Так кiпеў Бальдзiнi. I пакуль ён гневаўся, прастора вакол яго напоўнiлася пахам "Амура i Псiхеi". У духмянасцi ёсць пераканаўчасць, якая мацнейшая за словы, вiдавочнасць, адчуванне, волю. Пераканаўчасць паху неабвержная, неадольная, яна ўваходзiць у нас, як уваходзiць у нашыя лёгкiя паветра, якiм мы дыхаем, яна напаўняе, запаўняе нас па берагi.
Грануй адставiў бутлю, зняў з рыльца мокрую руку i выцер яе аб курту. Адзiн, два крокi назад, няўклюдны паклон усiм целам пад градам павучанняў Бальдзiнi дастаткова ўскалыхнулi паветра, каб разнесцi толькi што створаны водар. Хоць Бальдзiнi яшчэ бушаваў, i выклiнаў , i лаяўся, з кожным уздыхам яго шаленства ўсё больш выдыхалася. Ён здагадваўся, што пераможаны, таму фiнал ягонай прамовы змог узнесцiся толькi да пустога пафасу. Ён змоўк, даволi доўга маўчаў i яму ўжо лiшнi быў Грануеў даклад: "Гатова". Ён i так усё ведаў.
Алде нягледзячы на гэта, хоць яго з усiх бакоў апанаваў пах "Амура i Псiхеi", ён падышоў да старога дубовага стала зняць пробу. Дастаў з кiшэнi каптана, з левага, свежую беласнежную карункавую хустачку, расправiў яе i змачыў некалькiмi кроплямi, якiя высмактаў доўгай пiпеткай са змяшальнiка. Памахаўшы хустачкай у выцягнутай руцэ, каб выветрыць, ён потым прывычным далiкатным рухам правёў яго ў сябе пад носам, уцягваючы пах. У час доўгага выдыху ён вымушаны быў прысесцi на зэдлiк. Яшяэ хвiлiну назад яго тваор быў барвовы ад шалу --цяпер ён раптам спалатнеў.
-- Неверагодна,-- цiха прамармытаў ён,-- далiбог, так не бывае. -- Ён зноў i зноў прыцiскаў хустачку да носа, i прынюхваўся, i круцiў галавой, i мармытаў: "Так не бывае". Гэта былi "Амур i Псiхея", несумненна "Амур i Псiхея", ненавiсная, генiяльная сумесь пахаў, скапiраваная з такой дакладнасцю, што i сам Пелiсье, пабажыцца можа, не здолеў бы адрознiць яе ад свайго прадукту. "Не, так не бывае..."
Маленькi i бледны, сядзеў вялiкi Бальдзiнi на зэдлiку i выглядаў смешна са сваёй хустачкай у руцэ, ён сюд-туд прыцiскаў яе да носа, як паненка з насмаркам. Ён проста страцiў дар мовы. Ён ужо нават не мог вымавiць "не, так не бывае!", а толькi цiха кiваў i кiваў галавой, неадрыўна гледзячы на змяшальнiк, i манатонна лапатаў: "Гм, гм, гм... гм, гм, гм... гм, гм, гм..." Праз нейкi час Грануй наблiзiўся i молўчкi, як цень, падышоў да стала.
-- Гэта кепскiя духi,-- сказаў ён,-- яны вельмi няўмела складзены, гэтыя духi.
-- Гм, гм, гм,-- сказаў Бальдзiнi, а Грануй -- далей:
-- Калi вы дазволiце, мэтр, я iх папраўлю. Дайце мне адну хвiлiнку, i я складу вам з iх прыстойныя духi!
-- Гм, гм, гм, -- сказаў Бальдзiнi i кiўнуў. Не таму, што ён згадзiўся, а таму, што быў такi апатычна бездапаможны, што толькi i мог сказаць "гм, гм, гм", i нават не спрабаваў умяшацца, калi Грануй другi раз прыступiўся да справы, другi раз налiў спiрту з балона ў змяшальнiк -- у тыя духi, што ўжо ў iм былi, другi раз як бы наўгад, не трымаючыся нi паслядоўнасцi, нi прапорцыi, абярнуў у лейку змесцiва флаконаў. Толькi пад канец усёй працэдуры -- гэтым разам Грануй не трос бутлю, а толькi асцярожна нахiляў яе, як келiх з каньяком, магчыма, з павагi да датклiвасцi Бальдзiнi, а можа таму, што гэтым разам змесцiва здавалася яму больш каштоўным,-- дык вось цяпер, калi ўжо гатовая вадкасць калыхалася ў бутлi, Бальдзiнi выйшаў з шоку i падняўся з зэдлiка, зразумела, усё яшчэ прыцiскаючы да носа хустачку, быццам хацеў засланiцца ад новага напору на ягоную душу.
-- Гатова, мэтр,-- сказаў Грануй.-- Цяпер атрымаўся зусiм неблагi пах.
-- Так, так, добра,-- адказваў Бальдзiнi, адмахваючыся вольнай рукою.
-- Вы не хочаце ўзяць пробы? -- зноў завуркатаў Грануй.-- Няўжо не будзеце, мэтр? I не паспрабуеце?
-- Потым, цяпер я не схiльны да пробаў... мне не да iх. Цяпер iдзi! Iдзi сюды!
I ён узяў свечнiк i пайшоў да дзвярэй у лаўку. Грануй за iм. Вузкiм калiдорам яны прайшлi да чорнага ходу. Стары, шаркаючы, падышоў да нiзкiх дзверкаў, адвёў засаўку, адчынiў i ступiў убок, каб прапусцiць хлопца.