Рамонкавы хлопчык — гэта хлопчык белагаловы (Хлапчуком белагаловым Гаспадарыў я на лузе...), хлопчык сярод рамонкаў, маленькі хлопчык (травы i краскі яму па плечы). Вось ужо тры азначэнні i тры функцыі. Акрамя таго, рамонкавасць — гэта наіўнасць, бязвіннасць, душэўная чысціня, якія звычайна падкрэсліваюцца ўпадабненнем дзіцяці-кветцы (аналагічна, але крыху няўдала: Кладу руку на галаву дзіцяці — На лёгкі адуванчык залаты). А яшчэ за рэальным хлопчыкам далёка-далёка бачыцца нейкі міфалагічны персанаж накшталт майскага хлопчыка альпійскіх лугоў: вечна юнага, мудрага сваёй наіўнасцю i несапраўднасцю, магічна-ўсемагутнага ў сваім казачным сонным княстве кветак i бездапаможнага, па-дзіцячаму безабароннага па-за яго межамі.
Абагульнена-філасофскі i ў той жа час глыбока жыццёвы, нават аўтабіяграфічны ў нейкай ступені вобраз рамонкавага хлопчыка дазволіў паэту шматгранна i дакладна выявіць дзіцячую душу ў працэсе яе судакранання са знешнім асяроддзем, адлюстраваць у чалавеку надзвычайную ўспрымальнасць i ўражлівасць, ранімасць i крохкасць унутранага сусвету. Праз гэты вобраз выразна адлюстравана трагічнасць i ненатуральнасць вайны, што парушае i разбурае гармонію прыроднага «лугавага» ўлоння, якое ўяўляе сабой своеасаблівую мадэль планеты ўвогуле. «Тупат шалёны каня» — сімвал неспакою, небяспекі, разгайданасці сусвету, i якім бы ідылічным не было падчас існаванне лугавога кутка, дзесьці на другім плане мы заўсёды чуем гэты далёкі прыглушаны тупат, дзікае, нялюдскае іржанне, подых вайны i смерці (Да цёмных траў прыпаўшы ніц, Я разглядзеў таемным зрокам Рух чынгісханскіх кабыліц Пад небам гулкім i шырокім...).
Тэма дзяцінства выходзіць за межы аўтабіяграфізму, за межы вузкага фактаграфічна-ўспамінальнага рэчышча, звыклага i традыцыйнага для беларускай паэзіі, сягае ў вышыню філасофскага абагульнення i псіхалагічнага мадэліраваныя. Такі падыход дазваляе, выкарыстоўваючы асаблівасці дзіцячага светаўспрымання i спецыфіку рэагавання, вывяраць самыя розныя i складаныя з'явы жыцця, сутыкаць з ім супярэчлівыя i дарослыя, усечалавечыя праблемы рэчаіснасці, у тым ліку i праблему неспазнанасці лёсу, свабоды i наканаванасці, жыцця i смерці:
I калі ў вершах Сцяпана Гаўрусёва ў чарговы раз сустракаецца вобраз хлопчыка, пры ўсёй канкрэтнасці i індывідуальнасці яго ў кожным вершы,— гэта, па сваёй унутранай сутнасці i мастацкай задачы, усё той жа аднойчы названы рамонкавы хлопчык; вобраз яго развіваецца ў выніку самастойнай мастацкай эвалюцыі, непадуладна i незалежна ад паслядоўнасці з'яўлення твораў паэта, з'яўляецца адным з самых яркіх i запамінальных, рухомых i пластычных:
* * *
Паэзія Гаўрусёва надзвычай напоўнена шматлікімі галасамі птушак, якія ствараюць своеасаблівы дадатковы тэмбр гучання вершаў. Ластаўка, чаіца, сарока, дрозд, салавей, голуб, певень, гусь, воран, лебедзь, дзяцел, ястраб, сініца, журавель, зязюля, жаўрук, сокал, сава, груган, каршун, чароўная птушка фенікс — усё гэта звініць, заліваецца, свішча, шыпіць, курлыча, шчабеча, вуркоча, пішчыць, сакоча, варкуе, кукарэкае, квохча, каркае, гагоча, ціўкае, ляскоча, кугыча, кувае, трашчыць, стукае, вяшчае, утвараючы фантастычны гармідар гукаў розных дыяпазонаў, узмацняючы вершы гукавой вобразнасцю накшталт:
Часам, праўда, вершы непатрэбна засмечаны птушкамі, асабліва зязюлямі i сарокамі, ворбазы якіх не заўсёды заглыблены ў структуру твора; часам паэт проста павярхоўна эксплуатуе народна-песенныя вобразы, альбо статычна паўтараецца сам у сабе.
Але ёсць у паэзіі Гаўрусёва фальклорны па сваім паходжанні матыў, які глыбока выяўлены выключна праз вобразы птушак. Гэта матыў паралельнага суіснавання супрацьлеглых альбо ўзмежкавых з'яў, уласцівасцей, якасцей (напрыклад, дабра i зла) у прыродзе i ў чалавеку.