- Я не веру. Ён проста не хацеў вас весці на танцы.
- Не, ён нават ніводнай мелодыі правільна не высвішча. Спрабаваў - дык мы смяяліся з Верай.
- А кахаць жа дзяўчат умее.
- Так ён, напэўна, і кахаць умее.
- Але ж вас заўважыў, што вы прыгожая, і пакахаў.
- Калі мне хто не падабаецца, дык не веру, што і я магу яго цікавіць.
- А мне верыце? - Раман кружыўся і, адкінуўшы галаву, глядзеў на Надзю.
Яна ўзняла вочы, усміхнулася і сцвярджальна кіўнула галавой.
- Як я пакутаваў гэтыя дні, думаў, ужо больш не сустрэнуся з вамі.
- Вы б і ў той назначаны вечар не сустрэліся са мной.
- Чаму, вы не прыходзілі? - схамянуўся Раман.
- Прыходзіла. Але потым усё раскажу.
- Дык вы не ведалі, быў я ці не?
- Сэрца падказвала, што не былі.
- Для вас гэта было ўсё роўна?
- Ну як сказаць, думала, што вы недзе з некім сустрэліся.
Танец закончыўся, і Надзя заўважыла, што лейтэнант пайшоў да Веры.
- Не пойдзем туды. Як я ненавіджу яго!..
- Каго?
- Вунь.
- А-а. Чаго ён прыстае? Што - вы абавязаны яму чым?
- Яшчэ чаго не хапала. Ліпне як смала, ды і ўсё.
- Ён цябе кахае.
- А я не веру.
- А калі сапраўды?
- Усё роўна не змагу паверыць, - засмяялася Надзя.
Да Веры падышла высокая сівавалосая жанчына, і Раман запытаў у Надзі, хто гэта.
- Ваша знаёмая, загадчык навучальнай часткі інстытута.
- Так, я з ёй размаўляў, калі спрабаваў паступіць.
- Яна мне расказала, што вы са шпіталя, былі паранены. Гаварыла, што чытала вашу характарыстыку і вельмі хацела прыняць вас у інстытут, але фармальна нельга было.
- А чаму яна тут на танцах?
- Яна адзінокая і заўсёды хоча быць са студэнтамі. У яе ўся сям'я ад бомбы загінула. Яна мяне вельмі любіць.
- А чаму яна іменна вам расказвала пра мяне?
- Яна неяк пры дзяўчатах запытала, ці ёсць у мяне хлопец, дык тыя расказалі ёй.
- А чаму яны не сказалі, што ў цябе ёсць міліцыянер?
- Не ведаю. Я гаварыла, што ў мяне нікога няма.
- Цяпер пераканаецца.
- Няхай. Яна вельмі любіць партызан. Кажа, гэтыя людзі самыя сумленныя ў нашай Беларусі.
- Ты яе паважаеш?
- Вельмі.
- А калі б я сёння не прыйшоў сюды, з кім бы ты тут была? Не пацвердзіла б тое, што гаварылі. Яна б цябе бачыла з міліцыянерам.
- Я пайшла б дамоў.
Раман замоўк. Так, нездарма ён не знаходзіў месца ўвесь гэты тыдзень. Побач з такой дзяўчынай толькі і забываеш, што ідзе вайна, што навокал лютуе гора. У час танцаў Раман з Надзяй весела смяяліся і амаль нікога не заўважалі.
Зноў зайгралі вальс, і нехта аб'явіў: «Дамскі вальс». Яшчэ не выйшла ніводная пара, як перад Раманам схілілася дзяўчына. Ён толькі паспеў паглядзець ёй у вялікія бліскучыя чорныя вочы, кіўнуў у бок Надзі галавой і пайшоў. Высокая, гнуткая, з каштанавымі валасамі, якія буйнымі спіралямі звісалі на плечы, дзяўчына лёгка закружылася з Раманам. А ён крадком паглядаў на Надзю, больш з цікаўнасці, каго ж запросіць яна. Надзя нерухома стаяла і глядзела кудысьці ўніз, на ногі тых, што танцавалі.
Раптам дзяўчына сказала Раману:
- А вы добра танцуеце. Напэўна, праўда, што на флоце матрос з матросам вучацца танцаваць. - Яна глядзела Раману ў вочы.
- Якраз не ўгадалі, я вучыўся танцаваць у лесе з пнём, - абыякава і смела адказаў Раман.
Дзяўчына не чакала такога адказу, бо яна прывыкла сяброўкам у інтэрнаце расказваць пасля кожнага вечара пра хлопцаў, якія звычайна губляліся, знаёмячыся з ёй. І тут яна далей пайшла ў наступ:
- Я думала, што ў лесе танцуюць толькі пень з пнём.
- Так, у вайну больш даводзіцца танцаваць з сабе падобнымі. Хаця вам, напэўна, мала даводзіцца танцаваць з дзяўчатамі.
- Па чым вы мяркуеце?
- Па вас.
- Не думайце, што я заўсёды запрашаю сама.
- Я гэтага якраз не падумаў. Лічу, што ў такой дзяўчыны хапае паклоннікаў.
- Дзе тыя паклоннікі, у нас у інстытуце хлопцаў няма. Чаму ж вы ў нас не засталіся вучыцца?
- Не прынялі.
- Шкада. А скажыце, вам падабаецца наша дзяўчына?
- Якая?
- Надзя Валенцік.
- О, я нават прозвішча не ведаў. Хіба пра гэта ўсім гавораць, хто каму падабаецца?
- Дык скажыце толькі мне.
- Што з таго, калі вас хто кахае, а вы не? - пытаннем на пытанне адказаў Раман.
- Надзя прыгожая дзяўчына.
- Здаецца, і вы прыгожая, - усміхнуўся Раман і паглядзеў прама ў вочы дзяўчыне.
Тая зачырванелася. Гэта сяброўкі падбухторылі яе, каб яна ўскружыла галаву Раману і расказала ім потым пра свой поспех. Аб гэтым здагадвалася і Надзя. Яна неўзаметку сачыла за імі. Ёй было крыху ніякавата, што Раман бесперапынна аб нечым размаўляе, смяецца. Але пасля заўважыла, што іх прыгажуня Ліля ўжо к канцу танца прыціхла і толькі, саромеючыся Раманавага позірку, раз-пораз апускала вочы. Звычайна яна з хлопцам або зусім не размаўляла, або паводзіла сябе больш вольна. А тут яна неяк сціснулася, а Раман працягваў гаварыць.