Пошукі ж гэтыя, хаця i не дэтэктыўныя, але зусім не такія простыя, як можа здацца на першы погляд. Нават на даўно абсвістанае i абсмяянае пытанне «пра што?» (ніжэйшы, напаўпрафесіны ўзровень крытычнага даследвання, на думку спецыялістаў) у адносінах да зборніка «Гняздо для птушкі радасці» спяшацца адказваць не будзем, хаця i возьмем пошукі гэтага адказу ледзь не за галоўную мэту, рызыкуючы раптам саграшыць прастатой i схематызмам.
Што заўсёды адзначалася ў паэзіі Генадзя Бураўкіна да «Пяшчоты»? Публіцыстычнасць яго вершаў i публіцыстычныя вершы. Бо публіцыстычнасць у шырокім сэнсе слова — гэта, безумоўна, не тэма, а ўласцівасць, гучанне вершаў самай рознай тэматыкі, інтымнай лірыкі нават. Але ў публіцыстычнасці як уласцівасці ёсць унутраная абавязковая ўласцівасць, згодна з якой публіцыстычны твор павінен распавядаць аб найбольш важным, самым галоўным, актуальным,— i таму зараз тэма вайны i міру — самая публіцыстычная, i ў такім жорстка скіраваным разуменні публіцыстычнасць — тэма.
Ёсць некалькі публіцыстычных вершаў i ў новым зборніку Генадзя Бураўкіна. У «Запісцы з палатачнага гарадка Грынэм-Коман», пабудаванай як разгорнутае пытанне «Каму гэта трэба?», аўтар на імгненне ўяўляе апакаліпсічны малюнак знішчэння, невядома каму патрэбнага i не патрэбнага нікому (ідэя верша), уяўляе зыходзячы не толькі з агульнага пратэсту ўсіх людзей планеты, але i з асабістага пратэсту, таму такія абгрунтавана мяккія, інтымныя фарбы вобразнага ўвасаблення ідэі:
У «Песеньцы англійскага салдата» нечакана прагучалі нязнаныя для беларускай літаратуры олдрыджаўскія ноткі; вайна ў разуменні салдата выяўлена блізка да традыцый англа-амерыканскай паэзіі XX стагоддзя, з характэрнай для яе вонкавай легкаважкасцю i глыбокім псіхалагічным падтэкстам.
Але акрамя гэтых двух твораў, верша «Дэвальвацыя» з заўважным маральна-этычным ухілам i няверна акцэнтаванага верша «Каля Бона зноў затворам кляцае...», публіцыстычных вершаў у вузкім значэнні гэтага слова мы ў зборніку не знойдзем, таму, відавочна, не яны складаюць ідэйна-тэматычнае ядро кнігі.
Не ўтвараюць гэтага структурнага ядра i вершы пра радзіму, пра лёс народа i лёс мовы; ix параўнальна няшмат, хоць некаторыя з ix самі па сабе ўспрымаюцца глыбока суадчувальна i балюча-праўдзіва: «Наша песня...», «Слова наша роднае...», «Я не ганю землі чужыя...».
Асобна вылучым вершы «літаратуразнаўчыя», творы пра творцаў i творчасць: «Амаль сур'ёзнае пасланне маладзейшым калегам», «Не думаючы надта пра вякі», «Бяздумных вершаў чараду...», «Я славы не малю...», «Заўвагі на старонках адной літаратурнай дыскусіі», «Лісток альбома з XIX стагоддзя». Роздум пра ўласнае месца ў паэзіі, асабістае творчае крэда, пратэст супраць абмяшчаньвання i абпасаджвання літаратуры, абгрунтаваная прыхільнасць да пэўнага віду паэзіі — вось асноўныя матывы гэтых вершаў. Аўтар падкрэслівае прафесіяналізм i дакладнасць «пазнавальна-зрокавай», аб'ектыўна-нейтральнай паэзіі, але сэрцам аддае перавагу паэзіі суб'ектыўна-пачуццёвай, з адкрыта выяўленай ідэяй-думкай, блізкай асабістым перажыванням кожнага чалавека:
Наяўнасць у зборніку самалітаратурнага аналізу — рыса характэрная, якая дазваляе нам лепш зразумець эстэтычную праграму паэта, але, зноў жа,— не вызначальная, не галоўная для кнігі.
А вось вершы «Дэвальвацыя», «Сябры, не адключайце тэлефон!..», «У звышсучаснай каламуці...», «Часамі нахлыне сумненне...» з узмоцненым маральна-этычным гучаннем, з імклівай пачуццёвасцю i пафасам найбольш цесна набліжаны да цэнтральнага кірунку зборніка, поўнасцю адпавядаюць аўтарскай задуме «Гнязда для птушкі радасці»: паказаць непаўторны, безабаронна-адкрыты, шматкаляровы, супярэчлівы, велічны свет пачуццяў чалавека i ў першую чаргу — свет пачуццяў, народжаных каханнем.
Падкрэсленая ўвага да экалогіі пачуццяў, экалогіі кахання чалавека яшчэ больш характэрная была для папярэдняй кнігі Генадзя Бураўкіна, «Гняздо для птушкі радасці» — водгук i свядомы працяг яе.