла з косткамі праваслаўнага выдаўца і фундатара Астрожскай акадэміі Канстанціна Астрожскага ягоная ўнучка Ганна Алаізія. Унучка была фанатычнай каталічкай і хацела загладзіць дзедаў грэх схізмацтва.