гары ён злiўся з вечным вiтальным флюiдам, распусцiў сябе ў iм i з тае пары нябачны, але вечна малады лунае над вяршынямi Пiрэнеяў, i той, хто туды падымецца, прычасцiцца да яго i на цэлы год будзе выбаўлены ад хвароб i працэсу старэння. Аж да канца ХIХ стагоддзя некалькi медыцынскiх катэдраў адстойвалi флюiдальную тэорыю Таяда, а шмат якiя акультныя таварыствы стасавалi яе тэрапеўтычна. I за нашым часам абапал Пiрэнеяў, а менавiта ў Перпiньяне i Фiгеросе ёсць таемныя таядаўскiя ложы, якiя сустракаюцца раз на год дзеля ўшэсця на пiк Кунiгу.
Там яны разводзяць вялiкае вогнiшча, нiбыта з прычыны сонцавароту альбо ў гонар святому Яну, а насамрэч дзеля таго, каб адслужыць боскiя ўшанаваннi свайму Майстру Таяд-Эспiнасу i яго вялiкаму флюiду i дастацца да жыцця вечнага.
Частка трэцяя
Калi на першы этап падарожжа па Францыi ў Грануя пайшло сем гадоў, дык другi ён адолеў за сем дзён, нават за менш. Ён больш не пазбягаў людных гасцiнцаў i гарадоў, нiкуды не збочваў. У яго быў пах, былi грошы, ён верыў верыў у сябе, i ён спяшаўся.
Ужо пад вечар таго дня, як ён пакiнуў Манпелье, ён прыйшоў у Гро-дзю-Руа, партовы гарадок на паўднёвы захад ад Эг-Морта, адкуль на грузавым паруснiку адплыў у Марсэль. У марсэльскiм порце ён адразу пашукаў карабель, якi плыў далей уздоўж узбярэжжа, на ўсход. Праз два днi быў ужо ў Тулоне, а яшчэ праз тры днi --у Кане. Рэшту дарогi ён iшоў пеша. Ён iшоў па сцежцы, якая вяла ўглыбiню краiны, на поўнач, да гор.
Праз дзве гнадзiны ён стаяў наверсе пласкагор'я, а перад iм на шмат мiляў наўсцяж прасцiраўся басейн ракi, нешта накшталт велiзарнай ландшафтнай мiсы, берагi якое складалiся з пагоркаў i крутых горных хрыбтоў, а далёкае вусце пакрывалi ўзараныя палеткi, уробленыя, дагледжаныя сады i алiўкавыя гайкi. Нейкая адметна адмысловая, iнтымная атмасфера запаўняла гэтую мiсу. Хоць мора было так блiзка, што яго можна было бачыць з вяршынь пагоркаў, у iм не было нiчога марскога, нiчога саланавата-пясчанага, нiчога адкрытага --адноцiхая ад'яднанасць, быццам узбярэжжа было за некалькi дзён дарогi. I хоць на поўначы падымалiся вялiкiя горы, на якiх яшчэ ляжаў i яшчэ доўга ляжацьме снег, тут не адчувалася нiякай дзiкасцi цi ўбогасцi, нiякага халоднага ветру. Вясна тут прабiлася далекй, чым у Манпелье. Мяккае мроiва слалася над палямi, было як шкляны звон. Абрыкосавыя i апельсiнавыя дрэвы стаялi ў квеценi, i цёплае паветра было прыдухмянена нарцысамi.
На другiм беразе гэтай вялiзнай мiсы, прыкладна праз дзве мiлi, ляжаў цi, лдепей сказаць, ляпiўся да урвiшчаў гор нейкi горад. З адлегласцi ёнiне рабiў надта раскошнага ўражання. Там не было магутнага, каб над усiмi дамамi, сабора, а толькi пупышка званiцы, не было дамiнанты -- крэпасцi-фартэцыi, не было нiякага асаблiва выбiтнага будынка. Сцены зусiм не здавалiся непрыступнымi, сюд-туд дамфы перлiся з-за агароджы, як бы каб дастацца на роўную паверхню, i дадавалi гэтай мяккай акварэлi крыху пашкуматанасцi. ЗХдавалася, гэты горад дужа часта бралi захопнiкi, потым зноў пакiдалi, ён як бы стамiўся сур'ёзна супрацiўляцца будучым уварванням --не ад слабасцi, а як бы з нЯдбальства цi, лепей, нават ад адчування сваёй сiлы.Ён як бы не хацеў выстаўляцца, што-та я. Ён валодаў вялiкай пахучай мiсай, якая раскашавала каля ягоных ног, i, здавалася, гэтага яму годзе.
Гэты адначасова заняхаены i самаўпэўнены гарадок называўся Грас i вось ужо каторае дзесяцiгоддзе лiчыўся сталiцай гандлю i вытвворчасцi духмянасцяў, парфумных тавараў, туалетнага мыла i алеяў. Джузэпэ Бальдзiнi заўсёды вымаўляў яго назву з замроеным захапленнем. Ён казаў, што гэты горад -- Рым пахошчаў, зямля абяцаная парфумнiкаў, i хто не прайшоў тутэйшай школы, той -- не парфумнiк.
Грануй глядзеў на горад Грас даволi цвярозымi вачыма. Ён не шукаў абяцанага краю парфумы, i сжрца Ягонае не застукатала, калi ён угледзеў гняздо, якое прыляпiлася да высокiх спадаў гор.Ён прыйшоў, ведаючы, што тут лепш, чым дзе б тое нi было, можна навучыцца тэхнiчным спосабам здабывання пахаў.Якраз iх ён i манiўся засвоiць, маючы ў тым патрэбу дзеля сваiх мэтаў. Ён дастаў з кiшэнгi флакон са сваёй парфумай, ашчадлiва ёю пакарыстаўся i -- у дарогу. Праз паўтары гадзiны, падполудзень, ён быў у Грасе.
Ён перакусiў на пастойным двары ў верхнiм горадзе на пляцы Оз-Эр. Пляц па ўсёй даўжынi перасякаў ручай, у якiм дубiльшчыкi мачылi скуры, каб потым разапнуць iх на прасушку. Смярдзела тут так апраметна, што многiя пастойнiкi есцi не маглi. Але не Грануй. Яму гэты пах быў знаёмы, ён яму толькi дадаваў рызыкi. Ва ўсiх гарадах ён найперш iшоў у кварталы гарбароў. Потым, выходзячы са смуроду i выведваючы iншыя мясцiны ў горадзе, ён ужо не чуўся там чужым.