- Я нічога не гавару, прыгожы хлопец, нават з узнагародамі, здаецца, і не дурны.
- Я з дурнямі не хаджу. А што зараз за мужчына, які ўзнагароды не мае, навошта мне такі? Можа, дзе з-пад печы вылез?
Маці засмяялася, слухаючы гэтую размову дачок, і сказала:
- З'еш хоць свой кавалачак хлеба і амлету крышку вазьмі.
- Не, мама, лепш, калі вярнуся, тады з'ем, а то галодная не засну.
Яшчэ было а палове шостай, а на дварэ ўжо змяркалася. Ляпіў мокры сняжок, і Надзя злавалася, што ён абмые ўсю пудру. «Трэба было ў Веры папрасіць, каб дала хоць крышку з сабою», - падумала Надзя і хутка пакрочыла па вуліцы, якая ўпіралася ў чыгуначны вакзал. Там, побач з вакзалам, і ўзвышаўся клуб. Ён быў знешне непрывабны, шэры, з маскіровачнымі плямамі на сценах. Чым ён вызначаўся як клуб, дык гэта толькі тым, што цэлымі днямі з рэпрадуктара над уваходам разносілася музыка.
Вакол клуба звычайна было многа моладзі, ды і салдаты і пасажыры выходзілі з вакзала і з задавальненнем слухалі песні і музыку. Надзя ўжо чула мелодыю, пад якую танцавала з Раманам факстрот: «Мишка, Мишка, где твоя улыбка...» Яна ўсміхнулася і прыбавіла крок.
Яна не адразу пайшла на вызначанае месца спаткання. Вырашыла з прывакзальнай плошчы паглядзець на людзей, што былі каля клуба. Там тоўпілася шмат народу, але ў флоцкай форме нікога не было. «Напэўна, яшчэ рана», - падумала Надзя і засмуцілася. Зайсці ёй у вакзал, дык без білета не пусцяць. А можа, яна не пазнае Рамана, ужо ж цемнавата. Раптам Надзю хтосьці схапіў за руку. Дзяўчына аж здрыганулася. Глянула: перад ёй стаіць знаёмы лейтэнант міліцыі. Надзя нават не адказала яму на прывітанне. Яна не хацела, каб Раман убачыў яе побач з лейтэнантам.
- Колькі часу? - запытала яна.
- Вы што? На спатканне прыйшлі або каго чакаеце з цягніка?
- Вам павінна быць усё роўна, - адказала Надзя і накіравалася да клуба.
- Мне не ўсё роўна, - запярэчыў лейтэнант і пакрочыў услед за дзяўчынай.
- Адчапіцеся вы ад мяне, - спынілася Надзя.
- Не, я павінен з вамі пагаварыць.
- Няма нам пра што гаварыць, - зноў у тым жа напрамку пайшла яна.
Лейтэнант не адставаў. Тады Надзя вырашыла, што няхай сарвецца лепш спатканне з Раманам, чым ён заўважыць яе з лейтэнантам. Ды наогул невядома, што можа здарыцца, калі яна звядзе іх твар у твар. Навошта гэта ёй? Надзя кінула апошні позірк на дзверы клуба. Рамана не відаць. Яна крута павярнулася і пайшла зноў на прывакзальную плошчу. Сутыкнулася з нейкім мажным чалавекам і запытала ў яго, колькі часу.
- Вам дакладна? - спыніўся мужчына. - Дзесяць хвілін сёмай.
- Дзякую, - сказала Надзя і з крыўдай паглядзела лейтэнанту ў вочы. - Чаго вы прычапіліся, што мне - міліцыю клікаць?
- Ха-ха, - усміхнуўся лейтэнант. - А я хто? Я і стаю на варце, ахоўваю цябе.
- Вы нахабны чалавек, я з вамі размаўляць не хачу.
- Дарэмна, дарэмна. У наш час такімі кавалкамі не кідаюцца. У мяне сотні знаёмых дзяўчат, але ніхто не падабаецца, акрамя вас.
- Ну дык ідзіце да сваіх соцень, вы прыгожы малады чалавек, вам і ўсе козыры ў рукі. А я не магу больш з вамі траціць час, зразумейце.
- Дык чаму ж вам з прыгожым не сустракацца? Мабыць, матрос больш даспадобы? Як гэта ў песні: «По морям, по волнам, нынче здесь, а завтра там...»
Надзя раззлавалася да слёз і вырашыла пайсці дамоў. Лейтэнант яшчэ доўга ішоў разам з ёю.
Дома ўсе здзівіліся, што Надзя так доўга збіралася на спатканне і так хутка вярнулася.
- Што - не прыйшоў? - адразу ж запытала Вера.
- Можа, жулік які, - сказала маці.
Надзя моўчкі распранулася і гэтак жа моўчкі падышла да стала, хутка з'ела свой хлеб з амлетам. Потым узяла кароткі курс гісторыі партыі, лягла ў ложак і адкрыла чацверты раздзел.
Вера адразу ж заўважыла:
- Толькі ў такім настроі і вучыць дыялектыку.
- Адкуль ты ведаеш мой настрой? Чаго ты чапляешся?
- А як жа, не відаць, ці што...
- Ты ж падсунула таго дурніцу. Пазнаёмілася, дык і важдалася б з ім.
- Каго падсунула?
- Ды міліцыянера твайго.
- Ну і што? Чалавек што трэба.
- Ага, такі, як і ты. Табе ён падыходзіць, а мне - не.
- О, разумніца, бачылі вы? Ужо разбіраецца: хто мне падыходзіць, а хто ёй. Дык што ён вас - разагнаў? - засмяялася Вера.
- Ай, не дуры ты галавы, мне трэба вучыць.
Вера замоўкла. Надзя чытала, а сама ўсё думала пра Рамана, і таму ў галаве нічога ад прачытанага не заставалася. Яна ўзяла другую кніжку - «Граф Монтэ-Крыста».
Вера і тут не прамінула заўважыць:
- О, гэта што трэба. Экзамен праваліш - стыпендыі не атрымаеш.
- Я ж не такая тупіца, як ты. Я на семінарскіх добра адказвала, і мне залік паставяць. - Надзя павярнулася, даючы сястры зразумець, што размова закончана.