Вось, дарагая Машанька, я і падышла цяпер да таго, дзеля чаго развяла такую доўгую пісаніну. Што мне рабіць, калі ён зноў загаворыць пра... нашы адносіны... Парайце, што рабіць?
Вельмі позна, а я ўсё пішу. Не смейцеся з мяне. Я сама не ведаю, чаго хачу.
Шчырае прывітанне Івану Іванавічу. Застаюся чакаць адказу.
Вера Алексіч».
«Мілачка, добры дзень, дарагая!
Чытала тваё пісьмо і плакала. Няшчасныя мы людзі, жанчыны. Сэрца ў нас добрае, а ў цябе яно, да таго, жаласлівае. Паказала я пісьмо сваён сяброўцы, можа помніш, душачка, Лілечку Целяпнёву, такая беленькая, гэта яна ад перакісу такой стала. Дык Лілечка сказала, што такога і ў раманах не чытала. А з Ванечкам сваім паспрачалася і два дні не размаўляла. Але ж жаночае сэрца адходлівае: даравала яму благія яго словы. Ён хоча сам табе напісаць, а я не дазваляю. Ён цябе абавязкова саб’е. А што я параю, дык так і зрабі.
Не падабаёцца мне твой гэты Леў Раманавіч. Стары чалавек, а блазнуе. Няхай бы сядзеў у акадэміі. А яму варта перапрасіць цябе. Толькі ты адразу не згаджайся, паламайся, няхай ведае, што мы не абы хто. Цябе, Вера, душачка, на руках трэба насіць, а ён, дзівак гэтакі, нічога не зразумеў. Каб ён быў разумны, дык яшчэ тады прыласкаў бы, угаварыў. А то як мядзведзь: я яго так і ўяўляю...
I ты, Верачка, добранькая надта. Падумаеш, стары... Са старым яшчэ лепш жыць будзеш, хоць шанаваць стане. Я вось пагналася за Ванечкам, а ён мяне завёз у глухамань, толькі і чуеш, што пра новыя пароды кароў. А ты ж у сталіцы жыць будзеш. Хіба там маладых мала?
Дзіўная ты, Верачка... Гады ж бягуць. Спахопішся потым, ды позна будзе.
Маё табе слова простае: не цурайся яго. А як толькі ўладзіцца ўсё — бяры яго ў рукі так, каб кашлянуць без твайго дазволу не. мог.
Шкада, далёка да цябе ехаць, наладзіла б я вам вяселле па-свойму, блаславіла і наказ цвёрды дала б.
Навін у нас няма ніякіх, таму што глухамань страшэнная. Пашыла сабе цудоўны халацік, а надзяваць няма куды. Прайдуся па пакоі, пагляджу на сябе ў люстэрка ды і павешу ў шафу.
Калі вельмі засумуеш — прыязджай да нас. Прыму цябе, як родную.
Слухайся мяне, Верачка. Я благіх парад не даю.
Цалую цябе, душачка.
Верная табе Машанька».
«Паважаная Вера Антонаўна!
Асмеліўся напісаць вам, бо маўчаць не магу. Маша не давала мне вашага адрасу, дык я ўкраў у яе канверт і перапісаў адрас. Хочаце — чытайце далей, а не хочаце — парвіце, бо я буду няшчадна лаяць вас.
Сорам, Вера Антонаўна, не толькі пісаць так, але нават у галаве трымаць такія хворыя, ледзь не паталагічныя думкі. У вас вялікія справы робяцца, здаецца, паляцеў бы да вас на крылах, а вы расплакаліся. Нарабілі вы памылак — на дзесяць чалавек хопіць. Як жа вы, маладая савецкая дзяўчына, маглі без кахання замуж пайсці? Наша мужчынская справа ад роду такая — запытацца. А як жа? Ён вас палюбіў, ну і запытаўся, ці згодны вы?.. «Не, я вас не палюблю, Леў Раманавіч, і не пайду за вас замуж», — так павінны былі вы адказаць яму.
Кіньце, Вера Антонаўна, гэтае калупанне ў сваіх пачуццях. Калі прыдзе сапраўднае каханне, тады вы не будзеце задумвацца.
I яшчэ хачу палаяць вас. Такія цікавыя ў вас справы, а вы пра іх тры радкі напісалі. Мяне вельмі ўсхвалявала ўсё гэта. Калі вы не вельмі раззлуецеся, дык абавязкова напішыце мне пра ўсё.
Мы з вамі, Вера Антонаўна, скончылі адзін інстытут. Гэта — як адной маці дзеці. I я ваш старэйшы брат. Дык вось, як старэйшы, хачу вам параіць. Работа наша цікавая. Улазьце вы ў яе з галавой. Ды і людзі ў вас добрыя, а вы ім ярлыкі, як біркі цялятам, вешаеце. 3 такімі людзьмі можна горы перавярнуць. Працуйце і працуйце, тады ўсялякая бязглуздзіца ў галаву не палезе.
Хопіць, мусіць, лаяць. Не крыўдуйце на мяне — пішу па шчырасці.
Навін у нас шмат. Пабудавалі новы кароўнік, правялі вадаправод. Кароўнік у нас незвычайны: круглы, у сярэдзіне сіласная вежа. Надта зручны. Усё цяпер на месцы. Вось бы і ў вас такі хлеў пабудаваць!.. Хочаце, я вам вышлю праект?..
А яшчэ навіна: вывелі мы новую пароду кароў, вельмі малочную. За гэта я прэмію атрымаў.
Ды хіба ўсе навіны перакажаш? Яшчэ раз мой вам наказ — трымайце вышэй галаву і не, забывайце, што вы савецкі заатэхнік.
Шчыра жадаю вам поспехаў і сапраўднага шчасця ў жыцці.
I. I. Ашман.
Р. S. Дарэчы, Леў Раманавіч разумны чалавек і дарэмна вы баіцёся размовы. Яе не будзе.
I. I.».
Вера дачытала ліст, задумалася. Яна ніколі не чакала такога ад Івана Іванавіча. Няўжо зноў памылілася? Што ж рабіць цяпер? Лёгка сказаць, бярыся за работу. А ці лёгка заваяваць давер’е людзей?..