Паэма «Мост» (падзагаловак «Амерыканская трагедыя»), насычаная элементамі драмы яшчэ ў большай ступені, чым «Міннае поле», апавядала пра трагічны лёс паэта ва ўмовах капіталістычнага грамадства.
Але не толькі паэмы сведчылі пра новы ўзровень таленту Анатоля Сербантовіча, пра паспяховае ўтаймаванне i думкі, i пачуцця — гэта заўважалася i па вершах зборніка. Глыбокі чалавечы роздум заняў месца паспешлівай прысуднасці, канфлікты штучныя зніклі перад сапраўднымі, узмацнялася выразнасць вершаў пра вайну, ад гумарыстычных твораў сапраўды хацелася смяяцца; i разам з тым захавалася тое даўнейшае пачуццё лёгкасці i празрыстасці ў вершах пра каханне, напісаных, аднак, больш умела i змястоўна. Засталіся ранейшыя непрымірымасць i бескампраміснасць, адчуванне маладосці i «рэдкага паэтычнага здароўя» (А. Пысін). З'явіліся лаканізм i пераканаўчасць зместу, узмацніліся музыкальнасць i рытмічнасць вершаванага тэксту.
Азначыліся асаблівасці паэтыкі, такія, як уменне адразу ж, першымі радкамі ўзяць настрой усяго твора, павышаная роля інтанацыі, рытарычных прыёмаў, імкненне да вобразаў, якія б не заглыбляліся ў сабе, не выпадалі з суцэльнай структуры сваёй прыгажосцю i нечаканасцю, a працавалі на ўвесь верш цалкам; жорсткасць i вызначанасць рыфмоўкі, адсутнасць ярка выражаных, спецыяльна зробленых канцовак верша (распаўсюджаная хвароба). Была i здольнасць стварыць добры, запамінальны твор малымі сродкамі, пры гэтым вялікая роля адводзілася свежасці думкі, адметнасці сітуацыі i нечаканасці яе вырашэння. Як, напрыклад, у маленькім вершыку, прысвечаным Алёнцы Кірэенка, «Званок у бюро знаходак»:
Трывога i боль, шчырасць i дабрыня — гэтыя пачуцці дамінавалі ў кнізе, з вокладкі якой пазірала зацікаўленым позіркам наіўнае i смешнае птушанё ў напаўсціснутым кулаку...
Пасля знаёмства з творчай спадчынай паэта не пакідае ўражанне нейкай непадобнасці многіх вершаў на творы, свядома напісаныя для друку, настолькі імгненна яны, відаць, з'яўляліся i потым ніколькі не апрацоўваліся, закідваліся, па зместу i форме не прэтэндавалі на ўвагу чытача, не рыхтаваліся да сустрэчы з ім. Асабліва гэта датычыцца апошніх гадоў жыцця паэта. Схільнасць імгненна рэагаваць на ўсе праявы акаляючага сусвету, на ўсе змены ўнутры ўласнага «я», рэагаваць па канале мастацтва, ператваралася паступова ў патрэбу, у інстынкт, калі важна было неяк адказаць на ўздзеянне, проста адазвацца ці што пераасэнсаваць. I тут ужо не да разважанняў пра карыснасць i патрэбнасць, пра слушнасць i адпаведнасць формы. Нешта накшталт запісных кніжак празаікаў, толькі неяк пранізлівей i карацей. Адсюль нават сталыя, дасканалыя па зместу i форме вершы яго пачынаюцца як працяг нечага ранейшага i завяршаюцца быццам толькі паўзай для роздуму i пачуцця.
Паэзія не была чымсьці штучным, аддзеленым ад жыцця; героі твораў забрыдалі ў рэальнасць, паэт пасля бяссоннай ночы працы над новай паэмай мог прыбегчы ў рэдакцыю запыханы i трывожны i паведаміць супрацоўнікам, што сёння яму толькі цудам удалося ўцячы ад узброенага ворага.
Пісьменніцкая хвароба ўзмацнялася звычайнай чалавечай. Цяжкая, атрыманая ў дзяцінстве траўма галавы, нешчасліва падмацаваная яшчэ некалькі разоў, замыкала, відаць, доўгі ланцуг хвароб на яго кароткім шляху. Той жа ўрач, што забараніў пісаць, гарантаваў яшчэ максімум два гады жыцця. I каб сапраўды не пісаць, інакці можна звар'яцець, як той рана памёршы малады таленавіты мастак Юры Сангазін, чые малюнкі засталіся на бальнічнай сцяне.